cultureel erfgoed en tradities

Tijdens een autoritje hoorde ik op de radio dat consumentenvuurwerk toegevoegd is aan de lijst van cultureel erfgoed in Nederland. Zo een 90 tradities staan op deze lijst en het vuurwerk bevindt zich dan ook in het goede gezelschap van bijvoorbeeld het Scheveningse vreugdevuur en Indische rijsttafel. Ja, Indische rijsttafel en wie dat vreemd vindt als Nederlands cultureel erfgoed moet maar bedenken dat vuurwerk nou ook niet zo Nederlands is. 
Het werd of uitgevonden in Bengalen (Bengaals vuur) of in China. In ieder geval werd China al in de 13e eeuw grootverbruiker. Vuurwerk werd gebruikt in de strijd, bij religieuze gebeurtenissen en bij het inluiden van het nieuwe jaar. Het lawaai van de knallen zorgde bij deze laatste gebeurtenis voor het verjagen van boze geesten.
Lawaai, daar hield men in Nederland ook van tijdens oud en nieuw. Er werd gezongen, vreugdevuren werden ontstoken en er werd geschoten met vuurwapens of carbid. Het vuurwerk bleef lang "iets van de Chinezen" die hun traditie mee naar Nederland hadden gebracht. Pas ruim na de tweede wereldoorlog, ongeveer vanaf 1965, deed vuurwerk steeds meer zijn intrede in de Nederlandse huishoudens als onderdeel van oudejaarsavond. Nu zijn we de grootste vuurwerkconsumenten van Europa en is 'ons' vuurwerk dus cultureel erfgoed geworden. Waarschijnlijk omdat het dan niet verboden kan worden in verband met de gevaren die het met zich meebrengt.
Ik vind dat knap. 'Wij' Nederlanders lijken er erg goed in te zijn om van alles wat we krijgen of verzamelen en wat we daarvan leuk vinden, in no time tot onze tradities en cultuur te bestempelen.

De kerstboom? Deze traditie kwam in de 19e eeuw met Duitse migranten mee. Supergezellig natuurlijk met al die lichtjes en mooie versieringen. En dus uiteraard behorend tot onze christelijke cultuur. De kerk vond de kerstboom echter een heidens gebruik en pas toen dominees zagen hoe geliefd de boom was en hoe makkelijk men het kerstverhaal over het Kindeke Jezus kon verspreiden via deze lichtjes, als symbool voor Het Licht, werd de boom in genade aangenomen. Compleet met kerstballen. Deze zijn terug te voeren naar de tijd van het midwinterfeest. Men dacht toen dat je ongeluk kon uitbannen door glimmende voorwerpen op te hangen. Kwade geesten en heksen zouden namelijk bang zijn voor spiegels en zodoende boden de opgehangen objecten bescherming tegen dit kwaad. In gereformeerde kringen is de kerstboom overigens nog steeds 'not done'.
En zo is er nog een hele lijst van 'echt Nederlandse' dingen en tradities te bedenken, die vaak pas tussen de 60 en tweehonderd jaar Nederlands zijn. Behalve drop. Drop schijnt echt Nederlands te zijn. Het geeft ook helemaal niet. Laten we vooral genieten van alles wat leuk, gezellig, lekker en mooi is. Volgens mij gaat dat veel makkelijker als we ophouden met krampachtig aan alles wat we hebben geïmporteerd en leuk vinden het label 'onze traditie' te hangen en aan alles wat we niet zien zitten (voor onszelf) het label 'bedreiging van onze traditie en cultuur'. Leven is verandering. 
In ons huis staat op deze midwinternacht ook de kerstboom, compleet met lichtjes en ballen. Zoals gezegd, supergezellig. Vanaf morgen keert het licht weer terug, elke dag een beetje langer. Dus met welk licht je deze tijd ook associeert, kaarslicht, Het Licht, veel licht of het licht van liefde en samenzijn, ik wens iedereen een heel mooi kerstfeest en gelukkig nieuwjaar!

