We gaan verhuizen! Na twee jaar onder de leegstandswet te hebben gehuurd (te koop staande woning huren van de eigenaar) kregen we een woning toegewezen in Helmond, Brandevoort. We hebben die twee jaar prima gewoond aan de Marslaan. Een knus huisje, aardige buren en een heel fijn contact met de eigenaars. Toch zijn we heel blij om nu verder te kunnen trekken. Het is toch een beetje alsof je op de bushalte staat te wachten, zonder te weten op welk moment (verkoop huis) je in welke bus moet springen. Bestemming onbekend.
Nu gaan we dus weer naar een gewone maar dus eigenlijk heel bijzondere woning. Eentje waar we gewoon kunnen blijven. Het lijkt, met wat fantasie, op mijn droombeeld dat ik als kind had. Een wit boerderijtje met rieten dak. Het is een wit huisje met pannendak. En... met een serre. Ook zo een droom. Het in- en uitpakken is misschien niet zo mijn droom, maar wel het creatieve. Kleuren verf uitzoeken, vloer, bedenken hoe we het gaan doen... en dan heb je de sleutel, de eerste huur is betaald en het klussen mag beginnen.
Manlief dropte me op het nieuwe adres en terwijl hij de auto weg ging brengen, ging ik aan de slag met de eerste muur en vier potten verf. Allemaal in dezelfde kleur hoor. Muziekje
erbij en de pret kon beginnen. Nu had het huis een maandje leeg gestaan en het bleek inmiddels gekraakt.
De krakers waren al aan de tweede generatie aan de maten te zien, hadden allemaal acht poten en zaten vooral boven aan de muur tegen het plafond. Spinnen dus. Ik houd niet van spinnen. De meesten namen gelukkig alle acht hun benen als ik in de buurt kwam met mijn verfroller en kwast, behalve eentje. Misschien wel de matriarch van de kolonie.
Het redelijk forse exemplaar bleef gewoon zitten. Nu ben ik niet van het doodmaken maar beetpakken gaat me ook wat te ver. "Loop dan", zei ik tegen het beest terwijl ik naderde met de kwast. De spin ging wel twee stappen opzij. Spinnenstappen. Die zijn niet zo groot.
"Ga nou", probeerde ik nog een keer en liet de verfroller zien. De spin ging. Vervolgens ging ze precies boven mijn hoofd gezellig tegen het plafond zitten. Duidelijk van mening dat ik hier de indringer was. Zodra ik de muur onder 'haar' plek aan het plafond had geschilderd, wandelde ze bedaard terug. Dat wordt nog wat. De muur heeft namelijk een tweede laag nodig....
Mensen kijken. Iets wat ik graag doe. Wie kent het niet, zittend op een terras kijken naar wat er voorbij komt lopen... Nu is het wat koud voor een terras maar ik ga regelmatig met de trein en geloof me, daar valt op het perron en in de voertuigen ook heel veel te zien.
Omdat ik maar een korte afstand hoef te reizen blijf ik meestal staan in zo een halletje of portaaltje van de trein waar een paar van die klapstoeltjes zitten. Weet iemand eigenlijk hoe die ruimte officieel heet? Het is meestal druk, ook dat stukje trein en ik vind dat een mooi moment om te observeren. Zoals de dame, zittend op zo een klapstoeltje, met t-shirt waarop haar geloofskreet stond en kleurrijke rok. Ze had een enorme tas bij zich. Zo een soort boodschappen/reistas van plastic die met een rits sluit bovenop. Met een enorme stralende glimlach vertelde zij over God. Hoofdzakelijk tegen een meneer die naast mij stond en die zijn spullen in een andere trein had laten liggen.
Zij vertelde hoe God voor haar zorgde. Had ze geen geld meer voor een treinkaartje; een lief passerend mens gaf haar er één. Waar ze ook terechtkwam, ze ging zitten en wachtte in het volste vertrouwen op wat komen zou. Zo ging het ook met verloren spullen. Van alles was ze al kwijtgeraakt, maar alles vond altijd zijn weg terug naar haar. Zelfs een vergeten laptop had zij dankzij God weer terug gekregen. De man naast mij wilde haar telefoonnummer maar had geen pen en zijn telefoon lag dus in de andere trein. Ze dook in haar enorme tas, want een pen had zij wel. Maar hoe ze ook zocht, de pen bleef onvindbaar en niemand in ons overvolle portaaltje bood er eentje aan om mee te schrijven....
Of de man die mij tot ik uit moest stappen vertelde over de Chinese astrologie en graag koffie met me ging drinken, wat ik afsloeg. Of de keer dat ik laat op de avond op het perron stond en mensen hoorde zingen. Ik stapte in hetzelfde portaaltje als zij en de hele weg naar huis kreeg ik een privéconcert. Schitterend en 'speciaal voor u, mevrouw'. Een andere man, buiten het station op een bankje, zeer druk in gesprek, inclusief armgebaren, met een in ieder geval voor mij totaal onzichtbaar persoon. Trouwens, ook bij mijn werk zijn leuke observaties te doen. Een tijdje geleden zat een zeer getrouwe kopie van Elvis op ons terras. He is alive....
