Het is weer 4 mei. De dag dat we herdenken. Allen die gevallen zijn, ter wille van onze hedendaagse vrijheid. Gevallenen in de oorlogen hier en elders, deze laatsten zijn degenen die op missie werden gezonden en dat niet overleefden.
We herdenken ook degenen die vielen, niet als soldaat, maar als gewone burger. Burger van de verkeerde etnische groep, geloof, seksuele geaardheid of degenen die oud en/of beperkt waren. Er valt genoeg te herdenken in ieder geval. Zoals elk jaar opnieuw wordt gezegd: Opdat wij niet vergeten. Het mag nooit meer gebeuren. En daar zit nou net het wrange randje. Althans voor mij.
Want zelfs over het herdenken op 4 mei zijn de meningen al verdeeld. Op Facebook kwam een jongedame voorbij die er niet aan mee wilde doen. Niet omdat het haar niet kan schelen, maar om de hypocrisie er van. Uiteraard kreeg ze een berg bagger over zich heen. Toch was veel van haar gevoel ook het mijne.
Gedenken doe ik wel. En niet alleen op 4 mei. Als ik er vanavond weer sta, bij het monument, staat achter mij een hele rij familieleden. Omgekomen in de kampen van WOII, onderweg daarheen in de veewagens of verhongerd in de Amsterdamse hongerwinter. Mijn moeder was een oorlogskind en ik ben opgegroeid met de trauma's van haar en haar moeder, mijn oma. Alleen al van de verhalen kreeg ik als kind de rillingen. Dus niet herdenken gaat mij te ver. En natuurlijk gedenk ik degenen die ervoor hebben gezorgd dat we weer vrij werden.
Maar tegelijk maak ik mij ieder jaar weer vreselijk boos. Boos omdat het 'opdat wij niet vergeten' een holle frase lijkt. Meneer Wilders leeft zich rechts-nationalistisch uit en mag bevolkingsgroepen beledigen alsof het niets is. De hele politiek, ja heel Europa schuift op naar rechts. In ons ene Europa verschijnen hekken en prikkeldraad, want 'het vluchtelingenprobleem' kan niet eens in gezamenlijkheid worden aangepakt. Hekken en gesloten grenzen, dat kost miljarden. Hadden we die niet beter kunnen investeren?
Nee, van mensen zijn we hen vluchtelingen gaan noemen, van vluchtelingen emigranten en vervolgens gelukzoekers. En ze komen allemaal hier en wij hebben al problemen genoeg! De PVV spint er garen bij. Terwijl we vanavond weer bij het monument zullen staan, gebeurt het overal ter wereld opnieuw, ook hier. Nog niet in vol ornaat, maar de verharding is er. De vreemde oprispingen, boycotten van de Hema om hoofddoeken en zogenaamd 'verstopte paaseieren' bijvoorbeeld, zijn er. We gaan gewoon weer doen wat we altijd deden in tijden van economische diepte. We wijzen met een vingertje naar één of meerdere zondebokken en ontmenselijken die. Dat maakt het namelijk makkelijker.
Vanavond sta ik er weer en herdenk. En ik houd mijn mond als het in mijn hoofd roept: Wat nou opdat wij niet vergeten. Het gros van de mensen is het allang vergeten. Doe iets!