Verhuisperikelen 3; Hello and goodbye

Na het leggen van vloeren, schilderen van muren, hangen van poorten en slopen van een deel van de keuken is ons nieuwe huis min of meer gebruiksklaar. Er missen nog een paar dingetjes zoals gordijnen en her en der lampen, maar er zijn ook dingen verschenen. Een luie stoel voor 'opa' en een staande lamp. Een lang gemiste boekenkast, zodat eindelijk mijn boeken weer uit hun dozen kunnen komen. Hopelijk is er nog wat van over na twee jaar in de schuur. De sprookjesboom staat half op de muur van de logeerkamer en er is een koelkast en een fornuis. Langzaam krijgt het vorm en de verhuisdatum nadert met rasse schreden. Huh, wat?!

Ja, rasse schreden dus. En als je in het ene huis klust blijft het in het andere huis wat liggen. Tenminste bij ons wel. Dus besef ik met enige schrik dat vandaag(!) dus de dag is dat alles ingepakt moet worden. Dat dingen moeten worden uitgezocht en bedden en kasten gedemonteerd moeten worden. Waarom hebben we zoveel zooi! Ik dacht dat we al zoveel hadden weggedaan twee jaar geleden.... Valt een beetje tegen. Maar ik besef ook dat dit de fase is dat het nu eenmaal een rommeltje is. Kasten leeg, dozen vol en alles moet toch ergens staan....

Ik vraag me af of er ook mensen zijn die op zo een keurig nette manier weten te verhuizen. Zonder haast, alles netjes ingepakt en opgestapeld en vooral geen, nee geen vuilniszakken vol handdoeken en beddengoed omdat je dat zo lekker overal tussen kan proppen. En zeker geen spullen die niet in dozen passen en waarvan je denkt; Waar laat ik dàt nou weer! Bij ons blijft altijd iets over.

Ook denken mijn man ik nu vaak; Nog één keer de wasmachine aan voordat we verhuizen, nog één keer in dit huis oppassen op de kleinkinderen, nog één keer.... We zijn superblij met onze nieuwe woning maar zijn ook dankbaar dat we twee jaar heel prettig onder dit tijdelijke dak mochten wonen. Nieuwe huurders hebben zich aangediend en we zullen zorgen dat het huis hen weer net zo prettig ontvangt als het ons ontving.

Zondag is het zo ver, dan vertrekken we. Met goede herinneringen en veel zin om een nieuw 'thuis' te maken in Brandevoort. Hello and goodbye.

Verhuisperikelen: 'Even' vloertje leggen...

We hebben nu een goede week de sleutel van onze nieuwe woning en dus druk aan de klus. Vorige keer vertelde ik over de spinnen die het huis al hadden gekraakt. Ondertussen ben ik al aardig gewend aan bengelende spinnen boven mijn hoofd, terwijl ik op de huishoudtrap sta met verfroller en kwast. Op de bovenverdieping waren minder spinnen en die er waren bleken nogal levenloos. Ooit opgevallen, dat spinnen met hun pootjes omhoog dood hangen aan hun laatste draadje? Alle acht pootjes samengevouwen? Ik houd dus niet van spinnen maar deze aanblik vond ik toch wel triest en ik vroeg me af of ze van honger waren omgekomen in het lege huis.

Uiteindelijk, na drie dagen van de ene na de andere verfpot leegsmeren op de diverse muren, waren de te verven muren op. De plafondbewoners kon ik dus vaarwel zeggen en mij samen met man, richten op de vloeren. Hij was al begonnen en schoot lekker op. Even een vloertje leggen dus. Zo gepiept... Tot mijn zoon met zijn gezin even een kijkje kwam nemen.

Die vloer ligt niet goed hoor, zeiden hij en zijn vrouw. Beiden zijn doorgewinterde klussers. Meteen ging hij aan de slag. De vloer werd weer losgetrokken en terwijl hij ons les gaf in hoe het wél moet, legde hij samen met ons de vloer opnieuw. Hier en daar klikte het tweedehands laminaat niet meer helemaal goed, maar inderdaad... De vloer lag er na de tweede leg veel beter bij. We brachten onze held thuis en daar kregen we ook nog lekker eten van zijn vrouw en was het gezellig met hen en de kleinkinderen. Prima dagje dus.

