Mijn man is gestopt met roken! Super! Na een eerste week van humeurigheid lijkt het allemaal erg mee te vallen. Nou ja voor de buitenwereld dan. Zelf heeft hij wel zijn moeilijke momenten maar daar merkt niemand wat van. Hij komt zelfs niet aan! Nee, hij valt juist af, want in plaats van roken vervangen door eten, gaat hij bewegen. De tuin ziet er inmiddels tiptop uit. Alle lof dus voor onze stopper.
In tegenstelling tot manlief kom ik wel aan en ik kan me niet eens beroepen op stoppen met roken... want ik heb nooit gerookt. In een jolig gesprekje hierover met een oude bekende, waren we het er over eens dat dat niet eerlijk is. Wat kan dan mijn excuus zijn? Ik ben niet vreselijk veel gaan eten, niet vreselijk aan het snoepen, ben ook al geen nuttiger van grote hoeveelheden frisdrank of alcohol... Bij mij is dik worden gewoon dik worden zonder excuus. Maar..... Aha! De Overgang! Ja, dat moet het zijn. En als we dan toch bezig zijn....
Toen mijn man zijn humeur het af liet weten door nicotinegebrek, lag (ligt) het duidelijk daar aan. Als mijn humeur het af laat weten ben ik gewoon vervelend, of een bitch. Maar nu niet meer! Overgang! Gewoon grauwen en snauwen en dan zeg ik liefjes; Sorry, ik kan het niet helpen hoor. Je weet wel... Als ik vind dat de verwarming te hoog staat, het dekbed te warm is of als ik om wat voor reden dan ook puf of juist geen puf heb; Overgang!
In werkelijkheid heb ik niet veel last gehad van het fenomeen. Na twee opvliegers midden tijdens een interview dacht ik; 'ok, dat weten we nu, laat maar', en het bleef erbij. De reclames voor allerlei damesdingen voor maandelijks damesgedoe kan ik nu extra hard negeren en al met al kan ik dit dus helemaal niet als excuus gebruiken. Heel gemeen en sneaky en egoïstisch van mij. Maar, dat kan ik dus he-le-maal niet helpen hoor. Dat is allemaal gekomen door...de overgang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten