Nog drie dagen. Nog drie dagen wat? Nou, inpakken, dingen uit elkaar schroeven, gordijnen afhalen, nog snel een paar kasten schilderen, spullen verkopen, spullen weggeven en dozen stapelen. Heel veel dozen. In die dozen zit van alles wat eerst overal in huis stond of lag. Wat verzamelt een mens veel. Iedereen weet dat. Al die dingen bij elkaar geven weer wie je bent. Of niet? Wie ben je als je al je spullen en rollen weg zou doen. Zou je zonder dat kastje waar je aan gehecht bent anders zijn? Natuurlijk heb je ooit bepaalde keuzes gemaakt. Je bent ergens gaan wonen, je hebt het ingericht, kleur gegeven en je hebt verzameld. Maar jij bent niet je verzameling. Jij bent jij.
Wie ben je dan. Kind van, moeder van, vrouw/man van, werkneemster bij, eigenaresse van, huisvrouw, advocaat of kunstenaar. Allemaal rollen die je op je hebt genomen en uitvoert. Delen van jou. Of niet? Wat als je ouders wegvallen, je baan verloren gaat, je een writersblock krijgt.... Ben je dan niet meer jij? En hoe zit het dan met al die eigenschappen die je denkt te hebben. Sterk, regelaar, koorddanser, duvelstoejager, aardig of empatisch, ik noem er maar wat. Ben je dat dan? Of is dat toch ook meer wat je bent, denkt te zijn of wat anderen denken dat je bent. Wat als je ook die wegstreept als rol.
Moet je dan verder terug naar de kern. Wie zit daar nog na al dat strepen. Wat zeg je dan als iemand je vraagt wie je bent. 'Ik ben Franziska'. Maar zelfs 'Franziska' ben ik niet. Mijn ouders hadden me heel anders kunnen noemen, een naam is inwisselbaar. Ben ik dan niets? Alleen bewustzijn? Wat voel je als je probeert naar die kern te gaan. Vrijheid of angst.
Wie ben ik als alles wegvalt. Wat doe ik dan. Ben ik dan? Ben ik alles, of ben ik niets of allebei. Als een caleidoscoop van alle rollen en kenmerken en bezigheden met een stil middelpunt. Daar zit ik. Als een vluchtig puntje op de tijdlijn. Gewoon te zijn.
Hoe zou je aangekeken worden als iemand je vraagt wie je bent en je zou simpel zeggen: 'Ik ben'.
