Kerstmis forever

Kerstmis, het feest van het licht. In Christelijke zin werd Het Licht van de wereld geboren, het kindeke Jezus. Hij kwam om onze zonden weg te nemen. Arm kind. Zo klein, zo veel zonde. Het andere licht, de ster van Bethlehem, was aan de hemel gezet om te volgen door herders, schapen en wijze koningen. Zo vonden zij de weg naar het kribje in de stal. De enige plek waar de zoon van God terecht kon. Daarmee zelfs koningen dwingend tot nederigheid.

Als symbool voor het licht zetten we elk jaar met kerstmis een boom neer. Of eigenlijk is dat een 'heidens' doch gekerstend gebruik. Zo met midwinter, als de dag het kortst is en de nacht het langst, de dagen sowieso donker en koud, werd het licht teruggeroepen. Op 21 december werden vuren ontstoken, kaarsen en later de lichtjes in vele soorten en maten. En het helpt, want de dagen worden weer langzaam langer. Toch? Ondanks dat het kindeke Jezus waarschijnlijk niet in december is geboren, en zelfs niet eens 2018 jaar geleden, vieren we jaarlijks het feest van het licht op 25 en 26 december. Een prachtig feest.

In mijn ogen gaat het met kerst vooral om saamhorigheid. Samen zijn met familie, vrienden of net met wie je wil. Sommige mensen zijn onvrijwillig alleen, anderen willen juist graag alleen zijn. Het maakt mij persoonlijk niets uit wat je viert en hoe je het noemt. Vier midwinter, kerst, het Lichtfeest, maar vier het met je hart open. Nodig de mensen die onvrijwillig alleen zijn uit, laat anderen weten dat je ze aan ze denkt maar laat ze hun ding doen. 

Prachtige initiatieven zie ik voorbij komen. Kerst, warmte, naastenliefde. Eigenlijk zou dat best het hele jaar mogen, of niet? Terwijl er meer dan een miljard, alleen al in supermarkten, wordt uitgegeven aan het feest van het licht, het feest van liefde, gaan de kinderen in Jemen dood van de honger, gaat in Syrië de ellende door en zitten er weet ik hoeveel mensen in erbarmelijke omstandigheden in vluchtelingenkampen zoals op Lesbos. 'Wij gaan ze halen' wordt beschouwd als mensensmokkel door onze staatssecretaris, terwijl het toch beloofd was dat we ze zouden komen halen.... In eigen land leven er nog teveel mensen onder de armoedegrens en is er geen kerst mogelijk. En dit is maar een heel klein beetje van wat er loos is.

Ik zeg niet dat we geen kerst moeten vieren, of geen inkopen moeten doen. Ik zeg niet dat we elkaar geen kadootjes moeten geven. Ik zeg niet eens dat het niet eerlijk is. Ik wil niets afdoen aan het plezier en ik wil zeker de mensen die al delen niet vergeten te noemen. Ik stel wel een vraag. Kunnen we met zijn allen, overal, niet eens echt het Licht laten terugkeren? Kunnen we in plaats van wachten op de Messias die alles op komt lossen, niet zelf messias worden? Zonder ons iets aan te trekken van traag politiek gedoe, waarbij stemmen winnen belangrijker is dan erbarmen en enige vorm van kerstgedachte ver te zoeken is. Zich beroepend op 'onze' Joods-Christelijke normen en waarden moet er denk ik een speciale uitgave zijn van de bijbel die gehanteerd wordt door velen. De woorden naastenliefde en erbarmen zijn daarin geschrapt.

Kunnen we niet allemaal deze kerst besluiten onze harten open te zetten zodat het Licht binnen kan komen en door ons heen kan schijnen. Een zee van Licht, van liefde en erbarmen. Ik roep iedereen hiertoe op, ongeacht je levens- of geloofsovertuiging. Ongeacht of je kerst viert of niet. Laat iedereen binnen in het Licht. Stop met hokjes, oordelen, zij tegen wij en wij tegen zij. Verbind je met elkaar en het Licht groeit. Het is toch veel mooier om mensen gelukkig te zien dan ontredderd van verdriet. Ik weet echt wel dat in Syrië de oorlog niet stopt omdat ik dit vraag, maar er is Licht nodig om duister te verdrijven. Laat het Licht terugkeren, laat het groeien en laat het blijven. Voor altijd kerst.

