Grenzen dicht! We Islamiseren in rap tempo volgens iemand op Twitter. En bij een virtuele aai over zijn bol van mijn kant, met de troostrijke woorden dat dat best heel ontzettend erg meevalt, gaf hij me mee dat ik onder een steen leef. Dat zal wel een roze steen zijn dan.
Wat me stoort is dat er vaak, als een soort excuus, verwezen wordt naar de 'nou eenmaal zijnde, andere cultuur' van binnenkomende vluchtelingen. Moslims dus. En wij zijn nu eenmaal een lief land dat als fundament Christelijk/Joodse normen en waarden heeft. Oh, ik dacht altijd dat daar mededogen in thuishoorde. God liefhebben als eerste en dan uw naaste gelijk uzelf. Dus of we houden niet van onszelf, of ....
Een sprookje... en zoek de overeenkomsten:
Er was eens een woeste planeet met gassen, water en getijden. Aardbevingen deden bergen en land oprijzen uit de wateren en warmte en erosie maakten het gesteente fijn en vruchtbaar. Op een dag verschenen er tweebenige wezens, een man en een vrouw genaamd Mens en Adem Van Leven. Hun Vader die door sommigen God wordt genoemd, had de woeste planeet voor hen omgevormd tot een paradijs, genaamd Tuin van Eden om van te genieten. Mens en Adem van Leven mochten deze tuin beheren en eigenlijk alles doen wat zij wilden. behalve... van die ene boom de vruchten eten.
Zoals gezegd leefden zij in eenvoudige overvloed, zij hoefden niet hongerig te staren naar de vruchten van de boom. De boom zijn naam was Geweten en zijn vruchten waren die van Vriendelijkheid, Eerlijkheid, Mededogen, Tevredenheid, Moed en bovenal, Liefde.
Op een dag kwam er een ander wezen op bezoek in de tuin, zijn naam was Venijn. Hij vertelde Mens en Adem van Leven dat ze best van Geweten zijn vruchten mochten eten. Zij waren tenslotte de baas en alles was van hen. Zeg nou zelf, straks at een ander het voor hun neus op. Ze werden voor de gek gehouden!
Mens en Adem van Leven twijfelden en hoe meer zij twijfelden hoe minder zij de overvloed om zich heen zagen. Zij zagen alleen nog maar de boom die Geweten heet en de vruchten werden obsessief aantrekkelijk om te eten. Venijn drong nog wat harder aan en Twijfel werd Overtuiging. Het kon inderdaad geen zinnige reden hebben dat zij niet van deze vruchten mochten eten. Het was pure onderdrukking. Zij aten van Geweten want het was hun goed recht te consumeren. Zodra zij hun tanden in Geweten zetten verloren zij zichzelf.
Mens en Adem van Leven hadden verloren, veel meer dan ze dachten. Het was niet de boom, het waren niet de vruchten, ze hadden verloren van zichzelf. En tot op de dag van vandaag zijn zij gedoemd de wrange vruchten te eten van de boom die nu Angst heet. Zijn vruchten zijn Ontevredenheid, Jaloezie, Lafheid, Eigenliefde, Hardheid en de ergste van alles, Hebzucht. Genoeg is niet genoeg, en een ander gunnen wat jij hebt, of nog sterker, een ander gunnen wat jij ook niet hebt. dat kunnen nog maar weinigen.
Maar ergens herinneren we ons Geweten. Daarom deden ook Ja-Maar en Rechtpraten wat krom is hun intrede. Er zijn ook mensen die proberen een nieuwe boom te planten en tot hen dat lukt leven we nog lang en in verdeeldheid verder.... Einde
zondag 8 november 2015
donderdag 22 oktober 2015
De herberg is nog steeds vol
Vluchtelingen. Het onderwerp is niet van de tv te branden. Hoeveel het er zijn, waar ze zijn, waar ze heen gaan en vooral, waar men ze niet wil hebben. Het is standaard geworden dat er ergens mensen, want dat zijn vluchtelingen, opgevangen moeten worden en een deel van de Nederlandse bevolking te hoop loopt om te protesteren. Gesteund door mensen die helemaal niet uit dat dorp of die stad komen, maar gewoon 'mee komen helpen'.
Net als de afgevaardigde van de PVV die in Veghel waar geen PVV is, komt inspreken op de raadsvergadering over de eventuele opvang van vluchtelingen. "Kom in verzet", zei deze meneer met klem. Niemand luisterde. Gelukkig. "Luister naar uw inwoners", raadde hij aan. Luisteren heeft een nieuwe betekenis in het vluchtelingenvraagstuk. Luisteren doe je alleen naar degenen die 'nee' roepen.
Het laatste droevige voorbeeld was Steenbergen. De enige die vóór de komst van vluchtelingen was in de vergadering over de komst van een AZC, werd het spreken onmogelijk gemaakt. Zij werd uitgejoeld en uitgescholden door dezelfde mensen die hun vrees uitspraken over geweld van de zijde van de asielzoekers. Er heerste een grimmige sfeer en een deel van de schreeuwers kwam ook hier van buiten de gemeente. Het woord asielzoeker heeft ondertussen een negatieve betekenis gekregen, net als allochtoon.
Verzet is ook zo een woord dat opeens een tegengestelde betekenis krijgt. Verzet tegen de komst van vluchtelingen. Verzet dat geuit wordt in woorden, geschreeuw, stenen gooien en schelden. Was verzet ooit niet iets dat men deed om mensen te redden? Redden van degenen die op hen joegen? Iets waarvan we op 4 en 5 mei zeggen: opdat wij niet vergeten? Ik zal het wel verkeerd begrijpen allemaal.
Natuurlijk kunnen sommige dingen anders. Waren de gemeenten allemaal hun verplichting nagekomen de afgelopen jaren, om statushouders te huisvesten, dan hadden we nu geen opvangprobleem, aldus het COA. Dan was er plaats genoeg in de herberg die AZC heet. Er zou nu geen onrust zijn, en de vluchtelingen zouden niet heen en weer gesleept worden. Helaas het is niet zo.
Vluchtelingen. Ze gaan dood als ze thuis blijven. Ze gaan onderweg soms dood en sommige mensen wensen hen dood. Net als de Farizeeërs kijkt een deel van de mensheid toe zonder enig mededogen. Als Pontius Pilatus wast men zijn handen in onschuld, want het is niet ons probleem. Ja, dat ze hier komen, dat is een probleem.
De schreeuwende meute is iets waar ik banger voor ben dan voor de Syrische vluchtelingen. Want kennelijk ontlenen deze schreeuwers een bepaalde status aan hun gedrag. Ze zijn helden! Ze zijn het verzet! Als dit het nieuwe Nederland is begin ik zelf te denken aan vluchten, maar waarheen? De herbergen zijn nog steeds overal vol.
Net als de afgevaardigde van de PVV die in Veghel waar geen PVV is, komt inspreken op de raadsvergadering over de eventuele opvang van vluchtelingen. "Kom in verzet", zei deze meneer met klem. Niemand luisterde. Gelukkig. "Luister naar uw inwoners", raadde hij aan. Luisteren heeft een nieuwe betekenis in het vluchtelingenvraagstuk. Luisteren doe je alleen naar degenen die 'nee' roepen.
Het laatste droevige voorbeeld was Steenbergen. De enige die vóór de komst van vluchtelingen was in de vergadering over de komst van een AZC, werd het spreken onmogelijk gemaakt. Zij werd uitgejoeld en uitgescholden door dezelfde mensen die hun vrees uitspraken over geweld van de zijde van de asielzoekers. Er heerste een grimmige sfeer en een deel van de schreeuwers kwam ook hier van buiten de gemeente. Het woord asielzoeker heeft ondertussen een negatieve betekenis gekregen, net als allochtoon.
Verzet is ook zo een woord dat opeens een tegengestelde betekenis krijgt. Verzet tegen de komst van vluchtelingen. Verzet dat geuit wordt in woorden, geschreeuw, stenen gooien en schelden. Was verzet ooit niet iets dat men deed om mensen te redden? Redden van degenen die op hen joegen? Iets waarvan we op 4 en 5 mei zeggen: opdat wij niet vergeten? Ik zal het wel verkeerd begrijpen allemaal.
Natuurlijk kunnen sommige dingen anders. Waren de gemeenten allemaal hun verplichting nagekomen de afgelopen jaren, om statushouders te huisvesten, dan hadden we nu geen opvangprobleem, aldus het COA. Dan was er plaats genoeg in de herberg die AZC heet. Er zou nu geen onrust zijn, en de vluchtelingen zouden niet heen en weer gesleept worden. Helaas het is niet zo.
Vluchtelingen. Ze gaan dood als ze thuis blijven. Ze gaan onderweg soms dood en sommige mensen wensen hen dood. Net als de Farizeeërs kijkt een deel van de mensheid toe zonder enig mededogen. Als Pontius Pilatus wast men zijn handen in onschuld, want het is niet ons probleem. Ja, dat ze hier komen, dat is een probleem.
De schreeuwende meute is iets waar ik banger voor ben dan voor de Syrische vluchtelingen. Want kennelijk ontlenen deze schreeuwers een bepaalde status aan hun gedrag. Ze zijn helden! Ze zijn het verzet! Als dit het nieuwe Nederland is begin ik zelf te denken aan vluchten, maar waarheen? De herbergen zijn nog steeds overal vol.
vrijdag 2 oktober 2015
Onze krijgerkater is niet meer
Gizmo is niet meer. Onze sterke geweldige kater overleed op ongeveer 21-jarige leeftijd. Het was maar een kat? Nee echt niet. Gizmo was veel meer. Hij had karakter, gerafelde oren, hij was de baas en de ratten- en muizenvanger van de hele buurt. Dat hij ook wel eens met een vis in zijn bek thuiskwam, uit de vijver van de andere hoek werd getolereerd. 'De volgende keer geef ik hem een hengeltje', zei de buurman olijk, terwijl hij ons een foto overhandigde van onze vissende kat.
Gizmo kwam vanuit het asiel bij ons wonen. Toen nog een jonge snaak van ongeveer vier jaar. Zwart/wit en met grote oren, vandaar zijn naam. De Gremlins waren toen, 1998, nogal in. Als nel bleek dat Gizmo een echte buitenkat was en hij ontwikkelde zich snel tot een grote sterke kater die ontzag afdwong. Katten die hij niet mocht werden zonder pardon de tuin uitgemept en een hond ging hij ook niet uit de weg als het moest. Zijn gerafelde oren getuigden van de vele vechtpartijen, die hij meestal won.
Zijn vrienden koos hij met zorg. Andere katten, die soms mee naar huis kwamen om bij ons te spelen en ook de honden die wij opeenvolgend hadden waren zijn vriendjes. Wel nadat hij duidelijk had gemaakt wie de baas was in huis. Hij dus. Schikte de hond zich daarin dan was alles goed en ging Gizmo ook mee bij het uitlaten. Ook wij hadden de eer tot zijn vriendenkring te behoren. In de winter, als hij dik was plus dik in zijn vacht zat, was hij formidabel. Lekker op de bank of op schoot en wilde je dan opstaan dan zette hij genoeglijk zijn nagel in je been. Gizmo mocht dat. Ik bleef wel zitten.
