woensdag 12 augustus 2015

Verzachtende omstandigheden bij ouder worden

Daar sta ik dan. Bij de Hema, nog niet aangekochte artikelen in de hand. Ik realiseer me dat wat ik in mijn handen heb wel aangeeft dat ik dus ouder wordt. Op zich prettig natuurlijk, maar toch. De eerste aankoop is een leesbrilletje. Och, dat hebben er wel meer en ik zit erg veel aan het beeldscherm, verexcuseer ik mezelf. Het tweede item is een corrigerend ondergoedje, voor onder de jurkjes die net te veel aftekenen naar mijn zin. De combinatie doet het hem. Ik besef; ik word ouder. En dikker. Het bewijs heb ik zelf bij elkaar geraapt.

Zo een ondergoedje kost ook nog eens acht euro. Extra triest dus. "Zullen we even in de koopjeskelder kijken?", vraag ik mijn ega. Dat werd namelijk omgeroepen, dat er een koopjeskelder is. We dalen af. Stenen trappen en inderdaad keldergeur. We kijken een beetje in het rond naar schattige sokjes die leuk zouden zijn voor de kleindochter en stoere kleine broekjes voor de kleinzoons. En dan zie ik het; Dezelfde corrigerende ondergoed-dingen maar dan in ongelooflijk felroze en voor de helft van de prijs. De kleur zie je toch niet, aangezien het dus onder je kleding zit, en voor iets wat ik toch al niet echt nodig wil hebben lijkt me dit een veel betere prijs.

Boven wordt snel het zwarte exemplaar terug gehangen. Bij de kassa gaat er nogmaals een euro van de prijs en samen met het brilletje ben ik even duur uit, als anders alleen het ondergoedje al gekost had. Kijk, dit verzacht de klap. Ik kan weer lachen en zwaaiend met mijn piepkleine tasje aankopen loop ik samen met ega de zon weer in.