Een apart cadeau

Soms gebeurt er op een doodnormale dag iets heel aparts. Dan is het meteen geen doodnormale dag meer natuurlijk, maar dat weet je van te voren niet. Ik niet tenminste. Een paar maanden geleden stuurde ik een manuscript naar Uitgeverij LetterRijn. Een thriller. Ik was één van de winnaars van de door deze uitgeverij uitgeschreven verhalenwedstrijd en ik dacht; nooit geschoten altijd mis, en, God zegene de greep. Bam. Het eerder geschreven korte verhaal Tik ... tak ... kwam in de bundel Deadline te staan en is inmiddels uitgegeven. Helaas ... voor mijn boek geldt dat niet. Op donderdag 29 november kreeg ik vijf minuten voordat ik de trein moest halen een afwijzing binnen per email. Misschien kinderlijk van me, maar ik was behoorlijk teleurgesteld en in de mineur. Maar treinen wachten niet, dus hup naar het station. De trein had vertraging. Kon ik mooi nog een keer de mail doorlezen en tot mij nemen. Helemaal hopeloos klonk het niet, bij nader inzien. Er moest herschreven worden en meer detail worden toegevoegd, maar het had potentie en spanning. Dat laatste is handig voor een thriller. Het was ook nog origineel. Na nog te doene arbeid mag ik het opnieuw aanbieden. Maar toch ... In de trein staand was ik ontzettend niet blij. De gedachte dat ik alles een beetje kan maar niets echt goed, deed weer zijn intrede. (hij komt regelmatig op herhaling) Maar toen ...

Ik stond mijn werkkleding uit de kast te halen toen ik een echtpaar de balie zag naderen van de leukste automatiek van Eindhoven, waar ik dus werk. Omdat mijn collega in de keuken was, liep ik snel naar voren om hen te helpen. Het was een Engelssprekend, Aziatisch ogend stel, misschien ietsje ouder dan ik zelf ben. Het bleek dat ik hen helemaal niet hoefde te helpen. Ze waren speciaal even naar de balie gekomen omdat ze mij zagen staan en mij wilden vertellen dat ze vaker voorbij kwamen en altijd, echt altijd mij zagen glimlachen. Dat ze dat prachtig vonden omdat ze konden zien dat dit geen werkglimlach was, maar eentje die uit mijn hart komt. Dat ik veel mensen blij maak met die glimlach en dat ze het

zo leuk vonden nu even echt kennis te maken. Ik werd er vreselijk verlegen van, al vroeg ik me ook af of dit echt echt was. Of, was dit bijzondere stel op precies de juiste tijd langsgekomen om mij een les in relativeren te geven ... Tenslotte is een boek schrijven iets wat je wel, of in mijn geval niet, kunt. Het compliment dat ik van deze mensen kreeg ging over wie ik ben. Veel waardevoller eigenlijk. Binnen een half uur van teleurstelling naar ontroering. Een apart cadeau op een ogenschijnlijk zo gewone doordeweekse dag.

Nieuwe stijl?

Het is een tijdje geleden dat ik heb geblogd. Geen inspiratie? Dat wel. Ik had gewoon geen zin. Wat doet mijn mening ertoe en wat voegt hij toe? Misschien was ik eventjes niet in de stemming. Een maandje of drie om precies te zijn. In die maanden kwamen best onderwerpen voorbij waar ik me over opwond, maar wie ben ik. Vandaag besloot ik toch maar om mijn verbazing en afschuw ergens over uit te spreken. Waarover dan? Lili en Howick? Vaccineren? Migranten? Over al die zaken heb ik een mening, inderdaad, maar daar wil ik het niet over hebben. Wel over de manier waarop er over deze en andere zaken wordt 'gediscussieerd op televisie en op social media. Kort gezegd, ik word er vreselijk moe en moedeloos van en dat is meteen de reden dat ik geen zin had te bloggen. Edoch, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus laat ik via mijn toetsenbord weten dat het op social media allemaal wel wat beleefder mag en op tv wat minder oppervlakkig.