Er was wel te weinig laminaat om de bovenverdieping af te maken. Er werd een klein ladinkje bijgehaald en de volgende dag gingen mijn man en ik weer vrolijk aan de slag. We brachten onze nieuwe kennis meteen in de praktijk en ja hoor, het lukte! Aan het einde van de middag was de bovenverdieping, twee slaapkamers en een overloop, helemaal klaar. Mooi! Misschien iets langer werk dan 'even', maar we liggen nog op schema en zijn helemaal blij.

De volgende ronde is de vloeren beneden leggen.....

Verhuisperikelen; De spin

We gaan verhuizen! Na twee jaar onder de leegstandswet te hebben gehuurd (te koop staande woning huren van de eigenaar) kregen we een woning toegewezen in Helmond, Brandevoort. We hebben die twee jaar prima gewoond aan de Marslaan. Een knus huisje, aardige buren en een heel fijn contact met de eigenaars. Toch zijn we heel blij om nu verder te kunnen trekken. Het is toch een beetje alsof je op de bushalte staat te wachten, zonder te weten op welk moment (verkoop huis) je in welke bus moet springen. Bestemming onbekend.

Nu gaan we dus weer naar een gewone maar dus eigenlijk heel bijzondere woning. Eentje waar we gewoon kunnen blijven. Het lijkt, met wat fantasie, op mijn droombeeld dat ik als kind had. Een wit boerderijtje met rieten dak. Het is een wit huisje met pannendak. En... met een serre. Ook zo een droom. Het in- en uitpakken is misschien niet zo mijn droom, maar wel het creatieve. Kleuren verf uitzoeken, vloer, bedenken hoe we het gaan doen... en dan heb je de sleutel, de eerste huur is betaald en het klussen mag beginnen.

Manlief dropte me op het nieuwe adres en terwijl hij de auto weg ging brengen, ging ik aan de slag met de eerste muur en vier potten verf. Allemaal in dezelfde kleur hoor. Muziekje

erbij en de pret kon beginnen. Nu had het huis een maandje leeg gestaan en het bleek inmiddels gekraakt.

De krakers waren al aan de tweede generatie aan de maten te zien, hadden allemaal acht poten en zaten vooral boven aan de muur tegen het plafond. Spinnen dus. Ik houd niet van spinnen. De meesten namen gelukkig alle acht hun benen als ik in de buurt kwam met mijn verfroller en kwast, behalve eentje. Misschien wel de matriarch van de kolonie.

Het redelijk forse exemplaar bleef gewoon zitten. Nu ben ik niet van het doodmaken maar beetpakken gaat me ook wat te ver. "Loop dan", zei ik tegen het beest terwijl ik naderde met de kwast. De spin ging wel twee stappen opzij. Spinnenstappen. Die zijn niet zo groot.

"Ga nou", probeerde ik nog een keer en liet de verfroller zien. De spin ging. Vervolgens ging ze precies boven mijn hoofd gezellig tegen het plafond zitten. Duidelijk van mening dat ik hier de indringer was. Zodra ik de muur onder 'haar' plek aan het plafond had geschilderd, wandelde ze bedaard terug. Dat wordt nog wat. De muur heeft namelijk een tweede laag nodig....

Mensen kijken

Mensen kijken. Iets wat ik graag doe. Wie kent het niet, zittend op een terras kijken naar wat er voorbij komt lopen... Nu is het wat koud voor een terras maar ik ga regelmatig met de trein en geloof me, daar valt op het perron en in de voertuigen ook heel veel te zien.

Omdat ik maar een korte afstand hoef te reizen blijf ik meestal staan in zo een halletje of portaaltje van de trein waar een paar van die klapstoeltjes zitten. Weet iemand eigenlijk hoe die ruimte officieel heet? Het is meestal druk, ook dat stukje trein en ik vind dat een mooi moment om te observeren. Zoals de dame, zittend op zo een klapstoeltje, met t-shirt waarop haar geloofskreet stond en kleurrijke rok. Ze had een enorme tas bij zich. Zo een soort boodschappen/reistas van plastic die met een rits sluit bovenop. Met een enorme stralende glimlach vertelde zij over God. Hoofdzakelijk tegen een meneer die naast mij stond en die zijn spullen in een andere trein had laten liggen.

