donderdag 27 november 2014

Waar word ik blij van?

Zonder het meteen over 'de baarmoeder' van Machiel de Graaf (PVV) te hebben, baart de ontwikkeling die in de politiek en Nederland gaande is me wel zorgen. In wat voor land gaan mijn kleinkinderen opgroeien? In een land van zee en duinen, waar mensen nuchter zijn en hard werken. Een land vol mooie mensen.  Een land van rijkdom. Misschien wat minder melk en honing dan vroeger, maar toch een van de rijkste landen. Een land dat altijd als ruimdenkend werd gezien.

Werd. Want onze naam wordt buiten de grenzen steeds meer in verband gebracht met racisme. Hadden we eerst Zwarte Piet die ons grenzeloos neerzette als een vreemd landje, nu gaat het weer over Turken, de Islam, Moslims en Moskeeen. Met de PVV voorop, maakt ons mooie land een schuiver naar rechts. Daar word ik niet blij van.

Het is net of ons land schizofreen is. Of ligt het aan mij? 'De Marokkanen' zijn een probleem, maar niet de toevallig Marokkaanse buurman. Dat is 'een goeie'. Tel al die uitzonderingen eens bij elkaar op en je snapt al, 'de Marokkanen' bestaan niet. Net zo min als 'de moslims', 'de Joden', 'de Turken', 'de Nederlanders' en zelfs niet 'de PVV-ers'. 

Die PVV is wel de voortrekker in onze politiek en ons land, om te generaliseren, te schofferen, te kwetsen en te ontmenselijken. Zelfs recht tegen onze grondwet in, waar artikel 1 een discriminatieverbod is op zo ongeveer alle denkbare gronden en in artikel 6 de vrijheid van godsdienst nog eens apart wordt benadrukt. Toch is er momenteel bij een deel van de Nederlanders een hetze gaande tegen met name getinte Nederlanders, Moslims in het bijzonder. Daar word ik niet blij van.

'De Moslims' en mensen met kleur zijn namelijk voor het grootste deel Nederlanders. De tweede generatie is weliswaar naar 'de definitie' allochtoon, maar de derde generatie is over het algemeen ook dat niet meer. Nederlanders dus. Met al dan niet een geloof. Wanneer ben je in Nederland eindelijk Nederlander? 

Zelf ben ik nogal witjes en een westerse allochtoon. Echt waar. Ooit kwamen mijn voorouders met een Arabische naam, via Brazilie waar de naam Portugees werd, naar Amsterdam. Na wat eeuwen kwamen wij in zicht. Mijn overgrootmoeder werd geboren in Londen, mijn opa was een Elzas-Duitser, mijn vader een Zuid-Duitser en ik kreeg op mijn 18e een Nederlands paspoort. Ik mocht nog kiezen of ik een dubbele nationaliteit wilde ook. Nee, ik voelde me typisch Nederlands, dus doe maar alleen die. Dat maakt van mij bijna een superallochtoon, derde, tweede en door mijn buitenlandse geboorte, ook nog 1e generatie allochtoon. Ware het niet dat ik westers en wit ben. 

Dat ligt dus heel anders bij Nederlanders die niet-westerse roots hebben en wat kleurrijker zijn aangelegd. Dan maakt het helemaal niet uit hoeveel generaties er over heen gaan. Je blijft een allochtoon, een Turk of Marokkaan. Sommige politici roepen dan dat de integratie mislukt is. Is dat zo? Aan wie ligt dat dan? Ik word daar niet blij van.

Als we nu eens allemaal, alle Nederlanders en in Nederland verblijvenden, elkaar gaan zien als mensen. Als zielen in een verpakking. Bedenk dan wat je kan missen aan geweldige cadeaus als je de ziel al afkeurt omdat de verpakking in jouw ogen niet goed genoeg is. In mijn ogen richt je je dan op de bijzaak ipv de hoofdzaak. Laat je niet bang maken, geniet van al het moois wat in de mensen en in dit land aanwezig is. Mijn ziel groet jouw ziel. Daar word ik blij van.

zaterdag 15 november 2014

Durf ik nog?

Morgen gaan opa en oma met twee van onze kleinkids naar de intocht van Sinterklaas! Tot zover is dat leuk.... Op het moment dat ik er Zwarte Piet bij wil schrijven voel ik een aarzeling in mij. Dat stukje feest is niet meer leuk. Dat is vandaag in Gouda pijnlijk duidelijk geworden.

De intocht van Sint en zijn zwarte, gele en witte Pieten werd daar  verstoord door zowel voor- als tegenstanders van het bruin/zwarte heerschap. Ik had zo gehoopt dat dat niet zou gebeuren.... Kon het me ook eigenlijk niet voorstellen, want kom op, dat doe je toch niet. Je gaat toch geen kinderen hun feest verpesten? Ik ben dus naief. Tussen de mensen die met hun jonge kroost de regen trotseerden en vol spanning op de goedheiligman stonden te wachten, liepen aanhangers van Pro-Patria. Een kijkje op hun site en je weet genoeg. Ook tussen de mensen liepen anti-ZP-ers. Stout weggelopen van hun aangewezen terrein waar ze mochten demonstreren. Daar vielen ze natuurlijk niet op. NEE! Dat moet ook niet op een kinderfeest. Het zullen mijn oma-genen wel zijn, maar ik word hier dus zo ontzettend boos over! Ik word niet snel boos, dat moet je maar van me aannemen, maar nu dus wel. 