De afgelopen tijd ben ik me namelijk meermaals rotgeschrokken van de toon die mensen aanslaan over onderwerpen als wel of niet vaccineren. Zo hard, zo onbeschoft, dat ik me afvroeg of het hier over vaccinatie ging of over de Islam. Lange tijd had deze godsdienst en de mensen die deze aanhangen, toch wel het patent op ongelooflijk onbeschoft taalgebruik van reageerders op allerlei berichten. Ga je er tegenin dan krijg je dezelfde berg afval over je hoofd gegooid. 

Bij de discussie over vaccineren gaat het er net zo aan toe. Vooral schokkend als het van iemand komt waarvan je het nooit had verwacht. Sommige mensen die vóór zijn kunnen ontzettend grof uithalen naar mensen die een voorzichtige nuance toe willen voegen. In de media is duidelijk een campagne bezig vóór vaccinatie. Overal worden we geconfronteerd met foto's en verhalen van mensen die er vreselijk aan toe zijn doordat ze niet zijn ingeënt. Op tv wordt aan Jan en alleman te pas en te onpas gevraagd of men voor of tegen is, zonder er inhoudelijk op in te gaan. Uiteraard is iedereen voor. Mensen die uit bewuste keuze niet vaccineren worden weggezet als idioten en mensen die het uit geloof doen als nog grotere gekken. De toon maakt me bang. Waar is het gesprek? Waar het respect? Waar is de ruimte om eerlijk en open over deze zaken te praten. Waar is de bereidheid om behoorlijke alternatieven te bedenken nadat duidelijk is waar de bezwaren precies zitten? En waarom is de pagina van het RIVM waarop de effectiviteit en duur van bescherming van een vaccinatie op wordt aangegeven verdwenen van hun site? Zou dat teveel discussie oproepen?

Nederland wordt steeds meer nuanceloos. Je bent voor of tegen. Het is zwart of wit. Je bent verstandig of een idioot. Er mag met grof geschut worden beledigd , gescholden en geschimpt. Is dat de nieuwe stijl? Daar bedank ik voor.

Vergeet dit ook even....

Het is weer zo ver. Onze heren politici hebben geen herinnering aan de memo's die wel of niet op de financiële of andere tafel hebben gelegen, over het afschaffen van de dividendbelasting. Eerst waren er geen memo's, toen waren er toch wel memo's en toen deze toch wel memo's vrijgegeven moesten worden was elke herinnering eraan niet aanwezig bij zowel Rutte als Pechtold en Wiebes. Dat zou nog niet zo erg zijn, behalve dat men moet twijfelen of onze politici dan wel capabel zijn voor de job, als de memo's het helemaal beaamden dat de afschaffing van de dividendbelasting een goed idee is. Maar dat is natuurlijk niet zo. Was dat wel zo dan was er zeker weten wel herinnering aan hun bestaan. De memo's zijn echter kritisch van toon.

Het afschaffen van de dividendbelasting is bedoeld om grote multinationals binnen te houden. Zoals Unilever onlangs. Deze multinational twijfelde tussen het verhuizen van haar hoofdkantoor naar Londen of hier in Nederland blijven. Het ministerie van Economische zaken benoemde Unilever, Shell, ASML, Philips en AkzoNobel als bedrijven die wel eens zouden kunnen vertrekken uit Nederland als deze belasting niet wordt afgeschaft. Vooral aandeelhouders in deze multinationals worden er beter van. Nederland loopt 1,4 miljard per jaar aan inkomsten uit deze dividendbelasting mis. Daartegenover staat werkgelegenheid.

Het ministerie van Financiën heeft echter een andere kijk op de zaak. Van dit ministerie kwamen ook de niet te herinneren memo's die gewag maken van 'Nederland als doorsluisland' en andere negatieve gevolgen. Uiteindelijk kwam via het dagblad Trouw aan het licht dat er dus tegengeluiden waren. In totaal twaalf. Niet alleen memo's maar ook stukken waaruit zou blijken dat multinationals een grote vinger in de pap hebben gehad bij het besluit. Het ligt natuurlijk allemaal wat ingewikkelder dan ik hier samenvat. Maar de strekking van het verhaal is zo ongeveer wat ik hierboven schrijf en dat onze politici dus onbetrouwbaar hebben gehandeld. Daar valt de oppositie zwaar over. 