Hij wachtte me op als ik van mijn werk kwam en rende naast de fiets mee naar huis. Toen ik mijn been had gekneusd ging hij precies naast de gekneusde plek liggen en gaf likjes en in de
tijd dat ik geen partner had, sliep Gizmo naast me, zijn pootjes om mijn arm. Hij was de liefste en de stoerste. Hij was 'The Boss' en wij als gezin, zijn gewillige dienaren. We kregen het al benauwd bij de gedachte dat hij ooit zou sterven. Toch kwam deze dag natuurlijk. Op 24 september belde mijn zoon dat het niet goed ging. De week ervoor had ik al gemerkt dat Gizmo apart aanhankelijk was, zijn kop op mijn hand legde en steeds trager liep met zijn mager geworden lijf. Mijn man en ik reden snel naar huis waar mijn zoon Gizmo al op een kussen in de wasmand had gelegd met een handdoek over hem heen. De dierenarts was gebeld, dus we reden meteen door. Gizmo was stervende bevestigde zij. Een krijger tot op het laatst.
Gizmo's dood wordt niet, zoals de dood van de kat van meneer Wilders, over het hele internet getwitterd, al is hij niet minder belangrijk. Hij is ook niet met veel tamtam begraven op het dierenkerkhof dat Midas Dekkers onlangs opende. Gizmo is wel liefdevol begraven in onze achtertuin, naast de seringenboom. Hij was lid van ons gezin en we hielden van hem en missen hem ontzettend. Toen mijn man laatst op de tuinbank zat, kwam een klein muisje tevoorschijn. Gizmo ving ze al een tijdje niet meer, maar zij zijn waarschijnlijk de enigen die niet rouwen om zijn dood.
Zijn vrienden koos hij met zorg. Andere katten, die soms mee naar huis kwamen om bij ons te spelen en ook de honden die wij opeenvolgend hadden waren zijn vriendjes. Wel nadat hij duidelijk had gemaakt wie de baas was in huis. Hij dus. Schikte de hond zich daarin dan was alles goed en ging Gizmo ook mee bij het uitlaten. Ook wij hadden de eer tot zijn vriendenkring te behoren. In de winter, als hij dik was plus dik in zijn vacht zat, was hij formidabel. Lekker op de bank of op schoot en wilde je dan opstaan dan zette hij genoeglijk zijn nagel in je been. Gizmo mocht dat. Ik bleef wel zitten.
Hij wachtte me op als ik van mijn werk kwam en rende naast de fiets mee naar huis. Toen ik mijn been had gekneusd ging hij precies naast de gekneusde plek liggen en gaf likjes en in de
Gizmo's dood wordt niet, zoals de dood van de kat van meneer Wilders, over het hele internet getwitterd, al is hij niet minder belangrijk. Hij is ook niet met veel tamtam begraven op het dierenkerkhof dat Midas Dekkers onlangs opende. Gizmo is wel liefdevol begraven in onze achtertuin, naast de seringenboom. Hij was lid van ons gezin en we hielden van hem en missen hem ontzettend. Toen mijn man laatst op de tuinbank zat, kwam een klein muisje tevoorschijn. Gizmo ving ze al een tijdje niet meer, maar zij zijn waarschijnlijk de enigen die niet rouwen om zijn dood.
dinsdag 22 september 2015
Blauwe autootjes niet gewenst
Vandaag waren manlief en ik in Geldrop om op de kleinkids te passen. Een bijzonder leuke bezigheid. We hoorden al van dochter en schoonzoon dat er 's nachts een auto in brand was gestoken in de straat. Schijnt daar ieder jaar rond deze tijd te gebeuren. Een soort periodieke pyromaan. Ergens in de ochtend kwam de politie aan de deur om te vragen of we iets hadden gezien. Nee wij niet.
We stapten met de kinderen de deur uit om boodschappen te gaan doen, net toen het arme uitgebrande autootje werd opgehaald. De achterkant was nog mooi glanzend blauw, de voorkant totaal uitgebrand. "Hij is kapot", zei onze kleindochter van twee. "Papa moet er een pleister op plakken."
Ik vroeg me af of de pyromaan ieder jaar een bepaalde kleur auto's afbrandde en het nu op blauwe had voorzien. Mijn fantasie sloeg enigszins op hol. Ik zag het helemaal voor me hoe allerlei blauwe auto's het slachtoffer werden. Hun eigenaars kregen het helemaal benauwd. Massaal probeerden ze hun kostbare blauwe auto's te redden. Het gevolg was een tsunami van deze blauwe auto's die Geldrop uitstroomden en zich groepsgewijs over de regio verspreiden. Alles om maar te ontkomen aan het vernietigende vuur van de pyromaan.
In bijvoorbeeld Nuenen, of Eindhoven, waren ze hier niet blij mee. De blauwe auto's namen parkeerplaatsen in beslag die toch al schaars zijn. En als er lege plekken waren, moesten die bewaard blijven voor de toekomstige auto's die nog te verwachten waren. Eigen auto's wel te verstaan. Wat als zoon- of dochterlief het rijbewijs haalt en dan geen plek zou hebben voor de extra auto? Eigen auto's eerst! En stel je voor, als de blauwen hier komen komt de pyromaan misschien ook.
Actiecomité's werden opgericht tegen de komst van de blauwe Geldropse auto's. Mensen barricadeerden lege parkeerplaatsen en vragen werden gesteld in de gemeenteraad. 'Laten ze het probleem zelf maar oplossen. Pak die pyromaan maar op', zei men. 'Het is niet ons probleem'. En zo trok de colonne blauwe auto's rond. op zoek naar een plek om uit te rusten. Een enkeling streek over zijn hart en opende zijn garage voor de blauwen. Benzine raakte soms op onderweg en langs de wegen vond men gestrande en verlaten blauwe auto's. Overal ongewenst.
Gelukkig is het maar fantasie.
We stapten met de kinderen de deur uit om boodschappen te gaan doen, net toen het arme uitgebrande autootje werd opgehaald. De achterkant was nog mooi glanzend blauw, de voorkant totaal uitgebrand. "Hij is kapot", zei onze kleindochter van twee. "Papa moet er een pleister op plakken."
Ik vroeg me af of de pyromaan ieder jaar een bepaalde kleur auto's afbrandde en het nu op blauwe had voorzien. Mijn fantasie sloeg enigszins op hol. Ik zag het helemaal voor me hoe allerlei blauwe auto's het slachtoffer werden. Hun eigenaars kregen het helemaal benauwd. Massaal probeerden ze hun kostbare blauwe auto's te redden. Het gevolg was een tsunami van deze blauwe auto's die Geldrop uitstroomden en zich groepsgewijs over de regio verspreiden. Alles om maar te ontkomen aan het vernietigende vuur van de pyromaan.
In bijvoorbeeld Nuenen, of Eindhoven, waren ze hier niet blij mee. De blauwe auto's namen parkeerplaatsen in beslag die toch al schaars zijn. En als er lege plekken waren, moesten die bewaard blijven voor de toekomstige auto's die nog te verwachten waren. Eigen auto's wel te verstaan. Wat als zoon- of dochterlief het rijbewijs haalt en dan geen plek zou hebben voor de extra auto? Eigen auto's eerst! En stel je voor, als de blauwen hier komen komt de pyromaan misschien ook.
Actiecomité's werden opgericht tegen de komst van de blauwe Geldropse auto's. Mensen barricadeerden lege parkeerplaatsen en vragen werden gesteld in de gemeenteraad. 'Laten ze het probleem zelf maar oplossen. Pak die pyromaan maar op', zei men. 'Het is niet ons probleem'. En zo trok de colonne blauwe auto's rond. op zoek naar een plek om uit te rusten. Een enkeling streek over zijn hart en opende zijn garage voor de blauwen. Benzine raakte soms op onderweg en langs de wegen vond men gestrande en verlaten blauwe auto's. Overal ongewenst.
Gelukkig is het maar fantasie.
woensdag 2 september 2015
Menselijk of niet.... Arm kleintje
Ik heb het geprobeerd niet te zien. De foto van dat kleine jongetje. Dood op de kust. Net aan de waterlijn. De kleine handjes. De zooltjes van die kleine schoentjes met daarin ongetwijfeld kleine lieve voetjes. Zijn natte donkere haartjes tegen zijn hoofdje geplakt. Hij ligt op zijn buikje daar. Dood. Verdronken. Drie jaar jong.
Ik kan er niets aan doen. De tranen stromen over mijn wangen. Hij doet me denken aan mijn kleinkinderen die in dezelfde leeftijd zijn. Gelukkig zijn zij veilig. Hij niet. Hij werd geboren in Syrië. Om hem en zijn broertje te laten overleven vluchtten zijn ouders. Hij stierf. Zijn broertje van vijf ook. Omdat ze in gammele vaak overbevolkte bootjes moesten vluchten. Omdat niemand ze hielp.
Juist omdat ik er niets aan kan doen probeer ik steeds om niet te kijken. Geen wegkijken, maar pijn vermijden. Maar wat is mijn pijn bij het kijken naar dit kind, vergeleken bij de pijn van hen die hem verloren. Vergeleken bij de pijn van zoveel mensen in vreselijke omstandigheden op de vlucht voor vreselijke dingen.
En wat is er aan de hand in Europa. Waarom moet er steeds 'spoedoverleg' worden gevoerd in Brussel, wat vervolgens niets oplevert. Waarom wordt er niet met spoed concreet iets gedaan. In IJsland heeft men door dat het om mensen gaat. In dat land met kleine bevolking wil men vluchtelingen in huis nemen, veel meer dan in verhouding is.
Ook hier zijn mensen die willen helpen maar hoe komen we door de bureaucratie. En altijd zijn er weer de groepen mensen die opstaan en roepen; nee! Wij zijn vol. Nederland voor de Nederlanders. Eigen volk eerst. Laat ze maar in hun eigen land blijven. Vervolgens komen er vaak de meest vreselijke opmerkingen los. Om misselijk van te worden.
Het gepingpong om aantallen, het schuiven van stoepje naar stoepje. Prikkeldraad aan de grenzen. En daar ligt hij dan. Dat kleine jongetje. Het beeld dat Europa moet veranderen wordt hij genoemd. Zal Europa veranderen? Ziet Europa hem als mens? Of als last. Is Europa wel menselijk eigenlijk. Of is dat juist het probleem.
Arm kleintje. Ik weet zeker dat er met mij velen zijn die voor en om jou huilen maar dat helpt jou niet meer. Lief kleintje. Rust, eindelijk in vrede.
Ik kan er niets aan doen. De tranen stromen over mijn wangen. Hij doet me denken aan mijn kleinkinderen die in dezelfde leeftijd zijn. Gelukkig zijn zij veilig. Hij niet. Hij werd geboren in Syrië. Om hem en zijn broertje te laten overleven vluchtten zijn ouders. Hij stierf. Zijn broertje van vijf ook. Omdat ze in gammele vaak overbevolkte bootjes moesten vluchten. Omdat niemand ze hielp.
Juist omdat ik er niets aan kan doen probeer ik steeds om niet te kijken. Geen wegkijken, maar pijn vermijden. Maar wat is mijn pijn bij het kijken naar dit kind, vergeleken bij de pijn van hen die hem verloren. Vergeleken bij de pijn van zoveel mensen in vreselijke omstandigheden op de vlucht voor vreselijke dingen.
En wat is er aan de hand in Europa. Waarom moet er steeds 'spoedoverleg' worden gevoerd in Brussel, wat vervolgens niets oplevert. Waarom wordt er niet met spoed concreet iets gedaan. In IJsland heeft men door dat het om mensen gaat. In dat land met kleine bevolking wil men vluchtelingen in huis nemen, veel meer dan in verhouding is.
Ook hier zijn mensen die willen helpen maar hoe komen we door de bureaucratie. En altijd zijn er weer de groepen mensen die opstaan en roepen; nee! Wij zijn vol. Nederland voor de Nederlanders. Eigen volk eerst. Laat ze maar in hun eigen land blijven. Vervolgens komen er vaak de meest vreselijke opmerkingen los. Om misselijk van te worden.