Zij vertelde hoe God voor haar zorgde. Had ze geen geld meer voor een treinkaartje; een lief passerend mens gaf haar er één. Waar ze ook terechtkwam, ze ging zitten en wachtte in het volste vertrouwen op wat komen zou. Zo ging het ook met verloren spullen. Van alles was ze al kwijtgeraakt, maar alles vond altijd zijn weg terug naar haar. Zelfs een vergeten laptop had zij dankzij God weer terug gekregen. De man naast mij wilde haar telefoonnummer maar had geen pen en zijn telefoon lag dus in de andere trein. Ze dook in haar enorme tas, want een pen had zij wel. Maar hoe ze ook zocht, de pen bleef onvindbaar en niemand in ons overvolle portaaltje bood er eentje aan om mee te schrijven.... 

Of de man die mij tot ik uit moest stappen vertelde over de Chinese astrologie en graag koffie met me ging drinken, wat ik afsloeg. Of de keer dat ik laat op de avond op het perron stond en mensen hoorde zingen. Ik stapte in hetzelfde portaaltje als zij en de hele weg naar huis kreeg ik een privéconcert. Schitterend en 'speciaal voor u, mevrouw'.  Een andere man, buiten het station op een bankje, zeer druk in gesprek, inclusief armgebaren, met een in ieder geval voor mij totaal onzichtbaar persoon. Trouwens, ook bij mijn werk zijn leuke observaties te doen. Een tijdje geleden zat een zeer getrouwe kopie van Elvis op ons terras. He is alive....

Dan maar de lucht in

Naast prinses, danseres, verpleegster en patholoog anatoom wilde ik in mijn jonge jaren vooral graag een vogel zijn. Vrij om te vliegen, zweven op de thermiek. Zorgeloos mijn vleugels uitslaan en gaan waar ik wilde. Dat lukte niet. Next best thing is misschien deltavliegen, maar daar komt dus een ander probleempje om de hoek kijken. Hoogtevrees. The next next best thing leek me een ballonvaart. Het zou stil zijn en van hoogtevrees schijn je in zo een mand geen last te hebben. Dat leek me wel wat en dat onthield mijn schoonzoon. Op het moment dus, dat ik van jonge jaren naar schoonmoeder en oma was gemeanderd kreeg ik van hem een ballonvaart cadeau.... Dat was toch wel even slikken. Want eh, die hoogtevrees he. Tegelijk wist ik wel dat ik het dus ging doen. Even een beetje zelfoverwinning in gang zetten dus.

De 21e september was het zover. Met manlief ging het naar een afgelegen stuk bouwgrond waar de ballon op zou stijgen. Mijn dochter kwam met de kids ook zwaaien. Eigenlijk bleef ik liever beneden met de kleinkinderen spelen maar op het laatste moment afhaken is dan ook weer zo sneu. Dan maar de lucht in! We werden gebriefd en ik klom heldhaftig in mijn compartiment van de mand, dat ik deelde met een andere mevrouw en meneer. We waren met 15 mensen plus kapitein. Kalmpjes kwam de ballon los van de vertrouwde grond. Ik werd toch wel een beetje misselijk.

Wind zoeken

We kregen te horen dat er naar wind gezocht moest worden en we stegen tot wel 1750 meter! Toen we daarna weer daalden naar 900 meter viel het opeens allemaal heel erg mee. Bomen zagen er uit als boerenkoolstruikjes, koeien waren een soort stokjes en de voedersilo's bosjes champignons. Op 600 meter viel het op hoe ontzettend netjes Nederland is. Keurig rechte graslanden en akkers met zelfs de aanplant keurig in het gelid. Alleen de sporen van konijnen zorgden voor onderbrekingen van de rechtheid. Ik durfde dus al naar beneden te kijken.

Blauw bloed

Dat was maar goed ook want op 300 meter werd er van beneden af druk gezwaaid en wij, in onze mand voelden ons best koninklijk terwijl we terug zwaaiden. De branders maken een ongelooflijke herrie en de hitte brandt op je huid als ze gebruikt worden. maar tussendoor is het inderdaad stil. Je voelt eigenlijk niet dat de ballon vaart, zo rustig gaat dat. Soms hingen we zelfs echt stil in de lucht. De hoogtevrees was al lang vergeten tegen de tijd dat we gingen landen op een mini-voetbalveldje in Biest-Houtakker. Na het opruimen van de ballon en het versjouwen van de 250 kg zware mand, kregen we champagne en werden in de adelstand verheven. Ik heb eindelijk blauw bloed.