Ach denk ik dan. Wat is nieuw. Zijn politici ooit wel betrouwbaar? Gaat het afschaffen nu niet door? Treedt Rutte terug? Welnee. Ze kletsen zich er wel uit. Er is gewoon geen herinnering. Gevalletje beginnende dementie? Misschien ook een idee voor wat andere voorgenomen maatregelen. Kan dit kabinet bijvoorbeeld ook even alles vergeten wat te maken heeft met het plan om minder validen niet meer een normaal salaris te betalen? Maar 'loon naar prestatie'? Een onzalig en onmenselijk plan. Vergeten dus heren. Beloof ik er niks van te zeggen.

Bio-Bij-Blij-zaadjes daar wordt het levendig van

Zoals de meesten van jullie gemerkt hebben beheer ik een tijdelijke voedselbank voor bijen. Bijen zitten dan wel niet onder het minimum inkomen, maar hebben het zeker zwaar. De helft van de soorten is bedreigt, er sterven hele volkeren, en er is geen eten genoeg. De sterfte wordt vooral veroorzaakt door pesticiden die vrolijk rondgestrooid worden omdat wij niet van beestjes houden. Een worm in je appel hapt niet zo lekker en voor de kweker is het een verliespost als zijn oogst aangevreten of opgevreten wordt door iets niet zijnde een betalende mens.

Maar wat wil nou het geval; 80% van de gewassen, die wij mensen eten, zijn afhankelijk van bestuiving van... jawel de bij. Dus, als de bij verhongert, verhongeren wij ook. Toen mijn dochter Linda op FB verscheen als Pollinater, (Bestuiver) en voedselbank voor bijen wilde ik meteen meedoen. Mijn steentje bijdragen. Of liever gezegd zaadje. Daarbij denk ik met mijn half boeren- half stadse verstand dat een goed gevoede bij een gezondere bij is met meer weerstand. Net als mensen.

De voedselbank is dus: Het gratis ter beschikking stellen van bloemzaden. Biologische bloemzaden in een mix waar bloemen uitkomen waar bijen blij van worden. De zaden werden gratis thuisbezorgd door een vrijwilligster van The Pollinaters. In een elektrisch autootje. The Pollinaters hebben hun project op Nudge.nl staan waar allerlei groene initiatieven te vinden zijn. De nationale zaaidag op 22 april is een mooie aanleiding om aan het zaaien te slaan.

Wat had ik niet verwacht.... dat het storm zou lopen. Maar dat doet het wel. Vooral na een interview door Rob de Bruyn van het ED en het oppikken van dat interview door Duurzamer Helmond. Ook Jeanette Hendriks van de Fairtrade winkel Diferentes in Helmond droeg haar steentje bij aan de verspreiding van het nieuws.

Allerlei mensen stuurden berichtjes, kwamen langs, na bericht of spontaan. Mijn huis leek wel een bijenkorf en er staan nog wat afspraken. De zaadjes zijn bijna op. Het trekt mij ook aardig uit mijn comfortzone, want ik treed niet zo snel naar buiten. Behalve dan veilig op papier. Wat blijkt? Al die mensen zijn super aardig en leuk en er ontstaan mooie contacten. De bij helpt mij dus ook. Nu al, en ik heb nog geen bloem gezaaid.

Mensen, we hebben de bijen, de natuur, de aarde nodig voor ons eigen voortbestaan. Gooi je stoeptegels uit de tuin, maak er leuke bankjes van en ga daarop zitten genieten van wat je zaait. We moeten nog altijd oogsten wat we zaaien en ik oogst liever geur en kleur dan grijze dode tegels en op termijn een dode wereld.

Foto: Bert van Beek Fotografie

Recessieve Dominantie

Op het journaal hoorde ik gisteren dat een dame, ik meen uit Emmen, werd beledigd en uitgescholden om haar uiterlijk. Zij was zaterdag als kandidaat-raadslid op pad voor de PvdA. Wilde zich dus inzetten via de politiek, ook voor de mensen die meenden haar uit te moeten schelden. 'Terug naar Afrika' en 'kopvoddenmongool' kreeg zij o.a. te horen. Waarom? Deze dame, Ugbaad Kilincci, is donker van huid en draagt hoofdbedekking. Zij is al in Nederland vanaf haar eerste jaar. In keurig Nederlands legde zij beleefd uit waarom ze toch maar naar huis was gegaan en dat deze zaken bespreekbaar gemaakt moeten worden. 