Het gepingpong om aantallen, het schuiven van stoepje naar stoepje. Prikkeldraad aan de grenzen. En daar ligt hij dan. Dat kleine jongetje. Het beeld dat Europa moet veranderen wordt hij genoemd. Zal Europa veranderen? Ziet Europa hem als mens? Of als last. Is Europa wel menselijk eigenlijk. Of is dat juist het probleem.
Arm kleintje. Ik weet zeker dat er met mij velen zijn die voor en om jou huilen maar dat helpt jou niet meer. Lief kleintje. Rust, eindelijk in vrede.
woensdag 12 augustus 2015
Verzachtende omstandigheden bij ouder worden
Daar sta ik dan. Bij de Hema, nog niet aangekochte artikelen in de hand. Ik realiseer me dat wat ik in mijn handen heb wel aangeeft dat ik dus ouder wordt. Op zich prettig natuurlijk, maar toch. De eerste aankoop is een leesbrilletje. Och, dat hebben er wel meer en ik zit erg veel aan het beeldscherm, verexcuseer ik mezelf. Het tweede item is een corrigerend ondergoedje, voor onder de jurkjes die net te veel aftekenen naar mijn zin. De combinatie doet het hem. Ik besef; ik word ouder. En dikker. Het bewijs heb ik zelf bij elkaar geraapt.
Zo een ondergoedje kost ook nog eens acht euro. Extra triest dus. "Zullen we even in de koopjeskelder kijken?", vraag ik mijn ega. Dat werd namelijk omgeroepen, dat er een koopjeskelder is. We dalen af. Stenen trappen en inderdaad keldergeur. We kijken een beetje in het rond naar schattige sokjes die leuk zouden zijn voor de kleindochter en stoere kleine broekjes voor de kleinzoons. En dan zie ik het; Dezelfde corrigerende ondergoed-dingen maar dan in ongelooflijk felroze en voor de helft van de prijs. De kleur zie je toch niet, aangezien het dus onder je kleding zit, en voor iets wat ik toch al niet echt nodig wil hebben lijkt me dit een veel betere prijs.
Boven wordt snel het zwarte exemplaar terug gehangen. Bij de kassa gaat er nogmaals een euro van de prijs en samen met het brilletje ben ik even duur uit, als anders alleen het ondergoedje al gekost had. Kijk, dit verzacht de klap. Ik kan weer lachen en zwaaiend met mijn piepkleine tasje aankopen loop ik samen met ega de zon weer in.
Zo een ondergoedje kost ook nog eens acht euro. Extra triest dus. "Zullen we even in de koopjeskelder kijken?", vraag ik mijn ega. Dat werd namelijk omgeroepen, dat er een koopjeskelder is. We dalen af. Stenen trappen en inderdaad keldergeur. We kijken een beetje in het rond naar schattige sokjes die leuk zouden zijn voor de kleindochter en stoere kleine broekjes voor de kleinzoons. En dan zie ik het; Dezelfde corrigerende ondergoed-dingen maar dan in ongelooflijk felroze en voor de helft van de prijs. De kleur zie je toch niet, aangezien het dus onder je kleding zit, en voor iets wat ik toch al niet echt nodig wil hebben lijkt me dit een veel betere prijs.
Boven wordt snel het zwarte exemplaar terug gehangen. Bij de kassa gaat er nogmaals een euro van de prijs en samen met het brilletje ben ik even duur uit, als anders alleen het ondergoedje al gekost had. Kijk, dit verzacht de klap. Ik kan weer lachen en zwaaiend met mijn piepkleine tasje aankopen loop ik samen met ega de zon weer in.
zaterdag 25 juli 2015
Komkommertijd
Het is zover, het is bijna officieel. De komkommertijd begint in medialand. Je merkt het aan de teruglopende views en aan de berichtgeving waar soms duidelijk aan te zien is dat er hard naar is gezocht. Ah, denk ik dan; dat berichtje komt van Fraudehelpdesk. Ja, ik weet dat want ik doe dat ook. Komkommertijd, waarom eigenlijk?
F.A. Stoett omschrijft de komkommertijd als een slappe tijd, waarin weinig zaken gedaan worden, dus in de maand augustus, als er veel komkommers zijn en de handel over het algemeen niet zeer levendig is.
De term 'komkommertijd' wordt nu vooral in de mediawereld gebezigd, maar waar komt het vandaan? In 1787 wordt de term voor het eerst opgeschreven: Het Rotterdamse patriottenblad Het Saturdags Kroegpraatje, schrijft in een tweespraak tussen Piet en Kees: ,,Is er van de week ook wat nieuws van de groote Heeren uit den Haag?’’, vraagt Piet. ,,Neen’’, antwoordt Kees, ,,maar je mot denken, het is in de komkommertyd, en dan staat alles zoo wat stil.’’ In 1793 verschijnt de term voor de allereerste keer in een vertaalwoordenboek van Marin, Nederlands-Frans, 6de editie: ,,’t is in den komkommertijd. ’T is den tijd dat er niet[s] te doen valt’’
En ja, soapseries en onze regering zijn op zomerreces, of misschien is dat wel hetzelfde. Weinig of geen nieuwe series op televisie en de kranten gaan naar minder pagina's. Maar het is wel vakantie en de komkommer behoort wel tot de populairste groenten in Nederland. De komkommer, Cucumis Satives, wordt al meer dan drieduizend jaar gekweekt. Sinds 1960 wordt de lange groene in Nederland in kassen gekweekt en graag gegeten. Meestal rauw in een salade, al dan niet geschild. Dorstlessend is de komkommer ook, dus dat is mooi meegenomen in de zomer. Warm kan hij echter ook gegeten worden, gestoofd met gehakt bijvoorbeeld. En, als we ook even Griekenland ter sprake mogen brengen, in tzatziki zit de komkommer geraspt met zout en heel veel knoflook gezellig in de yoghurt. Dus, niet getreurd. Het is komkommertijd!
F.A. Stoett omschrijft de komkommertijd als een slappe tijd, waarin weinig zaken gedaan worden, dus in de maand augustus, als er veel komkommers zijn en de handel over het algemeen niet zeer levendig is.
De term 'komkommertijd' wordt nu vooral in de mediawereld gebezigd, maar waar komt het vandaan? In 1787 wordt de term voor het eerst opgeschreven: Het Rotterdamse patriottenblad Het Saturdags Kroegpraatje, schrijft in een tweespraak tussen Piet en Kees: ,,Is er van de week ook wat nieuws van de groote Heeren uit den Haag?’’, vraagt Piet. ,,Neen’’, antwoordt Kees, ,,maar je mot denken, het is in de komkommertyd, en dan staat alles zoo wat stil.’’ In 1793 verschijnt de term voor de allereerste keer in een vertaalwoordenboek van Marin, Nederlands-Frans, 6de editie: ,,’t is in den komkommertijd. ’T is den tijd dat er niet[s] te doen valt’’
En ja, soapseries en onze regering zijn op zomerreces, of misschien is dat wel hetzelfde. Weinig of geen nieuwe series op televisie en de kranten gaan naar minder pagina's. Maar het is wel vakantie en de komkommer behoort wel tot de populairste groenten in Nederland. De komkommer, Cucumis Satives, wordt al meer dan drieduizend jaar gekweekt. Sinds 1960 wordt de lange groene in Nederland in kassen gekweekt en graag gegeten. Meestal rauw in een salade, al dan niet geschild. Dorstlessend is de komkommer ook, dus dat is mooi meegenomen in de zomer. Warm kan hij echter ook gegeten worden, gestoofd met gehakt bijvoorbeeld. En, als we ook even Griekenland ter sprake mogen brengen, in tzatziki zit de komkommer geraspt met zout en heel veel knoflook gezellig in de yoghurt. Dus, niet getreurd. Het is komkommertijd!
zaterdag 4 juli 2015
Hoe maak je een muis beroemd....
De postbode kwam met een wit busje. Uit dat busje kwam een pakketje en in dat pakketje zaten een heleboel boekjes van Benjamin Muis. Hij ligt nu als stapeltje op het halve muurtje van de keuken. Er zijn veel boekjes van dat stapeltje besproken, maar verder moet er nog veel gebeuren Ik moet leren commercieel te denken. Hoe ga ik zorgen dat mensen 'mijn' muis vinden, kopen en lezen... Daar probeer ik creatief in te zijn. Benjamin Muis heeft dus een eigen FB-pagina. Daar was de kleine muis heel opgewonden over. Hij voelt zich heel beroemd. Liken mag!
Om hem nog beroemder te maken heb ik een flyer gemaakt voor boekhandel/bieb/dagverblijf/speelzaal. Mocht iemand denken: Hee, dat is leuk voor... Kopieer hem dan vooral en stuur hem door. Benjamin heeft er in ieder geval heel veel zin in. Hij vindt het ook heel spannend dat hij echt geïnterviewd is. Dit interview komt natuurlijk ook op zijn FB-pagina te staan, maar ook in het echte grote-mensen-nieuws. Jaja, het is een muis met sterallures, maar wel heel lief.
Om hem nog beroemder te maken heb ik een flyer gemaakt voor boekhandel/bieb/dagverblijf/speelzaal. Mocht iemand denken: Hee, dat is leuk voor... Kopieer hem dan vooral en stuur hem door. Benjamin heeft er in ieder geval heel veel zin in. Hij vindt het ook heel spannend dat hij echt geïnterviewd is. Dit interview komt natuurlijk ook op zijn FB-pagina te staan, maar ook in het echte grote-mensen-nieuws. Jaja, het is een muis met sterallures, maar wel heel lief.
Benjamin Muis gaat naar school
njamin Muis gaat naar school
Geschreven door Cis Linders
Illustraties door Benno Hijl
Benjamin Muis is net vier jaar geworden en mag naar
school. Een erg spannende gebeurtenis, waar hij zelfs wakker van ligt. Gelukkig
moet hij lachen als hij aan zijn mama denkt, op het hele kleine stoeltje waar
ze op mocht zitten bij de kennismakingsdag. Hij valt in slaap en de volgende
dag is het zo ver. Benjamin mag naar school!
Graag stel ik als
schrijfster, Benjamin verder aan u voor. Natuurlijk zou ik graag zien dat hij
op de plank van uw boekwinkel of bibliotheek mag staan. Hij zou zich ook zeer
op zijn gemak voelen bij andere kinderen, op dagverblijf, peuterspeelzaal of
kleuterschool. Tenslotte is hij een kleine stoere muis, die heel veel avonturen
gaat beleven. Naar school gaan is nog maar Benjamins eerste avontuur dat
uitgegeven is in boekvorm.
Natuurlijk kunt u Benjamin opzoeken in de webwinkel van
uitgeverij Boekscout. U kunt hem daar bestellen. Benjamin wil ook best
langskomen om door zijn bedenkster voorgelezen te worden in uw boekhandel, kinderspeelzaal/dagverblijf
of bibliotheek. Ik weet zeker dat u hem superlief vindt. Uiteraard is het
voorlezen geheel vrijblijvend.
Benjamin Muis heeft zijn eigen Facebookpagina!