Test

Die adelstand had volgens onze kapitein te maken met het feit dat de ballonvaart de eerste manier was om in de lucht te komen. De Franse broers die het uitvonden stuurden eerst een kip, hond en schaap de lucht in als test. De dieren kwamen heelhuids terug. Daarna besloten ze twee gevangen omhoog te sturen. Ter dood veroordeelden, dan gaf het niet als ze het niet overleefden. Bij wel overleven zou gratie in het verschiet liggen.Twee jonge edelen vonden dit echter geen zaak voor gevangenen en waren moedig genoeg om zelf als proefkonijn te dienen en voor de eer te gaan. Zij brachten de vaart tot een goed einde en vandaar dat iedereen die het overleeft in de adelstand wordt verheven. Helaas voor de eerder geselecteerde gevangen werd, ook op dat moment in Frankrijk, een andere ontdekking gedaan. De guillotine. Deze mochten zij uitproberen en het mag duidelijk zijn dat gratie na de geslaagde test er niet meer in zat.

Op mijn beurt verhoog ik mijn schoonzoon in de adelstand omdat hij mij een heel mooi cadeau heeft gegeven. Meer dan een mooie vaart. I did it !

Ouder worden

Langzaam begint het tot me door te dringen.... Steeds vaker word ik met de neus op een feit gedrukt dat ik nog helemaal niet zo zie of voel. Ik zal even een hint geven: In de trein, waar ik nogal regelmatig mee van Helmond naar Eindhoven trek en vice versa hoor ik : 'Mevrouw wilt u zitten?' Nee hoor, zeg ik terwijl ik denk 'zie je wel, best beleefd die jeugd van tegenwoordig'.

Het gebeurde niet één keer, maar meerdere keren. Het werd dus iets minder komisch. Ik vertelde het op mijn werk aan mijn collega. Het zullen mijn grijze haren wel zijn zei ik. Zit in de familie, we worden allemaal jong grijs.
Na jaren van eerst kleurspoelen naar later grijsdekkende verf, had ik er op mijn 50e genoeg van. Dat gedoe elke keer. En mijn haar groeit zo snel dat ik de helft van de tijd op een das leek. Het dier dus. Zwart met witte streep. 'Verf het dan blond', zeiden goedbedoelenden. Maar ik ben nooit blond geweest. Dan maar gewoon grijs. Zo begon een periode van 'uitgroeien' waarin ik waarschijnlijk alle vreselijke stadia van die uitgroei heb vertoond, omdat ik uiteraard weigerde mijn haar kort te knippen tijdens dit proces. Gelukkig kijk ik na het haar kammen zelden nog in de spiegel op een dag, dus vergat ik meestal vrij snel weer hoe ik er uit zag voor de buitenwereld. Een kleine knipbeurt en drie jaar later is mijn haar lang en tot in de puntjes 'gemêleerd grijs'.
'Maar je gezicht is wel jong', zei mijn collega. Dezelfde dag vroeg een klant of ik de moeder was van die zelfde collega.... Hij is ouder dan ik maar heeft nog wel donker haar en ziet er inderdaad jonger uit dan zijn zestig jaren.

Tsja.... Ik besloot het maar te zien als een compliment aan hem en er zelf maar niet verder over na te denken. Maar toch..... Ik begin het enge vermoeden te krijgen dat ik, uiteraard alleen in de ogen van anderen, tot de oma's wordt gerekend tegenwoordig! Nou klopt dat laatste natuurlijk wel weer en dankzij mijn kleindochter heb ik pas ontdekt dat ik nog koppeltje kan duikelen. Vooruit én achteruit. Dus als er nu weer iemand denkt dat ik tachtig ben ofzo (dat moet je tenslotte wel zijn als moeder van een zestigjarige) of vriendelijk aanbiedt om voor me op te staan, dan zeg ik glimlachend nee en troost mezelf met de gedachte dat ik vast ook nog kan touwtje springen.

