Dan maar de lucht in

Naast prinses, danseres, verpleegster en patholoog anatoom wilde ik in mijn jonge jaren vooral graag een vogel zijn. Vrij om te vliegen, zweven op de thermiek. Zorgeloos mijn vleugels uitslaan en gaan waar ik wilde. Dat lukte niet. Next best thing is misschien deltavliegen, maar daar komt dus een ander probleempje om de hoek kijken. Hoogtevrees. The next next best thing leek me een ballonvaart. Het zou stil zijn en van hoogtevrees schijn je in zo een mand geen last te hebben. Dat leek me wel wat en dat onthield mijn schoonzoon. Op het moment dus, dat ik van jonge jaren naar schoonmoeder en oma was gemeanderd kreeg ik van hem een ballonvaart cadeau.... Dat was toch wel even slikken. Want eh, die hoogtevrees he. Tegelijk wist ik wel dat ik het dus ging doen. Even een beetje zelfoverwinning in gang zetten dus.

De 21e september was het zover. Met manlief ging het naar een afgelegen stuk bouwgrond waar de ballon op zou stijgen. Mijn dochter kwam met de kids ook zwaaien. Eigenlijk bleef ik liever beneden met de kleinkinderen spelen maar op het laatste moment afhaken is dan ook weer zo sneu. Dan maar de lucht in! We werden gebriefd en ik klom heldhaftig in mijn compartiment van de mand, dat ik deelde met een andere mevrouw en meneer. We waren met 15 mensen plus kapitein. Kalmpjes kwam de ballon los van de vertrouwde grond. Ik werd toch wel een beetje misselijk.

Wind zoeken

We kregen te horen dat er naar wind gezocht moest worden en we stegen tot wel 1750 meter! Toen we daarna weer daalden naar 900 meter viel het opeens allemaal heel erg mee. Bomen zagen er uit als boerenkoolstruikjes, koeien waren een soort stokjes en de voedersilo's bosjes champignons. Op 600 meter viel het op hoe ontzettend netjes Nederland is. Keurig rechte graslanden en akkers met zelfs de aanplant keurig in het gelid. Alleen de sporen van konijnen zorgden voor onderbrekingen van de rechtheid. Ik durfde dus al naar beneden te kijken.

Blauw bloed

Dat was maar goed ook want op 300 meter werd er van beneden af druk gezwaaid en wij, in onze mand voelden ons best koninklijk terwijl we terug zwaaiden. De branders maken een ongelooflijke herrie en de hitte brandt op je huid als ze gebruikt worden. maar tussendoor is het inderdaad stil. Je voelt eigenlijk niet dat de ballon vaart, zo rustig gaat dat. Soms hingen we zelfs echt stil in de lucht. De hoogtevrees was al lang vergeten tegen de tijd dat we gingen landen op een mini-voetbalveldje in Biest-Houtakker. Na het opruimen van de ballon en het versjouwen van de 250 kg zware mand, kregen we champagne en werden in de adelstand verheven. Ik heb eindelijk blauw bloed.

Test

Die adelstand had volgens onze kapitein te maken met het feit dat de ballonvaart de eerste manier was om in de lucht te komen. De Franse broers die het uitvonden stuurden eerst een kip, hond en schaap de lucht in als test. De dieren kwamen heelhuids terug. Daarna besloten ze twee gevangen omhoog te sturen. Ter dood veroordeelden, dan gaf het niet als ze het niet overleefden. Bij wel overleven zou gratie in het verschiet liggen.Twee jonge edelen vonden dit echter geen zaak voor gevangenen en waren moedig genoeg om zelf als proefkonijn te dienen en voor de eer te gaan. Zij brachten de vaart tot een goed einde en vandaar dat iedereen die het overleeft in de adelstand wordt verheven. Helaas voor de eerder geselecteerde gevangen werd, ook op dat moment in Frankrijk, een andere ontdekking gedaan. De guillotine. Deze mochten zij uitproberen en het mag duidelijk zijn dat gratie na de geslaagde test er niet meer in zat.

Op mijn beurt verhoog ik mijn schoonzoon in de adelstand omdat hij mij een heel mooi cadeau heeft gegeven. Meer dan een mooie vaart. I did it !