De gegevens:
Titel: Benjamin Muis gaat naar school
Auteur: Cis Linders
Aantal pagina's: 30
Geïllustreerd: ja
Uitvoering/formaat: paperback 20 x 20 cm ISBN: 978-94-0221-773-5
Vaste prijs: € 12.95
Over Boekscout.nl: Boekscout.nl
is een uitgeverij in de printing-on-demand-markt. Wij geven boeken uit van
auteurs die vaak aan het begin staan van hun carrière. Ons concept maakt het
mogelijk om boeken in kleine oplagen tegelijk te realiseren. Daardoor zijn wij
in staat de verborgen talenten in Nederland en België op te sporen en hun een
kans te geven zich verder te ontplooien. Mocht u vragen hebben over de auteur
of over haar boek, dan is uw e-mailtje van harte welkom: info@boekscout.nl.
maandag 22 juni 2015
Dromen
En daar ligt ie dan op tafel; het echte, aller allereerste boekje van Benjamin Muis. Vanaf vrijdag 26 juni is hij verkrijgbaar en krijgen de mensen die mij toestemming hebben gegeven een promotiemail. Maar nu is Benjamin nog alleen van mij. Hij is superschattig en vers van de pers. Bijna nog verdwaald, want per abuis had de uitgever hem naar ons oude adres gestuurd. Daar lag hij dan, moederziel alleen op de mat in een leeg huis. Gelukkig werd hij snel gevonden en alsnog naar Helmond gebracht. Hier werd hij blij verwelkomd en hij lijkt erg tevreden, daar op tafel.
Eigenlijk is het proces van uitgeven, nakijken, drukproeven, e-maillijsten, nu voorbij. Ik hoef alleen nog maar te wachten tot vrijdag. Best een beetje vreemd eigenlijk. Vanaf vrijdag mag, nee moet ik, PR gaan doen. Dat ben ik contractueel verplicht. En natuurlijk wil ik ook graag dat Benjamin zijn weg vindt naar veel boekenkasten van veel jonge kinderen. Zelf was en ben ik gek op boeken. Eerst werd ik graag voorgelezen. Zodra ik zelf het lezen onder de knie had, las ik alles wat ik te pakken kon krijgen. Dat ben ik blijven doen. Boeken zijn vrienden die wonen in de kast. Nu even in de schuur, in dozen omdat ons huis te klein is voor een boekenkast. Maar ik hoop dat ze weer snel hun plekje krijgen en verheug me er nu al op ze weer te begroeten.
De stap van heel veel lezen naar schrijven is niet zo groot. Een beroemde schrijver worden zit er denk ik niet in, maar zo is het ook leuk. En wie weet, misschien schrijf ik nog ooit een bestseller, of wordt Benjamin Muis wereldberoemd in Nederland. Een soort Nijntje. Ach, dromen ...... Maar wat zouden we zijn zonder dromen? Is dat niet waar alles mee begint, of wat mensen gaande houdt in moeilijkere tijden, of mensen gewoon op nieuwe paden brengt in hun leven. Alles begint met verbeelding dat iets kan. Een glimp van een mogelijke toekomst of een toekomstig project. Ik heb nog best veel dromen en al weet ik dat sommige met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet uit zullen komen, ik droom stug door. Een klein droompje ligt nu op tafel en daar kan straks iedereen die het wil kennis mee maken.
Eigenlijk is het proces van uitgeven, nakijken, drukproeven, e-maillijsten, nu voorbij. Ik hoef alleen nog maar te wachten tot vrijdag. Best een beetje vreemd eigenlijk. Vanaf vrijdag mag, nee moet ik, PR gaan doen. Dat ben ik contractueel verplicht. En natuurlijk wil ik ook graag dat Benjamin zijn weg vindt naar veel boekenkasten van veel jonge kinderen. Zelf was en ben ik gek op boeken. Eerst werd ik graag voorgelezen. Zodra ik zelf het lezen onder de knie had, las ik alles wat ik te pakken kon krijgen. Dat ben ik blijven doen. Boeken zijn vrienden die wonen in de kast. Nu even in de schuur, in dozen omdat ons huis te klein is voor een boekenkast. Maar ik hoop dat ze weer snel hun plekje krijgen en verheug me er nu al op ze weer te begroeten.De stap van heel veel lezen naar schrijven is niet zo groot. Een beroemde schrijver worden zit er denk ik niet in, maar zo is het ook leuk. En wie weet, misschien schrijf ik nog ooit een bestseller, of wordt Benjamin Muis wereldberoemd in Nederland. Een soort Nijntje. Ach, dromen ...... Maar wat zouden we zijn zonder dromen? Is dat niet waar alles mee begint, of wat mensen gaande houdt in moeilijkere tijden, of mensen gewoon op nieuwe paden brengt in hun leven. Alles begint met verbeelding dat iets kan. Een glimp van een mogelijke toekomst of een toekomstig project. Ik heb nog best veel dromen en al weet ik dat sommige met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet uit zullen komen, ik droom stug door. Een klein droompje ligt nu op tafel en daar kan straks iedereen die het wil kennis mee maken.
zondag 7 juni 2015
Benjamin Muis is/wordt geboren
Kleine Benjamin Muis is ooit ontstaan op een bijzonder saaie ochtend op mijn toenmalige werkplek. Er was gewoon niets te doen. Alle kasten waren voor de zoveelste keer opgeruimd, lijstjes in de computer waren bijgewerkt tot op de laatste punt, lades uitgezocht en klusjes gejaagd bij 'de mannen' tot ook die niets meer konden verzinnen. Een boek lezen of een haakwerkje ter hand nemen was geen optie. Aan de receptie moet je toch minstens doen alsof je werkt. Spelletjes op de pc is nu eenmaal niet mijn ding, dus schreef ik Benjamin Muis. Ik denk dat ik er heel geconcentreerd uitzag en echt aan het werk. Wat ik ook was natuurlijk.
Zo werd Benjamin Muis op een doordeweekse ochtend geboren, aan de receptie van een bedrijf. Daar merk je niets van aan Benjamin. Hij is gewoon een leuk vrolijk muizenkind dat voor het eerst naar school gaat. Benjamin werd opgestuurd naar een uitgever. Uit nostalgie eerst naar Querido omdat dat ooit familie was. Die hoefden hun neefje niet. Er kwamen andere dingen tussendoor en Benjamin lag letterlijk op de plank in de kast. En zat natuurlijk in de computer. Ondertussen maakte goede vriend Benno Hijl tekeningen bij de tekst.
En dan op een dag, niet zo lang geleden en ook niet zo ver weg, gewoon hier in Helmond, besluit je opeens; nu is het tijd. Benno maakte de laatste tekeningen en Benjamin Muis ging opnieuw naar de uitgever ter beoordeling. Nu naar Boekscout, waar ik ook mijn eerste boek uitgaf. Bijna per ommegaande lag mijn contract in de virtuele brievenbus en kwamen de eerste aanwijzingen. Benno moest nog twee tekeningen maken, wat echt flink buffelen is. Ik moest de tekst wat aanpassen hier en daar en de boel weer samenvoegen. Weer ging Benjamin met de al even virtuele post.... en we werden definitief goedgekeurd.
Vanaf 8 juni zal het traject gaan rollen. Dan moet er nog even veel gebeuren tot ergens in de laatste week van deze maand (waarschijnlijk) Benjamin Muis geboren zal worden. Hij gaat in zijn eerste avontuur voor het eerst naar school. Er zullen hopelijk nog veel avonturen volgen. Inspiratie genoeg. Er zullen veel belevenissen terug te vinden zijn in Benjamins leven van mijn eigen kinderen, aangevuld met de belevenissen van de kleinkinderen. Dezelfde kleinkinderen die natuurlijk een grote inspiratie zijn om een hele reeks Benjamin Muis boekjes voor te schrijven.
De boekjes zijn voor alle kinderen van 2-3-4 jaar leuk. De uitgever was in ieder geval erg enthousiast en dat geeft een mens moed. Zowel de tekst als de tekeningen werden zeer goed ontvangen. Nu nog bij het grotere publiek.Wie een éénmalige promotiemail wil ontvangen, geheel vrijblijvend, met een link naar het eerste boekje mag zijn/haar e-mailadres aan mij sturen. dragonmouse1@gmail.com. (alleen voor wie dat nog niet heeft gedaan natuurlijk) Het zijn weer spannende weken en ik verheug me er op Benjamin Muis voor het eerst vast te houden. Hij komt dan met de echte post, als eerste exemplaar. Hopelijk wordt iedereen heel enthousiast over Benjamin en kunnen er nog veel avonturen volgen. Zelf vind ik hem natuurlijk al de mooiste en leukste muis ter wereld :)
Zo werd Benjamin Muis op een doordeweekse ochtend geboren, aan de receptie van een bedrijf. Daar merk je niets van aan Benjamin. Hij is gewoon een leuk vrolijk muizenkind dat voor het eerst naar school gaat. Benjamin werd opgestuurd naar een uitgever. Uit nostalgie eerst naar Querido omdat dat ooit familie was. Die hoefden hun neefje niet. Er kwamen andere dingen tussendoor en Benjamin lag letterlijk op de plank in de kast. En zat natuurlijk in de computer. Ondertussen maakte goede vriend Benno Hijl tekeningen bij de tekst.
En dan op een dag, niet zo lang geleden en ook niet zo ver weg, gewoon hier in Helmond, besluit je opeens; nu is het tijd. Benno maakte de laatste tekeningen en Benjamin Muis ging opnieuw naar de uitgever ter beoordeling. Nu naar Boekscout, waar ik ook mijn eerste boek uitgaf. Bijna per ommegaande lag mijn contract in de virtuele brievenbus en kwamen de eerste aanwijzingen. Benno moest nog twee tekeningen maken, wat echt flink buffelen is. Ik moest de tekst wat aanpassen hier en daar en de boel weer samenvoegen. Weer ging Benjamin met de al even virtuele post.... en we werden definitief goedgekeurd.
Vanaf 8 juni zal het traject gaan rollen. Dan moet er nog even veel gebeuren tot ergens in de laatste week van deze maand (waarschijnlijk) Benjamin Muis geboren zal worden. Hij gaat in zijn eerste avontuur voor het eerst naar school. Er zullen hopelijk nog veel avonturen volgen. Inspiratie genoeg. Er zullen veel belevenissen terug te vinden zijn in Benjamins leven van mijn eigen kinderen, aangevuld met de belevenissen van de kleinkinderen. Dezelfde kleinkinderen die natuurlijk een grote inspiratie zijn om een hele reeks Benjamin Muis boekjes voor te schrijven.
De boekjes zijn voor alle kinderen van 2-3-4 jaar leuk. De uitgever was in ieder geval erg enthousiast en dat geeft een mens moed. Zowel de tekst als de tekeningen werden zeer goed ontvangen. Nu nog bij het grotere publiek.Wie een éénmalige promotiemail wil ontvangen, geheel vrijblijvend, met een link naar het eerste boekje mag zijn/haar e-mailadres aan mij sturen. dragonmouse1@gmail.com. (alleen voor wie dat nog niet heeft gedaan natuurlijk) Het zijn weer spannende weken en ik verheug me er op Benjamin Muis voor het eerst vast te houden. Hij komt dan met de echte post, als eerste exemplaar. Hopelijk wordt iedereen heel enthousiast over Benjamin en kunnen er nog veel avonturen volgen. Zelf vind ik hem natuurlijk al de mooiste en leukste muis ter wereld :)
zondag 3 mei 2015
Niet gekend toch verloren. Dodenherdenking en bevrijding.
Het is Dodenherdenking. Beroepsmatig en privé ben ik er natuurlijk bij. We zullen weer stilstaan bij alle gevallenen in oorlogs- en vredestijd. De laatsten gevallen in hun poging elders vrede te brengen of te bewaren. "Opdat wij nooit vergeten", zijn de woorden die mij ieder jaar raken, maar ook boos maken. Waarom? Omdat ik denk dat wij, of in ieder geval veel van ons, het al lang vergeten zijn. Of in ieder geval niet snappen dat er mensen zijn die dingen roepen die ook 'toen' geroepen werden. Alleen tegen een andere bevolkingsgroep. Maar dat mag je dan niet hardop zeggen of vergelijken.
Op twitter word ik uitgemaakt voor 'landverrader' omdat ik mijn mond niet houd als mensen racistische en discriminerende uitspraken doen. Maar wie zwijgt stemt toe en dat kan ik niet. Mijn opa werd in WOII vast ook landverrader genoemd. Als geboren Duitser wiens ouders geannexeerde Fransen waren, voelde hij zich Fransman. Trouwde in Nederland waar hij studeerde met mijn Joodse Amsterdamse oma en bouwde in de oorlog schuilplaatsen voor Joden en bracht hen in relatieve veiligheid. Voor de Duitsers een landverrader, voor menigeen een held. Na de oorlog kreeg hij het Nederlanderschap voor zijn daden van verzet. Dus ach, landverraden is ook een relatief begrip.
Op 4 mei denk ik aan alle familieleden die ik nooit heb gekend, maar toch voel als verloren. Mijn overgrootmoeder waar ik op lijk, was tegen de 70 toen zij alsnog naar Auschwitz ging en werd vergast. In de paar foto's van haar en andere omgekomen verwanten zie ik duidelijk mijn eigen geërfde trekken terug. Nooit gekend, toch verloren.
Mijn familie was nooit orthodox en wisselde net zo makkelijk van godsdienst als van jas. God was God. In de loop van de stamboom waren ze Joods, Islamitisch, weer Joods, Katholiek, weer Joods en in 1938 Nederlands Hervormd omgedoopt. Het mocht niet baten. Weinigen kwamen terug. Ik schrik dus van mensen die anderen degraderen tot een iets. Marokkanen, Moslims, Vluchtelingen, Asielzoekers. Als groep ietsen ontneem je hen de menselijkheid als individu en worden ze makkelijk onmenselijk behandeld. Juichen om verdronken vluchtelingen... Opdat wij niet vergeten? Nooit weer?
Op 5 mei vieren we onze vrijheid en dat moeten we ook vieren. Een groot goed waar we ongelooflijk dankbaar voor moeten zijn. Ik vraag met klem dat niet te verpesten. En nu gaat een groep Nederlanders roepen over de Islamisering enzovoorts, maar ik bedoel het anders. Laat onze vrijheid niet verpesten door muren van angst te bouwen. Niet strenger, enger en steeds geslotener. Vrijheid is iets dat je deelt. Met zo veel mogelijk mensen. Binnen muren van angst kan geen vrijheid wonen. Wees dus vrij! In je hart, ziel en geest. In Nederland en Europa. Opdat het nooit meer zal gebeuren. Met niemand.
Op twitter word ik uitgemaakt voor 'landverrader' omdat ik mijn mond niet houd als mensen racistische en discriminerende uitspraken doen. Maar wie zwijgt stemt toe en dat kan ik niet. Mijn opa werd in WOII vast ook landverrader genoemd. Als geboren Duitser wiens ouders geannexeerde Fransen waren, voelde hij zich Fransman. Trouwde in Nederland waar hij studeerde met mijn Joodse Amsterdamse oma en bouwde in de oorlog schuilplaatsen voor Joden en bracht hen in relatieve veiligheid. Voor de Duitsers een landverrader, voor menigeen een held. Na de oorlog kreeg hij het Nederlanderschap voor zijn daden van verzet. Dus ach, landverraden is ook een relatief begrip.
Op 4 mei denk ik aan alle familieleden die ik nooit heb gekend, maar toch voel als verloren. Mijn overgrootmoeder waar ik op lijk, was tegen de 70 toen zij alsnog naar Auschwitz ging en werd vergast. In de paar foto's van haar en andere omgekomen verwanten zie ik duidelijk mijn eigen geërfde trekken terug. Nooit gekend, toch verloren.
Mijn familie was nooit orthodox en wisselde net zo makkelijk van godsdienst als van jas. God was God. In de loop van de stamboom waren ze Joods, Islamitisch, weer Joods, Katholiek, weer Joods en in 1938 Nederlands Hervormd omgedoopt. Het mocht niet baten. Weinigen kwamen terug. Ik schrik dus van mensen die anderen degraderen tot een iets. Marokkanen, Moslims, Vluchtelingen, Asielzoekers. Als groep ietsen ontneem je hen de menselijkheid als individu en worden ze makkelijk onmenselijk behandeld. Juichen om verdronken vluchtelingen... Opdat wij niet vergeten? Nooit weer?
Op 5 mei vieren we onze vrijheid en dat moeten we ook vieren. Een groot goed waar we ongelooflijk dankbaar voor moeten zijn. Ik vraag met klem dat niet te verpesten. En nu gaat een groep Nederlanders roepen over de Islamisering enzovoorts, maar ik bedoel het anders. Laat onze vrijheid niet verpesten door muren van angst te bouwen. Niet strenger, enger en steeds geslotener. Vrijheid is iets dat je deelt. Met zo veel mogelijk mensen. Binnen muren van angst kan geen vrijheid wonen. Wees dus vrij! In je hart, ziel en geest. In Nederland en Europa. Opdat het nooit meer zal gebeuren. Met niemand.
zaterdag 25 april 2015
Gradaties in boosheid, verbijstering en walging
Steeds sterker werd de neiging, ik probeerde het te bedwingen, maar sorry. Lezers, jullie moeten er aan geloven. Je kunt nu nog terug! Als je verder leest vrees ik je deelgenoot te maken van mijn verbijstering over wat er gaande is in de wereld. Aan de ene kant hebben we de oorlogen en wreedheden die zomaar, of uit naam van, gepleegd worden. Aan de andere kant de mensen die proberen het vege lijf te redden door te vluchten. En dan hebben we nog twee kanten; de mensen die te hulp schieten en de mensen die juichen als dat mislukt.
Bij die laatsten, de juichers, zit mijn verbijstering en walging. Hoe kan je juichen als vrouwen, babies, kinderen en mannen verdrinken tijdens hun vlucht naar veiligheid. En dan niet eens stilletjes, met de gordijnen dicht een klein juichje op de bank, waarna je toch een beetje beschaamd bent. Nee, er komt bericht over 700 verdronken mensen en er wordt door een selecte groep Nederlanders openlijk en breeduit via de social media gejuicht. De schaamte voorbij. Werden alle Nederlanders afgemeten aan deze minderheid, zoals dat wordt gedaan met Islam, dan zag het er nogal slecht uit voor ons volkje.
Onder deze juichers zijn openlijke PVV-aanhangers, soms zetten ze er zelfs een hashtag bij, en dat moet dan trots verbeelden? Of stoerheid? Mag ik even overgeven? Meneer Geert neemt geen afstand, roept zijn aanhang niet tot de orde. Dezelfde meneer Geert die hamert op onze Christelijk-Joodse wortels waar Islam niet in zou passen. Christelijk??? Uit de Christelijkheid die hier bedoeld wordt zijn eerst de woorden mededogen, erbarmen en naastenliefde geschrapt. WIJ zijn ook niet kinderen van God. Nee, de ene mens is duidelijk de andere niet. Verdronken vluchtelingkinderen zijn niet ons pakkie an en doen er niet toe. Behalve om over te juichen dan. Ik walg van deze mede-Nederlanders.
Boos ben ik ook al. Op het feit dat het kabinet dreigde te vallen over de bad-bed-brood regeling voor iedereen, uitgeprocedeerde asielzoekers in het bijzonder. Hoe kan enig weldenkend mens vinden dat je mensen die niets hebben en nergens heen kunnen, ook niet 'terug', géén slaapplek, brood en een douche biedt? Paus Franciscus heeft douches laten bouwen bij het Vaticaan. Hier valt bijna het kabinet over de vraag of menselijkheid nog wel gepraktiseerd mag worden.
'Uitgeprocedeerd is uitgeprocedeerd', 'We worden overspoeld', 'Eigen volk eerst', zijn maar wat kreten. Lekker kort door de bocht, wég laatste restje mededogen. Allerlei cijfers en woorden als tsunami en stortvloed worden gebruikt. Nederland biedt relatief gezien in vergelijking met andere Europese landen helemaal niet zo veel vluchtelingen een thuis en al sinds 2002 minder dan veel andere EU landen. De grootste aantallen vluchtelingen worden nog altijd buiten Europa opgevangen in landen als Pakistan en Turkije. Ons asielbeleid is ook streng genoeg. Als zou gebeuren waar 82% van de Nederlanders om roept, dat asielzoekers 'evenredig verdeeld moeten worden over de EU lidstaten', dan zou die 82% voor een voor hen, heel akelige verrassing komen te staan.
Vandaar dat ik dus in gradaties van geërgerd tot boos naar walging ga, al naar gelang wat ik lees of hoor. Gelukkig ben ik me ook bewust van al het moois waar ik me in mag verheugen, en alle mooie mensen die er in deze boze blog bekaaid van afkomen. Ik weet dat jullie er zijn en ben blij dat jullie er zijn. Heel blij.
(Sommige info in dit blog komt van de Universiteit van Leiden, afd. bestuurskunde)
Bij die laatsten, de juichers, zit mijn verbijstering en walging. Hoe kan je juichen als vrouwen, babies, kinderen en mannen verdrinken tijdens hun vlucht naar veiligheid. En dan niet eens stilletjes, met de gordijnen dicht een klein juichje op de bank, waarna je toch een beetje beschaamd bent. Nee, er komt bericht over 700 verdronken mensen en er wordt door een selecte groep Nederlanders openlijk en breeduit via de social media gejuicht. De schaamte voorbij. Werden alle Nederlanders afgemeten aan deze minderheid, zoals dat wordt gedaan met Islam, dan zag het er nogal slecht uit voor ons volkje.
Onder deze juichers zijn openlijke PVV-aanhangers, soms zetten ze er zelfs een hashtag bij, en dat moet dan trots verbeelden? Of stoerheid? Mag ik even overgeven? Meneer Geert neemt geen afstand, roept zijn aanhang niet tot de orde. Dezelfde meneer Geert die hamert op onze Christelijk-Joodse wortels waar Islam niet in zou passen. Christelijk??? Uit de Christelijkheid die hier bedoeld wordt zijn eerst de woorden mededogen, erbarmen en naastenliefde geschrapt. WIJ zijn ook niet kinderen van God. Nee, de ene mens is duidelijk de andere niet. Verdronken vluchtelingkinderen zijn niet ons pakkie an en doen er niet toe. Behalve om over te juichen dan. Ik walg van deze mede-Nederlanders.
Boos ben ik ook al. Op het feit dat het kabinet dreigde te vallen over de bad-bed-brood regeling voor iedereen, uitgeprocedeerde asielzoekers in het bijzonder. Hoe kan enig weldenkend mens vinden dat je mensen die niets hebben en nergens heen kunnen, ook niet 'terug', géén slaapplek, brood en een douche biedt? Paus Franciscus heeft douches laten bouwen bij het Vaticaan. Hier valt bijna het kabinet over de vraag of menselijkheid nog wel gepraktiseerd mag worden.