Observaties

Doet u dat ook? Mensen kijken vanaf een stoel op een terras? Het gaat natuurlijk ook praktisch vanzelf. 

Zo zat ik in gezelschap van dochter, schoonzoon, kleinkids en echtgenoot niet op een terras, maar in een lunchgelegenheid. De Mekkerstee. Superleuke witte bio-geiten die heerlijk in het stro lagen. Ze kwamen ook gezellig naar je toe om geaaid te worden, wat mijn kleindochter spannend vond maar ook leuk. In de landwinkel werd veel lekkers en leuks verkocht en in de lunchroom aten wij een echt lekker geitenmelk-ijsje. 

Terwijl we daar zaten met koffie, ijs en met zijn allen dwaalden mijn ogen dus wat rond. Ze vielen op een klein gezinnetje dat een eindje verder zat. Papa, mama en kinderstoelkind. Zo geschat iets jonger dan ons kinderstoelkleinkind dat één is. Mama staarde voor zich uit en nam zo nu en dan haar kop koffie ter hand. Soms lachte ze naar het kindje in de kinderstoel, gaf zijn speelgoedje terug als het viel en gaf hem te eten. Papa lachte ook naar het kindje en speelde ook met hem. Om de beurt.

Mijn ogen bleven steeds terugkeren naar het stel en niet één keer zag ik ze ook tegen elkaar praten. Laat staan lachen. Voor mijn gevoel zaten ze dan wel tegenover elkaar, maar waren ze mijlenver in hun eigen gedachten. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Hadden ze een slecht bericht gehad, of ruzie gehad? Was er iets ontzettend droevigs?

Natuurlijk weet ik er helemaal niets van. In de zorg werkend leerde ik om nooit je observatie in te kleuren met je eigen gedachten. 'Er loopt een traan over mevrouws wang' en nooit 'Mevrouw is verdrietig want er loopt een traan over haar wang'. Alleen observeren, geen conclusies. Maar ik werk niet meer in de zorg en dus dwalen niet alleen mijn ogen maar ook mijn gedachten.

Als we vertrekken lopen we langs het gezinnetje. Mevrouw en meneer hebben nog steeds niets tegen elkaar gezegd en lijken een stilte en verdrietigheid uit te stralen. Maar het kindje lacht.

Herdenken

Het is weer 4 mei. De dag dat we herdenken. Allen die gevallen zijn, ter wille van onze hedendaagse vrijheid. Gevallenen in de oorlogen hier en elders, deze laatsten zijn degenen die op missie werden gezonden en dat niet overleefden. 
We herdenken ook degenen die vielen, niet als soldaat, maar als gewone burger. Burger van de verkeerde etnische groep, geloof, seksuele geaardheid of degenen die oud en/of beperkt waren. Er valt genoeg te herdenken in ieder geval. Zoals elk jaar opnieuw wordt gezegd: Opdat wij niet vergeten. Het mag nooit meer gebeuren. En daar zit nou net het wrange randje. Althans voor mij.

Want zelfs over het herdenken op 4 mei zijn de meningen al verdeeld. Op Facebook kwam een jongedame voorbij die er niet aan mee wilde doen. Niet omdat het haar niet kan schelen, maar om de hypocrisie er van. Uiteraard kreeg ze een berg bagger over zich heen. Toch was veel van haar gevoel ook het mijne.

Gedenken doe ik wel. En niet alleen op 4 mei. Als ik er vanavond weer sta, bij het monument, staat achter mij een hele rij familieleden. Omgekomen in de kampen van WOII, onderweg daarheen in de veewagens of verhongerd in de Amsterdamse hongerwinter. Mijn moeder was een oorlogskind en ik ben opgegroeid met de trauma's van haar en haar moeder, mijn oma. Alleen al van de verhalen kreeg ik als kind de rillingen. Dus niet herdenken gaat mij te ver. En natuurlijk gedenk ik degenen die ervoor hebben gezorgd dat we weer vrij werden.

