Wat een opluchting! Net nu ik totaal in verwarring aan het raken was is het opgelost! De hele politiek schermt al enige tijd met 'de gewone Nederlander' en ik had geen idee over wie ze het hadden. Vast niet over zichzelf, zo ver was ik wel, maar wie dan? Ik voelde me niet aangesproken, terwijl ik toch een Nederlander ben. Speurend liep ik rond, de verwarring werd groter. En dan... blijkt het NRC de gewone Nederlander te hebben gevonden. Althans zijn prototype. Frans Bauer!!! Bij De Wereld Draait Door wordt hij gepresenteerd als de verloren en gevonden zoon.
Het type gewone Nederlander is dus een zanger die zijn afkomst niet vergeet of verloochent. Opgegroeid in het woonwagenkamp, beroemd geworden, maar heel gewoon gebleven. Eigenlijk het type 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg'. Dat is hem. Ik vind Frans Bauer heel lief. Echt. Maar voel me nog steeds niet aangesproken.
Waarom weet ik niet, maar ik blijf er toch over denken. Het politieke gebazel over deze 'gewone Nederlander', maak heel veel mensen dus 'ongewoon'. Hoor je erbij of niet? Zo niet, dan heb je mooi pech, want dit moet kennelijk het Nederland worden waar het juist voor die gewone mens helemaal heerlijk wordt. Vervolgens kunnen we heel lang steggelen over wat nou eigenlijk gewoon is. Zo een term introduceren zorgt voor verdeeldheid. Nog meer hokjesdenken. En, als het een beetje tegenzit over een tijdje heksenjachten op de niet gewone Nederlander. Dat is niet wat Nederland na moet streven. En daarbij, wie wil er nu gewoon zijn?
Zelf ga ik liever uit van de mens als individu en ieder individu is uniek. Elke Nederlander is dus uniek. Frans Bauer ook. Zijn boodschap vond ik wel mooi. Als ik hem goed begrijp is een gewone Nederlander vooral een authentiek mens.Dat sluit aan bij mijn eigen perceptie. Levensstijl, geaardheid, geloof, afkomst, kleur en allerlei eigenschappen maken ieder mens tot de mens die hij/zij is en al die mensen zijn Nederlanders. Een geweldige mix aan diversiteit. Hoezo gewoon. De gewone Nederlander bestaat niet!
Droom jij veel? Ik doe dat in ieder geval. In kleur, geur en geluid. Ik doe van alles in mijn dromen. Soms zing ik zelfs. En dat beter dan wanneer ik wakker ben.... Zal wel een wensdroom zijn dan. Maar soms ben zelfs ik verbaasd over wat ik droom. Zo wist ik nog niet dat in een droom levendig gediscussieerd kan worden, met alle gedachten en gevoelens erbij.
Dus, zaterdag vroeg in de ochtend... Aan de buitenkant slaap ik, maar ondertussen voer ik een discussie met een vroegere collega van mijn man en twee vrienden. We hebben het over de mensheid en het klimaatprobleem. Over de manier waarop de mens omgaat met wat in feite onmisbaar is voor de instandhouding van onze soort; de aarde waarop we leven, waar ons voedsel aan ontspruit en met de lucht, die we ademen. De atmosfeer die ons van regen voorziet. De discussie gaat met name over het hele prachtig in elkaar zittende ecosysteem en hoe wij als mensensoort daarmee om dienen te gaan. Over onze rechten en plichten ten aanzien van de aarde zeg maar.
Tijdens het gesprek vormt zich in mijn dromende hoofd een andere gedachte. Het aardse levenssysteem, de natuur, eigenlijk zit inderdaad alles prachtig in elkaar. Is de mens niet de grote dissonant in het geheel? Horen 'wij' hier wel? Zijn we niet een stel parasieten waarvan een deel op een hoger plan is gekomen en het snapt, en een deel nog volop parasiet is? Dit begin ik onder woorden te brengen wat mijn vrienden, Jehova's Getuigen, erg schokt. Zelfs in mijn droom vind ik dit naar voor ze en op hun: "Maar God heeft de mens geschapen om de aarde te onderwerpen. De mens is zelfs naar zijn evenbeeld geschapen!", probeer ik zo voorzichtig mogelijk mijn punt te maken in de discussie.
En wat was nou mijn gedroomde punt? Dat was dat een groot deel van de mensheid, waaronder vooral degenen die in leidersposities zitten, de aarde alleen maar vernielen. Wat voegt de mensheid nu eigenlijk toe aan een aarde, of voor mijn gelovige vrienden de schepping, dat mooier is dan dat er al is zonder ons. Sterker nog, de aarde/schepping kan heel erg goed bestaan zonder de mens. Zou waarschijnlijk zelfs beter af zijn. Wij niet zonder de aarde. Mijn vrienden beginnen afgrijzen te tonen voor mijn woorden.
In mijn droom begin ik het wat warm te krijgen als ik nog één keer probeer mijn gedachten in woorden om te zetten, met respect voor de anderen. Tegen mijn vrienden zeg ik dat mensen die geloven in de schepping, uiteraard geloven dat de mens hier hoort en dat de aarde hem gegeven is. Daar moet ik aan toevoegen dat dat wel goed rentmeesterschap hoort te zijn en dat zeker mijn vrienden uit deze droom zich daar van bewust zijn. Zelf was ik er niet bij en denk bijgevolg dat hoe we hier ook ontstaan/terechtgekomen zijn we in ieder geval moeten beseffen dat de aarde dus zonder ons kan. Andersom niet. Dat we dus met zijn allen veel meer respect voor deze aarde moeten hebben om het tij, dat de verkeerde kant uitgaat, te keren. Dat er gelukkig al veel mensen zijn die dit proberen te doen. Terwijl ik dit probeer uit te leggen en het steeds warmer krijg word ik door een tingelende wekker uit de discussie gesleurd. Mijn gesprekspartners blijven achter in de droom. Wie weet praten ze nog na.