'Uitgeprocedeerd is uitgeprocedeerd', 'We worden overspoeld', 'Eigen volk eerst', zijn maar wat kreten. Lekker kort door de bocht, wég laatste restje mededogen. Allerlei cijfers en woorden als tsunami en stortvloed worden gebruikt. Nederland biedt relatief gezien in vergelijking met andere Europese landen helemaal niet zo veel vluchtelingen een thuis en al sinds 2002 minder dan veel andere EU landen. De grootste aantallen vluchtelingen worden nog altijd buiten Europa opgevangen in landen als Pakistan en Turkije. Ons asielbeleid is ook streng genoeg. Als zou gebeuren waar 82% van de Nederlanders om roept, dat asielzoekers 'evenredig verdeeld moeten worden over de EU lidstaten', dan zou die 82% voor een voor hen, heel akelige verrassing komen te staan.
Vandaar dat ik dus in gradaties van geërgerd tot boos naar walging ga, al naar gelang wat ik lees of hoor. Gelukkig ben ik me ook bewust van al het moois waar ik me in mag verheugen, en alle mooie mensen die er in deze boze blog bekaaid van afkomen. Ik weet dat jullie er zijn en ben blij dat jullie er zijn. Heel blij.
(Sommige info in dit blog komt van de Universiteit van Leiden, afd. bestuurskunde)
zaterdag 4 april 2015
Pasen, eieren en matzes
Vandaag konden kinderen tot 11 jaar in centrum Veghel eieren zoeken. Van chocolade weliswaar. In tien van die eieren zat ook nog eens een ticket voor een weekend Efteling. Of het nu daardoor kwam, door de 'echte' paashaas of omdat iedereen gek is op chocolade, het was een groot succes. Zelden, wat zeg ik, nooit, heb ik zoveel kinderen zo enthousiast het winkelcentrum in zien rennen. Het nog lege tasje tegen zich aan geklemd, om te vullen met eieren.
Pasen en eieren. Pasen en Jezus. Ik snapte de combinatie niet als kind. In stilte vroeg ik me af wat nu het één met het ander te maken kon hebben. Dat ik echt niets van pasen snapte bleek wel toen ik als brugpiepertje, met de nadruk op 'tje', op het Zwijsen terechtkwam. Toen nog sjiek het Monseigneur Zwijsen College. Ik was nogal klein en die boekentas heel groot. Afijn, in de godsdienstles vroeg de leraar wat wij nou eigenlijk vieren met pasen. Hij wees naar mij. Vol vertrouwen antwoordde ik; dan gedenken wij dat de Joden uit de slavernij in Egypte ontsnapten. Stilte. Dat herdachten 'wij'dus niet. "Iemand anders?", vroeg de docent. De rest wist gelukkig ook niet veel dus vertelde hij het voor mij totaal nieuwe nieuws, dat 'wij' dus de opstanding van Jezus Christus vieren met pasen. Aha.
Maar wat hadden die haas en eieren daar nu mee te maken? Dat zijn de voorchristelijke elementen die zoals zoveel van dat soort dingen in Christelijke feesten zijn opgenomen. De paaseieren hebben met de lentefeesten te maken en met vruchtbaarheid en geboorte. De paashaas duikt pas in 1825 in Nederland op via een uit het Duits vertaald boek. Een soort allochtoon dus eigenlijk, maar helemaal geïntegreerd. Eieren schilderen, verstoppen, zoeken en vinden is gewoon hartstikke leuk, zoals ook vanmiddag in het centrum bleek.
Bij pasen hoort natuurlijk ook witte donderdag met de Judaskus, en goede vrijdag. Wat nou goede vrijdag, dacht ik altijd. Voor Jezus was het toch niet zo een goede dag, daar aan het kruis. Heel lang begreep ik ook dat niet. 'Goede' vrijdag. Weer op het Zwijsen leerde ik dat het goed was omdat Jezus stierf voor onze zonden en ons zo los had gekocht. Hm, goede vrijdag voor de mensheid dan. Ik vind het eigenlijk nog steeds vrij egoïstisch om die dag dus goede vrijdag te noemen. Wat wel gebeurde door mijn duidelijke gebrek aan kennis van het Christendom en katholicisme in het bijzonder, was dat ik zelden spijbelde bij godsdienstles. Ik vond leren over alle grotere religies heel interessant.
Met pasen staan er bij ons dus gekleurde eieren op tafel, we versieren de boel met paasdingen als kuikentjes, gele kaarsen en lentegroen en eten matzes met roomboter en bruine suiker. Matze, omdat bij het haastige en vroege vertrek uit Egypte er geen tijd was om het brood te laten rijzen. Daarom werden er platte ongegiste 'broden' gebakken. De roomboter en bruine suiker kwamen er natuurlijk pas veel later bij. Ik mag me er weer lekker aan te goed doen de komende paasdagen zonder verder te hoeven 'vluchten' dan de supermarkt. Fijne paasdagen iedereen!!
Pasen en eieren. Pasen en Jezus. Ik snapte de combinatie niet als kind. In stilte vroeg ik me af wat nu het één met het ander te maken kon hebben. Dat ik echt niets van pasen snapte bleek wel toen ik als brugpiepertje, met de nadruk op 'tje', op het Zwijsen terechtkwam. Toen nog sjiek het Monseigneur Zwijsen College. Ik was nogal klein en die boekentas heel groot. Afijn, in de godsdienstles vroeg de leraar wat wij nou eigenlijk vieren met pasen. Hij wees naar mij. Vol vertrouwen antwoordde ik; dan gedenken wij dat de Joden uit de slavernij in Egypte ontsnapten. Stilte. Dat herdachten 'wij'dus niet. "Iemand anders?", vroeg de docent. De rest wist gelukkig ook niet veel dus vertelde hij het voor mij totaal nieuwe nieuws, dat 'wij' dus de opstanding van Jezus Christus vieren met pasen. Aha.
Maar wat hadden die haas en eieren daar nu mee te maken? Dat zijn de voorchristelijke elementen die zoals zoveel van dat soort dingen in Christelijke feesten zijn opgenomen. De paaseieren hebben met de lentefeesten te maken en met vruchtbaarheid en geboorte. De paashaas duikt pas in 1825 in Nederland op via een uit het Duits vertaald boek. Een soort allochtoon dus eigenlijk, maar helemaal geïntegreerd. Eieren schilderen, verstoppen, zoeken en vinden is gewoon hartstikke leuk, zoals ook vanmiddag in het centrum bleek.
Bij pasen hoort natuurlijk ook witte donderdag met de Judaskus, en goede vrijdag. Wat nou goede vrijdag, dacht ik altijd. Voor Jezus was het toch niet zo een goede dag, daar aan het kruis. Heel lang begreep ik ook dat niet. 'Goede' vrijdag. Weer op het Zwijsen leerde ik dat het goed was omdat Jezus stierf voor onze zonden en ons zo los had gekocht. Hm, goede vrijdag voor de mensheid dan. Ik vind het eigenlijk nog steeds vrij egoïstisch om die dag dus goede vrijdag te noemen. Wat wel gebeurde door mijn duidelijke gebrek aan kennis van het Christendom en katholicisme in het bijzonder, was dat ik zelden spijbelde bij godsdienstles. Ik vond leren over alle grotere religies heel interessant.
Met pasen staan er bij ons dus gekleurde eieren op tafel, we versieren de boel met paasdingen als kuikentjes, gele kaarsen en lentegroen en eten matzes met roomboter en bruine suiker. Matze, omdat bij het haastige en vroege vertrek uit Egypte er geen tijd was om het brood te laten rijzen. Daarom werden er platte ongegiste 'broden' gebakken. De roomboter en bruine suiker kwamen er natuurlijk pas veel later bij. Ik mag me er weer lekker aan te goed doen de komende paasdagen zonder verder te hoeven 'vluchten' dan de supermarkt. Fijne paasdagen iedereen!!
donderdag 19 maart 2015
Rondje of geen rondje
Toch alweer even geleden dat ik blogde. Hoopvol dachten jullie van me verlost te zijn maar nee! Hier ben ik weer...
Maar waarom eigenlijk? Serieus, waarom blog ik eigenlijk. Waarom bloggen anderen? Wat hebben wij bloggers mee te delen en waarom vinden wij dat belangrijk genoeg om de wereld in te sturen. De één doet het over mode, de ander over voedsel en weer een ander over weer iets anders. Zelf ben ik begonnen omdat ik een boek schreef en dacht dat een blog dan wel handig kon zijn. Hopelijk volgt er nog een keer een boek. Ik ben in ieder geval wel weer begonnen met schrijven. Wat anderen beweegt? Ik denk dat veel bloggers kennis willen delen of bewustwording willen veroorzaken. En toen bedacht ik dat ik nu eenmaal schrijf voor de kost, en ik het ze dus gewoon kan gaan vragen.
Komende zaterdag ga ik dat doen. Als het goed is zitten er op het Feel good & Shop event bloggers aan een blogtafel. Ik denk dat ik aanschuif. Twee of meer vliegen in één klap. Want daarom blog ik zo weinig tegenwoordig. Die nieuwe baan. Je weet wel, veghel.nieuws.nl. Sinds 1 januari ben ik voor Veghel de redactioneel beheerder en ik ren me rot. Interviewen, schrijven, programma's eigen maken, behoorlijk fotograferen en internetjournalistiek onder de knie krijgen. Helemaal niet zo makkelijk voor zo een ouwetje als ik. Het is wel superleuk en leerzaam. Het leukste is dat ik weer schrijf! Want dat is dus nou eenmaal wat ik doe.
Ik begrijp dat voor de gevestigde kranten zo iemand als ik niet leuk is. Dat heb ik al gemerkt. Jammer want ik probeer eerlijk mijn brood te verdienen en werk hard. Dat merkt iedereen die mij bijna niet meer ziet, hoort of zoekt op fb en blog. Sorry... Het moet even. Ik ben mijn 'ding' aan het doen en hoop dat het ooit ergens de komende maanden ook nog salaris op gaat leveren. Investeren in de toekomst noemt men dat geloof ik. Ik investeer als een gek.
Mocht ik bij mooi weer op een terras worden aangetroffen, lui zittend, niet met laptop op tafel, dan is het of gelukt of niet. Tip; als ik dan een rondje geef is het gelukt. Tot dan!
Maar waarom eigenlijk? Serieus, waarom blog ik eigenlijk. Waarom bloggen anderen? Wat hebben wij bloggers mee te delen en waarom vinden wij dat belangrijk genoeg om de wereld in te sturen. De één doet het over mode, de ander over voedsel en weer een ander over weer iets anders. Zelf ben ik begonnen omdat ik een boek schreef en dacht dat een blog dan wel handig kon zijn. Hopelijk volgt er nog een keer een boek. Ik ben in ieder geval wel weer begonnen met schrijven. Wat anderen beweegt? Ik denk dat veel bloggers kennis willen delen of bewustwording willen veroorzaken. En toen bedacht ik dat ik nu eenmaal schrijf voor de kost, en ik het ze dus gewoon kan gaan vragen.
Komende zaterdag ga ik dat doen. Als het goed is zitten er op het Feel good & Shop event bloggers aan een blogtafel. Ik denk dat ik aanschuif. Twee of meer vliegen in één klap. Want daarom blog ik zo weinig tegenwoordig. Die nieuwe baan. Je weet wel, veghel.nieuws.nl. Sinds 1 januari ben ik voor Veghel de redactioneel beheerder en ik ren me rot. Interviewen, schrijven, programma's eigen maken, behoorlijk fotograferen en internetjournalistiek onder de knie krijgen. Helemaal niet zo makkelijk voor zo een ouwetje als ik. Het is wel superleuk en leerzaam. Het leukste is dat ik weer schrijf! Want dat is dus nou eenmaal wat ik doe.