Ik schrik van dit soort dingen. Hoe komen mensen erbij om iemand uit te schelden om zijn of haar uiterlijk. Over wat soort dingen schelden deze mensen dan nog meer, vraag ik me af. Schelden ze iemand die mank loopt ook uit? Waarom denkt een deel van de mensheid dat ze het recht hebben mensen te beledigen of erger, omdat ze geen wit huidje hebben. Zich op hun eigen manier kleden en een afkomst buiten Nederland hebben? Hoezo geeft een wit huidje het recht op anderen neer te kijken? En wat zegt dat over de mensen die dat doen?

Mijn gedachten namen zoals gewoonlijk een loopje met me. Als het klopt wat de wetenschap denkt stammen we toch allemaal af van de oer-Eva. Eva kwam uit Afrika. Eva was zeker niet blond met blauwe ogen. Net als donkere ogen, is ook een donkere huid een dominante factor in de erfelijkheid. 
Een kort biologielesje, enigszins vereenvoudigd: Vrouw met bruine ogen en man met blauwe ogen krijgen kind. Het kind erft van iedere ouder een aanleg voor oogkleur. De vrouw heeft op haar gen voor oogkleur een allel (aanleg) voor bruin en één voor blauw. Omdat bruin nu eenmaal dominant is over het recessieve (ondergeschikte) blauw zijn de ogen van de vrouw bruin. De man heeft blauwe ogen en dus op zijn gen twee keer het allel blauw. Hij kan dus alleen blauw doorgeven aan zijn kind. Geeft nu de vrouw het bruine allel door aan haar kind (dominant over het blauw van de man), dan heeft het kind bruine ogen. Geeft zij echter de blauwe kleur door dan zal het kind blauwe ogen hebben. Heeft het kind blauwe ogen dan kan dit kind later als het groot is ook weer alleen blauw doorgeven. Twee mensen met blauwe ogen kunnen dus geen kind meer krijgen met bruine ogen. Uiteindelijk zijn er daardoor heel veel mensen met blauwe ogen terwijl dit dus een recessieve (ondergeschikte) factor is.

Zo gaat het ook met huidskleur. Donker is dominant over licht. Waarom voelen sommige mensen met een lichte huid zich dan dominant over mensen met een donkere huid? White supremacy en dat soort onzin? 'Ik mag jou beledigen want ik ben wit en Nederlands'? Er zijn toevallig heel veel kleurrijke Nederlanders. Is het een onbewust weten dat ze helemaal niet beter of dominant, maar gewoon een recessieve factor zijn? Zelf vind ik dat een grappige gedachte.

Daar heb ik een hekel aan

Waar heb ik een hekel aan? Nou daar aan. Aan de stukjes tekst op Facebook die aandacht vragen voor iets en waar of meteen aan het begin, of iets verderop in de tekst staat 'Ik weet dat bijna niemand van jullie dit zal plaatsen'..... 'alleen mijn echte vrienden'.... 'zet gedaan op mijn tijdlijn' enz. Meestal goed bedoeld om ons Facebookers ergens bewust van te maken. Natuurlijk geloof ik direct dat veel mensen die zo een bericht verspreiden oprecht begaan zijn met het onderwerp. Op dit moment is het vooral kanker. Inderdaad een rotziekte. Ook ik ben er nogal wat familieleden door verloren en ook ik ken mensen die het gelukkig overleefd hebben. Hele dierbare mensen.

Daarom baal ik van deze berichten. Ze impliceren terloops dat je bij niet  kopiëren en plakken, dus geen interesse hebt, geen echte vriend bent, onbewust verder wil leven en er niks om geeft. Dat tergt mij. Stiekem zit het me kennelijk dus toch dwars dat ik er niet aan meedoe. Uit principe niet, want ik voel me door genoemde zinnetjes gemanipuleerd. Ik vraag me ook af in hoeverre dit nou echt de bewustwording bevordert want we worden doodgegooid met dit soort berichten over van alles en nog wat. Ik kan me zo voorstellen dat iemand denkt, ah kopiëren en plakken. Zo ergens op de helft van het bericht. Hop, daar staat ie! Gedaan! Duimpje.

