Waarom dan?

Over het  algemeen ben ik een niet snel te irriteren persoon. Denk ik. Misschien is irritatie ook niet het juiste woord. Denk ik. Meer een gevoel van 'en toch vind ik dit niet oké', maar misschien is het wel oké en wijk ik af. Waar heb ik het over!? Wil je dat weten, lees dan door :) Zo niet: stop HIER!

Je bent er nog :) 

Deze ochtend hield ik mij bezig met een boodschappenrondje. Kruidvat, Hema, supermarkt. Niks bijzonders. Bij het Kruidvat wat shampoo, bij de Hema lampjes en ik nam tegen mijn gewoonte in, de bonnetjes mee, omdat ik nog naar de supermarkt moest. Ook daar was ik snel klaar. Bij de kassa, ik ben dus iemand die naar de kassa gaat, was niemand te bekennen en omdat ik echt wel weet hoe ik de boodschappen moet scannen, besloot ik eens de zelfscan te nemen. FOUT! Het scannen ging vlekkeloos, daar niet van. Boodschappen de tassen in en klaar. Dacht ik.

Toen ik wilde afrekenen kwam er echter een medewerkster naar mij toe die mij mededeelde dat ik even gecontroleerd moest worden. 'Ga je gang,' zei ik vol vertrouwen. Zij dook voortvarend in mijn eerste tas. Vervolgens in de tweede. Zij greep de shampoo die ik bij het Kruidvat had gekocht en terwijl ik, net te laat, riep dat die van elders was, piepte haar scanner.

'Dat moet u van tevoren zeggen,' zei zij. 'Nu klopt de controle niet meer en moet ik alles opnieuw scannen. Alle producten. 

'Ik heb de Kruidvatbon,' zei ik, denkend dat het dan toch vast makkelijk recht te zetten was. Alweer fout. De volgende conversatie ontspon zich: 

'Ik kan niks met de bon van het Kruidvat. U heeft een product wat we hier ook verkopen en dat had u eerst moeten zeggen.'

'Ik moet nu eenmaal wel die spullen mee naar binnen nemen, want ik laat ze niet buiten in de fietstas achter. Daarom heb ik speciaal de bon en op die bon staat toch de datum? Dan is het toch duidelijk? '

'Ik heb daar niks aan. De scan moet nu overnieuw. Dat kost u  alleen maar extra tijd en anderen ook. Nu heeft u niet zoveel boodschappen, maar stel u had een kar voor 300 euro, of er stond nu een hele rij te wachten?'

Ik keek eens om me heen naar de vrij lege winkel en bedacht dat ik nooit een kar voor 300 euro heb en dan ook zeker niet aan de zelfscan zou staan. Maar het daagde me. 

'O, u bedoelt dat ik dat moet zeggen voordat u gaat controleren! Sorry, ik gebruik de zelfscan bijna nooit, ik ga altijd naar de kassa. Niet aan gedacht dus. Overigens word ik wel elke keer dat ik eens scan eruit gepikt voor controle, dus dat schiet inderdaad niet op.'

'Dat komt omdat u teveel naar de kassa gaat. Als u veel scant, weet het systeem op een gegeven moment dat uw scan altijd klopt en dan krijgt u geen controles meer.'

Algoritmes, dacht ik huiverig. En vervolgens: Ah, dus na een tijdje braaf scannen kan je wel gaan stelen. De medewerkster roerde door de overgebleven spullen in mijn tas. 'Dit is allemaal van het Kruidvat?' 

'Ja.' Ze pikt het lampje eruit. 'Hema,' zeg ik gedienstig. 'Heb ik ook de bon van.' Ondertussen bekruipt me het gevoel dat ik dit niet oké vind. Ik bedoel dan het rommelen tussen mijn aankopen bij drogist en Hema. Iets met privacy en nog wat vage dingen. Het is echter klaar en mijn aandacht wordt afgeleid door de boodschappen. Terwijl we gezamenlijk alles weer in de tassen stoppen en ik bijna de courgette vergeet, blijkt mijn scan geweldig te kloppen en kan ik eindelijk het wereldbedrag van 23 euro nog wat afrekenen. 

De moraal van dit verhaal voor mij? Ik ga voortaan dus alleen nog naar de kassa, waar ik nooit de inhoud van mijn tassen hoef te tonen en echt veel sneller weer buiten sta.