Terwijl we daar zaten met koffie, ijs en met zijn allen dwaalden mijn ogen dus wat rond. Ze vielen op een klein gezinnetje dat een eindje verder zat. Papa, mama en kinderstoelkind. Zo geschat iets jonger dan ons kinderstoelkleinkind dat één is. Mama staarde voor zich uit en nam zo nu en dan haar kop koffie ter hand. Soms lachte ze naar het kindje in de kinderstoel, gaf zijn speelgoedje terug als het viel en gaf hem te eten. Papa lachte ook naar het kindje en speelde ook met hem. Om de beurt.
Mijn ogen bleven steeds terugkeren naar het stel en niet één keer zag ik ze ook tegen elkaar praten. Laat staan lachen. Voor mijn gevoel zaten ze dan wel tegenover elkaar, maar waren ze mijlenver in hun eigen gedachten. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Hadden ze een slecht bericht gehad, of ruzie gehad? Was er iets ontzettend droevigs?
Natuurlijk weet ik er helemaal niets van. In de zorg werkend leerde ik om nooit je observatie in te kleuren met je eigen gedachten. 'Er loopt een traan over mevrouws wang' en nooit 'Mevrouw is verdrietig want er loopt een traan over haar wang'. Alleen observeren, geen conclusies. Maar ik werk niet meer in de zorg en dus dwalen niet alleen mijn ogen maar ook mijn gedachten.
Als we vertrekken lopen we langs het gezinnetje. Mevrouw en meneer hebben nog steeds niets tegen elkaar gezegd en lijken een stilte en verdrietigheid uit te stralen. Maar het kindje lacht.