Wat ik me ook afvraag is wie altijd de eerste is om zo een bericht te plaatsen. Heeft Facebook zelf er iets aan, aan al dat kopiëren en plakken? Want delen mag niet. Ben ik nu erg zuur en/of cynisch? Misschien ben ik een heel erg vervelend brommerig tiepje aan het worden. Toch wil ik zeker niemand beledigen, het is mijn eigen gevoel. Misschien komt het doordat ik griep heb. Misschien word ik daar chagrijnig van. Excuses alvast. Toch ben ik doorgaans best lief en ook dankbaar. Zo ben ik dankbaar dat ik nu griep heb en niet in het weekend. Niet omdat ik het weekend vrij was en nu lekker thuis kan blijven, maar juist andersom. Het weekend moest ik werken en nu ben ik vrij. Kan ik dus zonder dat iemand er last van heeft ziek zijn. Nou ja, behalve mijn lezers dan.

Red dan jezelf

Plastic staat momenteel behoorlijk in de belangstelling. Het is dan ook een gigantisch, reusachtig, afgrijselijk probleem. Plastic ligt niet alleen overal het landschap te vervuilen, het zit serieus overal. Tot in de magen van walvissen, maar ook in die van kamelen in de Sahara. Plastic als moordenaar van het milieu en van allerlei dieren op plaatsen waarvan je niet verwacht dat daar plastic te vinden is. Plaatsen waar we nog niet eens precies van weten wat voor dieren daar allemaal leven, zoals in de diepzee. Tegen de tijd dat deze dieren dood aanspoelen ergens met plastic in hun maag kunnen we ze bijschrijven op de lijst nog niet ontdekte maar wel al uitgestorven diersoorten. Dankzij ons.

Nu wil ik niet met mijn vingertje omhoog de heilige uithangen, maar ik begin me aardig schuldig te voelen als ik mijn lievelingsyoghurtje eet. Die zit namelijk, jawel, in een plastic beker. Vroeger nog in een glazen pot. Wie geen geld heeft voor de duurdere eco-winkels zou haast verhongeren als je uit principe geen spullen uit plastic zou eten. Uiteraard wordt plastic ingezameld, er zijn best veel mensen die afval rapen en ook mensen die actie voeren zoals de Plastic Soup Foundation, of dichter bij huis Ocean Soup een project dat op 20 en 21 januari a.s. een plastic huis op het 18 Septemberplein in Eindhoven neerzet. Van afval uiteraard. De schattingen zijn dat in 2050 meer plastic in zee zwemt dan vis. Overigens niet als het aan Boyan Slat ligt, de 22-jarige Nederlander die Ocean Cleanup bedacht. Een systeem om plastic op te ruimen, aan land te brengen en te recyclen.

Dat recyclen blijkt ook nog niet zo makkelijk. China heeft genoeg van ons afval en doet het niet meer. Het land produceert inmiddels zelf genoeg afval. Of we daar erg blij van moeten worden weet ik ook niet, maar in ieder geval blijven we nu met onze eigen zooi zitten. Omdat al dat plastic niet hetzelfde plastic is, is recyclen nog geen sinecure. We moeten dus toe naar één soort. Prima idee. Ik werd al blij. Helaas gaat het onderzoeken en voorbereiden hiervan zeker tot 2030 duren. Dat is nog 12 jaar! Kijk, dat is het moment dat ik dan bijna uit mijn vel spring. Mag het allemaal een beetje meer urgentie krijgen!! Waarom niet gewoon stoppen met nieuw plastic produceren!

Het is niet alleen het plastic. Naast dit probleem is ook de insectenpopulatie met zo een 75% afgenomen. In beschermde gebieden nog wel. De vogelstand is dramatisch afgenomen. Lijkt mij ook logisch, gezien vogels toch ook insecten eten. Een heel belangrijk insect, de bij, valt met bosje om. De reacties variëren van in actie komen, petities, hopen op het paradijs, het droevig delen van berichten, tot complete ontkenning. Bij deze huldig ik iedereen die op wat voor manier dan ook tegengas geeft aan de ontluistering van de aarde die gaande is. 