Ik begrijp dat voor de gevestigde kranten zo iemand als ik niet leuk is. Dat heb ik al gemerkt. Jammer want ik probeer eerlijk mijn brood te verdienen en werk hard. Dat merkt iedereen die mij bijna niet meer ziet, hoort of zoekt op fb en blog. Sorry... Het moet even. Ik ben mijn 'ding' aan het doen en hoop dat het ooit ergens de komende maanden ook nog salaris op gaat leveren. Investeren in de toekomst noemt men dat geloof ik. Ik investeer als een gek.
Mocht ik bij mooi weer op een terras worden aangetroffen, lui zittend, niet met laptop op tafel, dan is het of gelukt of niet. Tip; als ik dan een rondje geef is het gelukt. Tot dan!
dinsdag 10 februari 2015
Het Neanderthal gen en de hokjes
Hokjes slopen is mijn grootste hobby. Geen bushokjes, hondenhokjes of zelfs vogelhuisjes, maar die akelige denkhokjes. Handig om een kader te geven maar als het moeilijk wordt over de muurtjes te kijken misschien meer een obstakel dan een hulp. Een heleboel problematische zaken zouden meteen verdwijnen als er geen hokjes meer bestaan. Een enorme vrijheid om open naar de wereld en mensen te kijken! Waarom zou je iemand pesten als je hebt geleerd dat mager, dik, lelijk, stotterig of wat dan ook gewoon iets is dat is. Waarom zou je discrimineren als huidskleur, geloof, geaardheid, sekse of afkomst gewoon iets is dat is. Waarom zou je racistisch denken als het land of werelddeel waar iemand vandaan komt en de cultuur die daar heerst, gewoon is wat het is. Iets laten zijn wat het is, zonder daar een hokjes-waarde-oordeel aan te hangen als minder, achterlijk, raar, beter of wat dan ook. Dat is het moeilijkste wat er is.
Mensen voelen zich graag 'de betere'. Dat is logisch. Verder ontwikkeld, hoger beschaafd, intelligenter of socialer. We maken ons er allemaal wel eens schuldig aan. "Och, kijk dat dan. T'is toch geen gezicht", en hoofdschuddend zijn we blij dat wij er beter uitzien. Niet iedereen heeft het. Er zijn absoluut mensen die gewoon zichzelf zijn. Zij hebben de ander zijn 'minder' zijn niet nodig om zelf 'meer' te zijn, omdat ze zich daar niet mee bezig houden. Ze zijn zichzelf en dat is genoeg. Relaxte mensen vind ik dat.
Het oordelen en vergelijken lijkt ingesleten in ons denken en zal vast ook een nuttig iets zijn in de keuzes die we vormen. Maar het zit diep. Een mooi voorbeeld vind ik de controverse in de evolutietheorie. Ultrakort; De mens kwam uit de bomen en ging de prairi op. Na heel wat zijwegen en evolutiesprongen had men daar de Neanderthaler. Lang dacht men dat dit een aapachtig, nogal primitief neefje was van ons. Toen de CroMagnons hun intrede deden, de moderne mens zoals wij, was het volgens de oude theorie snel afgelopen met de Neanderthaler. Die werd uitgemoord door zijn 'betere' opvolger.
Helaas bleek later dat Neanderthaler en CroMagnon zo een 10.000 jaar naast elkaar bestaan hebben en handel dreven. Maar vermengen? Nee! Dat was ondenkbaar. Wat blijkt? Wij moderne mensen bezitten Neanderthalgenen. En er is maar één manier waarop we daaraan zijn gekomen.... Okay, ze hebben het met elkaar gedaan moeten we toegeven. Maar, dan konden die nakomelingen geen kinderen krijgen! Zelfs ik begrijp, niet zijnde een geneticus, dat die genen al lang weer uitgestorven waren als die mengkinderen zelf niet weer kinderen hadden kunnen krijgen. De gedachte dat de Neanderthaler een mindere mensensoort was zit er kennelijk zo in, dat het idee dat die genen in onze moderne, betere mensvorm zitten zelfs voor een deel van de wetenschappers te ver gaat. Wetenschappers zijn ook maar mensen.
Er zijn ook mensen die zich juist de mindere voelen. Soms door de woorden of gedragingen van degenen die het nodig hebben dat zij zich zo voelen, zodat zij zich zelf 'meer' kunnen voelen. Maar als je het nodig hebt een ander minder te maken, voel je je dus eigenlijk zelf zo en doe je een ander aan wat jij niet wilt voelen. Volgens mij dan.
Is het allemaal zo zwaar dan? Mogen we niet lachen en is dit een loodwaar blog? Nee joh. Het is best heerlijk om eens helemaal los te gaan met een vriend/vriendin en alles en iedereen plat te roddelen. Leedvermaak is het beste vermaak, zegt men niet voor niets. Lachend van de bank zakken tijdens een verhaal over iemand die totaal de mist in ging met iets, of serieus bespreken wat wij allemaal beter zouden doen in een situatie waar iemand niks van bakt. Zolang we maar ons bewust blijven van wat we doen en er ook weer mee ophouden. Dat is alles. We blijven mensen toch? Geen engelen. Maar probeer zo nu en dan vooral een hokje te slopen.
Mijn ziel ziet jouw ziel. het liefst met een brede lach.
zondag 8 februari 2015
Wat maak ik me weer druk.....
'Leef je nog', vroeg een vriendin. En ik schaam mij. Ja, ik leef nog. Ik ren me zelfs rot en ben geen haar beter dan de rest van de mensheid die het 'druk, druk, druk' heeft. Beginnen met een nieuwe job brengt dat vaak met zich mee. Inwerken, uitvogelen, opbouwen, contacten leggen. Eh, contacten... Ja andere dus. Oeps, daar voel ik de schaamte weer. Dus lieve vrienden en familie, ik beloof me te beteren. maar wel pas na februari, want dat is nog even een heel drukke maand.
Bloggen is ook zoiets waar ik niet toe kom. Behalve nu dus even. Heb al gewerkt en gecontact en zit aan de koffie. Man kijkt voetbal, ik besluit te bloggen. Waar zullen we het eens over hebben? Tsja, ik wil niet vervelend worden maar het gedoe in Nederland zit me hoog. Dat heeft iedereen die mijn blogjes leest (dank daarvoor!) wel in de gaten. Ik word er helemaal moe van dat de politiek, met meneer Wilders voorop, net doet alsof wij ge-islamiseerd worden. Wie van ons is al eens aan de haren een moskee binnengetrokken? Of kreeg op een vroege zaterdagochtend een groep baardige mannen en gesluierde vrouwen aan de deur die de koran en Allah kwamen brengen?
In Nederland is 6 tot 8 % van de bevolking moslim. Waar hebben we het over. 'Alle terroristen zijn moslim.' Ook zo een uitspraak. Ook niet waar. Van alle aanslagen in Europa is 2% gerelateerd aan moslimextremisme. Er zijn namelijk heel veel terreurdaden van allerlei vage groeperingen in Europa waar wij niets over horen. Het is maar net wat in het nieuws komt. En daar word ik moe van. het goochelen met cijfers en statistieken zodat alles naar één bevolkingsgroep wijst die de nieuwe zondebok mag zijn van alles. Armoede, woningnood, hoge ziektekosten en zorgpremies, werkloosheid en wat er nog meer aan ellende is; volgens vele twitteraars is dat alles opgelost als we 'de moslims' maar het land uit gooien. meestal geschreven in bar slecht Nederlands, waarvan diezelfde twitteraars roepen dat 'ze' dat maar eerst moeten leren.
Ik stel voor dat 'de politiek' een frisse wind gaat laten waaien. Ze beginnen met het afschaffen van het woord allochtoon. Verder wordt er niet meer gesproken over 'moslims', zoals wij het ook niet hebben over 'protestanten', 'katholieken' of andere geloofsgroepen. Wij zijn voortaan gewoon allemaal Nederlanders. Zonder aanziens des geloofs. En een Nederlandse burger die iets strafbaars doet wordt gestraft. Wie bijles nodig heeft krijgt bijles, en wie op vrijdag, zaterdag of zondag naar een godshuis wil gaan doet dat. Of op welke dag dan ook. En dan met zijn allen de schouders onder Nederland. Dan komt het goed.
De PVV is dan natuurlijk wel zijn stokpaardje kwijt, maar misschien kan meneer Wilders dan iets nuttigers gaan doen. Hij is best creatief, dat laat zijn cijferwerk zien en voorstellingsvermogen heeft hij ook. Tenslotte is het best knap om in een land waar de laatste watersnood ramp in 1953 plaatsvond, overal en massaal tsunami's te zien die ons overspoelen.
Mijn eigen utopia-gedachte hoorde ik laatst terug in een lezing over kabbalah. Pas als heel het volk verlicht was kon de thora (OT) geopenbaard worden aan de mensen. Verlicht betekende dat ieder voor de ander zorgt. Dus hoeft er geen zorg te zijn voor de eigen behoefte, want je bent zeker dat iemand anders daar weer op let. Geen ik, zij en wij meer, maar allemaal wij, ons en samen. Zullen we daar nog een keertje voor gaan?
Bloggen is ook zoiets waar ik niet toe kom. Behalve nu dus even. Heb al gewerkt en gecontact en zit aan de koffie. Man kijkt voetbal, ik besluit te bloggen. Waar zullen we het eens over hebben? Tsja, ik wil niet vervelend worden maar het gedoe in Nederland zit me hoog. Dat heeft iedereen die mijn blogjes leest (dank daarvoor!) wel in de gaten. Ik word er helemaal moe van dat de politiek, met meneer Wilders voorop, net doet alsof wij ge-islamiseerd worden. Wie van ons is al eens aan de haren een moskee binnengetrokken? Of kreeg op een vroege zaterdagochtend een groep baardige mannen en gesluierde vrouwen aan de deur die de koran en Allah kwamen brengen?
In Nederland is 6 tot 8 % van de bevolking moslim. Waar hebben we het over. 'Alle terroristen zijn moslim.' Ook zo een uitspraak. Ook niet waar. Van alle aanslagen in Europa is 2% gerelateerd aan moslimextremisme. Er zijn namelijk heel veel terreurdaden van allerlei vage groeperingen in Europa waar wij niets over horen. Het is maar net wat in het nieuws komt. En daar word ik moe van. het goochelen met cijfers en statistieken zodat alles naar één bevolkingsgroep wijst die de nieuwe zondebok mag zijn van alles. Armoede, woningnood, hoge ziektekosten en zorgpremies, werkloosheid en wat er nog meer aan ellende is; volgens vele twitteraars is dat alles opgelost als we 'de moslims' maar het land uit gooien. meestal geschreven in bar slecht Nederlands, waarvan diezelfde twitteraars roepen dat 'ze' dat maar eerst moeten leren.
Ik stel voor dat 'de politiek' een frisse wind gaat laten waaien. Ze beginnen met het afschaffen van het woord allochtoon. Verder wordt er niet meer gesproken over 'moslims', zoals wij het ook niet hebben over 'protestanten', 'katholieken' of andere geloofsgroepen. Wij zijn voortaan gewoon allemaal Nederlanders. Zonder aanziens des geloofs. En een Nederlandse burger die iets strafbaars doet wordt gestraft. Wie bijles nodig heeft krijgt bijles, en wie op vrijdag, zaterdag of zondag naar een godshuis wil gaan doet dat. Of op welke dag dan ook. En dan met zijn allen de schouders onder Nederland. Dan komt het goed.
De PVV is dan natuurlijk wel zijn stokpaardje kwijt, maar misschien kan meneer Wilders dan iets nuttigers gaan doen. Hij is best creatief, dat laat zijn cijferwerk zien en voorstellingsvermogen heeft hij ook. Tenslotte is het best knap om in een land waar de laatste watersnood ramp in 1953 plaatsvond, overal en massaal tsunami's te zien die ons overspoelen.