Stel het je voor; Allemaal papa's, mama's, opa's en oma's en allemaal kleine kinderen. Met blijde spanning wachtend op Sinterklaas, Piet en het snoep. Dan breekt er vlak naast ze een relletje los en de gezichtjes gaan van lachend en blij naar angstig. Is dat het nou echt waard mensen? Voor of tegenstander? Konden jullie vandaag niet even over je eigen schaduw heenspringen en het feest voor de kinderen laten voor wat het is? De voorstanders roepen om het hardst 'handen af van ons kinderfeest'. Denken jullie even goed aan dat angstige gezichtje?! Kind.... Feest.... De tegenstanders kunnen het hele jaar actie voeren en aandacht vragen voor hun argumenten  maar niet tijdens het feest! Wat mij betreft hebben beide partijen zich zwaar gediskwalificeerd in Gouda. In ieder geval degenen die daar herrie hebben geschopt. Beiden namen het risico dat er  herrie zou ontstaan en dus dat er in die herrie een kind bezeerd kon worden. Lichamelijk of geestelijk. Voorwaardelijk opzet noem je dat in het strafrecht. Geen van allen hadden ze het ethische, morele besef dat je dit dus niet doet. Ik ben weer een illusie armer.

Morgen gaan opa en oma met de kleinkids dus naar de intocht. Vast van plan om te genieten, vooral van de blije gezichtjes om ons heen. Onze kleinkinderen zullen vast ook anderskleurige Pieten zien en dat doodnormaal vinden. Zij leven namelijk in het nu. Het leven is verandering, een stromende rivier. Je kunt meestromen of ergens langs de rivier achterblijven. Je vastklampen aan een rotsblok omdat je bang bent voor wat er voorbij de volgende bocht van de rivier ligt. Het is wel zaak om dat alleen te doen als het echt, echt van levensbelang is om dat te doen. Over sommige angsten moet je heenspringen, anders word je zelf iets waar mensen bang voor worden.

zondag 9 november 2014

Utopia bestaat (niet)

Soms kan ik het niet laten en meen ik me te moeten bemoeien met grote-mensen-dingen. Dus kan ik me op twitter of in mijn blog wel eens druk maken over dingen die me niet aan staan of gewoon gedachten over heb. Maar ja, wie ben ik. En wie zit te wachten op wat ik vind. 
Vandaag noemde toch iemand op twitter mij een 'echt wijze vrouw'. Wauw, dat maakte mijn zondag wel mooi en het was pas aan het begin van de middag! Waar ging het om? Het was een gesprek zoals dat op twitter gaat. Veel korte berichtjes met zo kort mogelijk samengestelde zinnen omdat je altijd te weinig tekens hebt om iets behoorlijk te zeggen.  We kwamen met een aantal mensen in een gesprekje terecht dat begon over racisme en de gedachte dat wij allen in NL als een grote familie zouden zijn. Zonder racisme, zonder haat maar met steun voor elkaar. Een utopische gedachte, dat weet ik. Toch steun ik de man die dit twitterde hier in, want waar een droom is is hoop. Als we veel mensen vinden die de droom volgen, komt er misschien beweging want gedachten hebben kracht. Er zijn allerlei initiatieven waar mensen dit proberen. Allemaal voorvechters van een fijnere samenleving. Allemaal eilandjes van hoop. Ik steun ze stuk voor stuk.

In tijden dat ons glas meer dan vol is, is het niet moeilijk om genereus te zijn. Sommige mensen kunnen dat ook als hun glas, zoals vele glazen in deze tijd, maar half vol, een kwart vol, of nog minder vol zijn.  Anderen zien de inhoud van hun glas zakken en worden ontzettend bang dat zich dat voortzet. Hun glas is al op een kwart voordat het in feite zo is. Het is ook niet de bedoeling dat een ander zijn glas voller is en het liefst moet er een zondebok zijn wiens schuld het is. Ruim die op en alles komt goed. Maar zo werk het niet.

In mijn Utopia weten mensen dat je juist samen moet werken in moeilijke tijden. Dat jij niet minder hebt omdat een ander iets meer heeft. Je hebt gewoon wat je hebt. Dat is nog steeds hetzelfde als die ander ook minder zou hebben. Dus weg met jaloezie. Gooien we allemaal onze restjes bij elkaar, dan hebben we weer een vol glas met zijn allen. Dat mensen dat meestal niet doen komt volgens mij door de angst dat we te kort komen, dat een ander meer zal nemen dan jij. 

In mijn Utopia roept ook niemand dat 'we' ons lang genoeg hebben aangepast aan 'hen'. Want we beseffen dat wij allemaal gelijkwaardige mensen zijn. Wij voelen ons niet bedreigt door verschillende kleuren, geloven en gewoonten, Want waarom zou het bedreigend zijn je buurvrouw een hijab te zien dragen. Het is hetzelfde als met dat glas; de cultuur van een ander maakt de jouwe niet minder aanwezig. Dat sommigen op vrijdag naar de moskee gaan wil niet zeggen dat jij niet op zondag naar de kerk mag of gewoon atheist mag zijn. In Utopia mag alles naast elkaar bestaan. Vinden we het juist leuk om zo kleurrijk te leven, geen probleem. Ieder zijn eigen mens-zijn en met zijn allen de mensheid. Aanpassen heet dan rekening houden met elkaar.

Tsja, Utopia bestaat niet, ik weet het. Toch hoop ik dat we ooit leren dat we samen meer zijn en meer kunnen en verder komen dan met de hokjesgeest die mensen indeelt en ettiketten geeft. Want 'zij' zijn gewoon een andere 'wij'.