Maar tegelijk maak ik mij ieder jaar weer vreselijk boos. Boos  omdat het 'opdat wij niet vergeten' een holle frase lijkt. Meneer Wilders leeft zich rechts-nationalistisch uit en mag bevolkingsgroepen beledigen alsof het niets is. De hele politiek, ja heel Europa schuift op naar rechts. In ons ene Europa verschijnen hekken en prikkeldraad, want 'het vluchtelingenprobleem' kan niet eens in gezamenlijkheid worden aangepakt. Hekken en gesloten grenzen, dat kost miljarden. Hadden we die niet beter kunnen investeren? 

Nee, van mensen zijn we hen vluchtelingen gaan noemen, van vluchtelingen emigranten en vervolgens gelukzoekers. En ze komen allemaal hier en wij hebben al problemen genoeg! De PVV spint er garen bij. Terwijl we vanavond weer bij het monument zullen staan, gebeurt het overal ter wereld opnieuw, ook hier. Nog niet in vol ornaat, maar de verharding is er. De vreemde oprispingen, boycotten van de Hema om hoofddoeken en zogenaamd 'verstopte paaseieren' bijvoorbeeld, zijn er. We gaan gewoon weer doen wat we altijd deden in tijden van economische diepte. We wijzen met een vingertje naar één of meerdere zondebokken en ontmenselijken die. Dat maakt het namelijk makkelijker. 

Vanavond sta ik er weer en herdenk. En ik houd mijn mond als het in mijn hoofd roept: Wat nou opdat wij niet vergeten. Het gros van de mensen is het allang vergeten. Doe iets!

Het kruis en de eieren

Afgelopen vrijdag was het goede vrijdag. Zoals ik wel eens gemeld heb, kwam ik als kind niet uit de Christelijke hoek en waarom er een vrijdag was die Goede vrijdag heette..... Ik zat op een openbare school dus we waren ook niet vrij. Een dag dus die ongemerkt voorbij ging.
Later op het Katholieke Zwijsen College hoorde ik pas waarom deze vrijdag zo goed was. Jezus stierf die dag aan het kruis voor onze zonden. 'Dat was voor hem dan niet zo een goede dag' was mijn weerwoord.
Pas veel later leerde ik dat Jezus als mensgeworden Zoon van God, allang wist dat dit zijn einde zou worden. Dat het zelfs de bedoeling was. Adam, de man van het paradijs, had de boel verpest door van de appel te eten en gaf vanaf dat moment zijn onvolmaaktheid door aan de hele mensheid. Jezus kwam dat rechtzetten. 
Hij zwichtte niet voor verleidingen, stierf een volmaakte doch ellendige dood en dat alles om de mensheid een nieuwe kans te geven op een dag weer volmaakt te zijn, in een nieuw paradijs. Die kans is waarom Goede vrijdag, Goede vrijdag heet. Nog steeds vind ik het wel wat egocentrisch van de Christelijke kerk om deze dag Goed te noemen. Tenslotte was het vooral goed voor ons, niet voor Jezus (daar blijf ik bij). Misschien had men het beter 'De dag van het Offer' kunnen noemen ofzo. 
Dan volgt pasen. Toen de godsdienstleraar vroeg wat dan gevierd wordt, stak ik (als enige) mijn vinger op en vertelde dat dat om de uittocht van de Joden uit Egypte ging. Hij vond het knap dat ik dat wist, maar nee... het ging om de opstanding van Jezus. Ah, het verhaal had dus een vervolg. Zo ongeveer rond mijn veertiende had ik het plaatje wel compleet. Jezus was gekruisigd, in zijn graf gelegd en weer opgestaan en dat vieren wij. Met eieren eten. Huh? 
Ik had ergens weer iets niet begrepen dacht ik, maar de eieren bleken inderdaad een samengevoegd geheel te zijn. Eieren als teken van de vruchtbare nieuwe lente, versierd en al, waren uit voorchristelijke tijden. Zoals zoveel gebruiken die 'heidens' waren werden ze ingevoegd in het paasfeest, iedereen tevreden. Bij ons komen daar natuurlijk ook de matzes bij, met roomboter en bruine suiker. 
Waar wil ik heen met dit relaas? Ach, het zijn maar wat overdenkingen en ik wil vooral iedereen een heel fijn pasen wensen. Hoe je het ook viert, of je het wel viert, waar je het ook viert. Ik wens iedereen mooie dingen en lente en hee... daar rent een paashaas!.....