Mijn eigen utopia-gedachte hoorde ik laatst terug in een lezing over kabbalah. Pas als heel het volk verlicht was kon de thora (OT) geopenbaard worden aan de mensen. Verlicht betekende dat ieder voor de ander zorgt. Dus hoeft er geen zorg te zijn voor de eigen behoefte, want je bent zeker dat iemand anders daar weer op let. Geen ik, zij en wij meer, maar allemaal wij, ons en samen. Zullen we daar nog een keertje voor gaan?
zondag 18 januari 2015
Hoor ik er hier wel bij?
Het WIJ-gevoel waar ik, ook in mijn blogs vaak voor pleit is een heel ander gevoel dan wat ik vaak elders onder ogen krijg. Waar ik het positief bedoel, en in WIJ een verbintenis zie tussen alle mensenzielen van alle kleuren, geloven en seksen en financiële status, blijkt er ook een heel ander WIJ te zijn.
Via nieuws, praatprogramma's en twitter hoor/lees ik nogal eens hoe WIJ Nederlanders, genoeg hebben van van alles, van ZIJ Moslims in het bijzonder. Verder schijnen wij doodsbang te zijn, geïslamiseerd te worden en we worden uitgeknepen en belazerd door onze regering, OKay, dat laatste ben ik het een beetje mee eens, in ieder geval dat onze regering niet erg slim bezig is. Ik vraag me of of dat laatste punt dan wel weer voor alle wij-tjes geldt of dat de zij-tjes daar juist medeschuldig aan heten te zijn. Volgens vele tweets die ik onder krijg in ieder geval wel. Zonder asielzoekers, Marokkanen en oost-Europenanen zouden wij hier totaal geen problemen hebben In mijn hoofd vormt zich dan een groot vraagteken. Meerdere vraagtekens zelfs.
Ten eerste vraag ik me af of mensen die dat roepen dat echt zelf geloven.Verder vraag ik me af wat die ander weet dat ik niet weet. Ik dacht wel een Nederlander te zijn maar begin daar soms echt aan te twijfelen. Bij elke statement dat WIJ weer iets vinden, twijfel ik een beetje meer. En niet alleen daaraan. De normen en waarden die wij schijnen te hebben in Nederland zijn wat we moeten beschermen. En dat roept dan iemand die amper Nederlands kan schrijven en daarbij oproept tot deportatie en het weer openzetten van de gaskraan. Die persoon bedoelt dus niet de toestand in Groningen, waar de gaskraan wat dichter is gedraaid om de aardbevingen in te dammen.
Vervolgens riep weer iemand op twitter dat WIJ Joden serieus moeten overwegen naar Israel te vertrekken. Gek genoeg niet om die gaskraan opmerking, maar wederom door de dreiging van 'de' Moslims/Islam. Weer voel ik me niet aangesproken en langzaam begin ik een ontheemd gevoel te krijgen. Hoor ik er nog wel bij hier, bij dat WIJ? Ben ik dan echt zo dom of naïef dat anderen mij moeten vertellen wat ik denk, voel en vind? En als ik het er niet mee eens ben mag ik ook oprotten en ben ik deel van het probleem, werd mij verteld. Ben ik nou wij of zij?
Gelukkig zijn er ook heel veel mensen waar ik me wel bij thuis voel. Mensen die zoeken naar de verbinding, naar spiritueel leven, mensen die zich niet mee laten slepen door de waan van de dag. Die hun oordeel en gedachten zelf bepalen door eigen onderzoek en ervaring. Mensen die durven uit de neerwaartse spiraal te stappen, of er gewoon nooit in stappen en initiatieven opzetten of nemen, die onderlinge saamhorigheid, vrede en daarmee kracht tot stand brengen. Gewone mensen, die gewoon hun ding doen, zonder anderen te schaden. Mensen die mensen zien als individu en er niet eens bij nadenken wat voor geloof of afkomst die mens heeft. Die mensen zijn mijn familie en vrienden en gelukkig kom ik ze ook buiten die kring tegen. Dat geeft hoop.
Mijn conclusie is dus dat WIJ toch bestaat uit meerdere wij's. DE Nederlander bestaat niet, net zomin als 'de' Moslim, Jood of Christen. Misschien kunnen de wij-roepers daar ook bewust van worden, en gewoon vanuit zichzelf spreken, of de groep die ze vertegenwoordigen duidelijk definiëren. Hoef ik tenminste geen identiteitscrisis te krijgen.
Via nieuws, praatprogramma's en twitter hoor/lees ik nogal eens hoe WIJ Nederlanders, genoeg hebben van van alles, van ZIJ Moslims in het bijzonder. Verder schijnen wij doodsbang te zijn, geïslamiseerd te worden en we worden uitgeknepen en belazerd door onze regering, OKay, dat laatste ben ik het een beetje mee eens, in ieder geval dat onze regering niet erg slim bezig is. Ik vraag me of of dat laatste punt dan wel weer voor alle wij-tjes geldt of dat de zij-tjes daar juist medeschuldig aan heten te zijn. Volgens vele tweets die ik onder krijg in ieder geval wel. Zonder asielzoekers, Marokkanen en oost-Europenanen zouden wij hier totaal geen problemen hebben In mijn hoofd vormt zich dan een groot vraagteken. Meerdere vraagtekens zelfs.
Ten eerste vraag ik me af of mensen die dat roepen dat echt zelf geloven.Verder vraag ik me af wat die ander weet dat ik niet weet. Ik dacht wel een Nederlander te zijn maar begin daar soms echt aan te twijfelen. Bij elke statement dat WIJ weer iets vinden, twijfel ik een beetje meer. En niet alleen daaraan. De normen en waarden die wij schijnen te hebben in Nederland zijn wat we moeten beschermen. En dat roept dan iemand die amper Nederlands kan schrijven en daarbij oproept tot deportatie en het weer openzetten van de gaskraan. Die persoon bedoelt dus niet de toestand in Groningen, waar de gaskraan wat dichter is gedraaid om de aardbevingen in te dammen.
Vervolgens riep weer iemand op twitter dat WIJ Joden serieus moeten overwegen naar Israel te vertrekken. Gek genoeg niet om die gaskraan opmerking, maar wederom door de dreiging van 'de' Moslims/Islam. Weer voel ik me niet aangesproken en langzaam begin ik een ontheemd gevoel te krijgen. Hoor ik er nog wel bij hier, bij dat WIJ? Ben ik dan echt zo dom of naïef dat anderen mij moeten vertellen wat ik denk, voel en vind? En als ik het er niet mee eens ben mag ik ook oprotten en ben ik deel van het probleem, werd mij verteld. Ben ik nou wij of zij?
Gelukkig zijn er ook heel veel mensen waar ik me wel bij thuis voel. Mensen die zoeken naar de verbinding, naar spiritueel leven, mensen die zich niet mee laten slepen door de waan van de dag. Die hun oordeel en gedachten zelf bepalen door eigen onderzoek en ervaring. Mensen die durven uit de neerwaartse spiraal te stappen, of er gewoon nooit in stappen en initiatieven opzetten of nemen, die onderlinge saamhorigheid, vrede en daarmee kracht tot stand brengen. Gewone mensen, die gewoon hun ding doen, zonder anderen te schaden. Mensen die mensen zien als individu en er niet eens bij nadenken wat voor geloof of afkomst die mens heeft. Die mensen zijn mijn familie en vrienden en gelukkig kom ik ze ook buiten die kring tegen. Dat geeft hoop.
Mijn conclusie is dus dat WIJ toch bestaat uit meerdere wij's. DE Nederlander bestaat niet, net zomin als 'de' Moslim, Jood of Christen. Misschien kunnen de wij-roepers daar ook bewust van worden, en gewoon vanuit zichzelf spreken, of de groep die ze vertegenwoordigen duidelijk definiëren. Hoef ik tenminste geen identiteitscrisis te krijgen.
zaterdag 10 januari 2015
Wat kan ik er van zeggen... niets eigenlijk.
Het eerste blogje van 2015. Was ik maar sneller geweest. Nu denk ik; moet ik iets over Parijs schrijven? En wat dan? Uiteraard sluit ik me aan bij degenen die het vreselijk vinden. Ik denk aan de slachtoffers en hun nabestaanden en vind het diep en diep triest dat hen zoveel leed is aangedaan door een stel terroristen. Daarnaast vind ik het triest voor de verhoudingen binnen de EU-landen en Nederland in het bijzonder. En ik vind het triest voor al die hardwerkende, gewoon levende, vaders en moeders, studenten enzovoorts die toevallig moslim zijn.
Ik geloof niet dat terrorisme gebonden is aan een geloof. Breivik doodde met de bijbel als uitgangspunt meer dan zeventig jonge mensen. Er zijn altijd al afgrijselijke misdaden gepleegd uit naam van God. Welke God dan ook. Zou je religie verbieden dan zoekt 'de mens' wel iets anders als aanleiding om te moorden. Zelfs Boeddhisten, waarvan ik altijd dacht dat die in ieder geval vredelievend zijn, slaan soms aan het moorden.
Het enige dat ik hier uit haal is dat alle mensen maar mensen zijn. Sommigen dwalen af naar een slechte weg of raken de weg compleet kwijt. Ze raken vooral zichzelf kwijt eigenlijk.
Dat doen de mensen die achter stemmingmakerij aanlopen net zo goed, zichzelf kwijtraken. Als schapen achter een leider aan, naar hem opkijkend voor verlossing. Dat die verlossing metaforisch gesproken nogal eens het slachthuis is, zover kijken ze niet vooruit.
Volgens mij is ieder mens een uniek individu. De één is te bang om naar zijn hart te luisteren en laat zich de verkeerde kant optrekken. Denkend dat hij wat voorstelt met bijvoorbeeld een geweer of gewoon met een grote bek. De ander is bang maar doet toch het goede, omdat zijn hart dat zegt. Dat zijn de moedigen. Ieder mens heeft een keus en dat staat helemaal los van religie, kleur of afkomst.
Wat kan ik er van zeggen.... Niets eigenlijk.
Ik geloof niet dat terrorisme gebonden is aan een geloof. Breivik doodde met de bijbel als uitgangspunt meer dan zeventig jonge mensen. Er zijn altijd al afgrijselijke misdaden gepleegd uit naam van God. Welke God dan ook. Zou je religie verbieden dan zoekt 'de mens' wel iets anders als aanleiding om te moorden. Zelfs Boeddhisten, waarvan ik altijd dacht dat die in ieder geval vredelievend zijn, slaan soms aan het moorden.
Het enige dat ik hier uit haal is dat alle mensen maar mensen zijn. Sommigen dwalen af naar een slechte weg of raken de weg compleet kwijt. Ze raken vooral zichzelf kwijt eigenlijk.
Dat doen de mensen die achter stemmingmakerij aanlopen net zo goed, zichzelf kwijtraken. Als schapen achter een leider aan, naar hem opkijkend voor verlossing. Dat die verlossing metaforisch gesproken nogal eens het slachthuis is, zover kijken ze niet vooruit.
Volgens mij is ieder mens een uniek individu. De één is te bang om naar zijn hart te luisteren en laat zich de verkeerde kant optrekken. Denkend dat hij wat voorstelt met bijvoorbeeld een geweer of gewoon met een grote bek. De ander is bang maar doet toch het goede, omdat zijn hart dat zegt. Dat zijn de moedigen. Ieder mens heeft een keus en dat staat helemaal los van religie, kleur of afkomst.
Wat kan ik er van zeggen.... Niets eigenlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)