Mijn enorme frustratie zit in het feit dat alles zo lang duurt. We weten het al zo lang, het gaat mis als de mensheid zo doorgaat. Maar we gaan door. Geldstromen, economie, belangen, er gaat van alles vóór het stevig optreden om onze aardkloot te redden. Stel je zit in een hoge snelheidstrein, lekker geïnstalleerd met heel je hebben en houden. Je weet dat die trein aan het eind van de rit met volle snelheid op een hele dikke muur gaat botsen, blijf je dan ook rustig zitten? Of met een ongemakkelijk gevoel, maar ach het zal wel meevallen want opstaan is zo lastig? Nee toch. Volgens mij weet je niet hoe snel je aan de noodrem moet trekken en uit die trein moet springen. Zonder alles wat je meedroeg.

Zie de klimaat- en milieuproblematiek maar als die trein. Trek aan de noodrem en red de aarde. De aarde is één groot systeem en wat op de ene plek gebeurt heeft gevolgen voor een andere plek. Een lastig iets om je voor te kunnen stellen dus wellicht dat daarom de urgentie niet hoog genoeg ligt om rigoureus maatregelen te nemen. De slogan moet daarom misschien worden 'Red jezelf'. Klinkt lekker eigentijds en wie weet redden we dan per ongeluk ook de wereld.

Waar ligt Utopia?

Waar ligt Utopia? Dat leek me een leuke vraag om 2018 mee te beginnen. Utopia ligt natuurlijk nergens, zullen velen zeggen. Daarom heet het Utopia. Een utopie dus en dat is een literaire en filosofische term die men kan omschrijven als onmogelijke werkelijkheid, een ideale wereld die echter niet bereikt kan worden. Eigenwijs als ik ben vraag ik me dan af; Waarom niet?

De korte verklaring is dan; Omdat mensen nou eenmaal mensen zijn en die kunnen nou eenmaal niet met zijn allen door één deur. Hoe breed die deur ook is. Vergeet Utopia dus maar. Eigenwijs als ik ben denk ik: Nee! Dan moeten de mensen maar veranderen en de muren afbreken. Dan heb je ook geen deur meer nodig waar je niet samen doorheen kan. En er zijn heel veel mensen die wel veranderen, of al anders waren. De idealisten, de wereldverbeteraars. De Utopianen. Of zoiets.

Kijkend naar de wereld lijkt Utopia inderdaad nogal een vergezocht begrip. Maar toch... Wat als..... Wat als al het geld dat nu naar oorlogen gaat en wapenwedloop, gestopt zou worden in het planten van bomen, het zuiveren van allerlei vervuilingen, het vruchtbaar maken van woestijnen die zich nu juist uitbreiden. In het bevorderen dus van omstandigheden die ervoor zorgen dat oorlogvoering en vluchten voor die oorlogen of honger en droogte niet meer hoeft. 

Wat als mensen van jongs af aan wordt geleerd respect te hebben voor elkaars overtuigingen, geaardheid en afkomst. Wat als we de angst voor elkaar konden omzetten in belangstelling en open staan voor nieuwe ervaringen. Als onze zielen de zielen van anderen zouden begroeten, ongeacht hoe de buitenkant er uitziet. Wat als vele 'ikken' weer wij worden en we gezamenlijk kijken hoe iedereen baat kan hebben van onze verworvenheden.

Wat als geld geen doel meer zou zijn maar een middel om voor alle mensen goede leefomstandigheden te bewerkstelligen. Wat als bij het nemen van beslissingen door leiders altijd eerst werd afgewogen; Is dit goed voor de aarde en is dit goed voor de mensen.  Zo niet, niet doen.

Natuurlijk ben ik raar en kan het helemaal niet. We zitten in de trein en natuurlijk heeft juist deze trein geen vertraging. Met een rotgang dendert hij door richting eindstation. Ons eindstation. Dat er niet massaal wordt uitgestapt is eigenlijk net zo raar als verlangen naar Utopia. Niemand wil toch dat zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen in een klimaatveranderde, vervuilde wereld moeten leven waar ze te maken krijgen met de gevolgen? Waar ze moeten vechten om te overleven. Iedereen wil toch juist dat zijn nazaten het goed, zo niet beter hebben dan hij of zij? 

Ik denk dat ik weet waar Utopia ligt. Het ligt in de harten van heel veel mensen. Het moet alleen nog de wereld in geholpen worden. Ik ben eigenwijs. Ik denk dat het kan.