Cultuur en traditie en zo

Ik dacht; ik ga er niet over beginnen. Ik dacht; ik doe er niet aan mee. Dat was dus een gedachte of twee. Ojee! 
Je raadt het al. Sinterklaas en o jee wat moeten we er mee, Zwarte Piet. Het is augustus. Augustus! En op facebook en twitter en andere media begint het alweer. Grote verontwaardiging omdat Hema Zwarte Piet er uit heeft gedaan. Ik was er laatst en zag wel heel veel schoolspullen, die op dit moment ook veel meer nut hebben. Gezeur en tegen-gezeur en veel volwassenen die het hebben over onze cultuur en ons kinderfeest. Zelf lig ik totaal niet wakker van Zwarte Piet. Van mij mag hij ook een schattig koorknaapje worden. Past goed bij een bisschop maar wekt misschien weer andere associaties. De nostalgie die velen schijnen te hebben bij Zwarte Piet deel ik niet. De eerste keer dat ik als vijfjarige met hem in aanraking kwam was me meteen duidelijk dat hij een zij was en ook nog eens niet echt en Sinterklaas ook al niet. Wat voelde ik me dom en bedonderd. Toch mag de vrolijke noot van het feest, Zwarte Piet, van mij ook blijven hoor. Kortom, zolang het maar leuk blijft voor de kinderen maakt het mij niet uit. 
Wat me zo nu en dan wel stoort is het verregaande gedoe over dit getinte mannetje/meisje. Van beide kanten wel te verstaan. Het zogenaamde racistische aspect vind ik grote onzin. Het onverzettelijk vasthouden aan onze traditie en cultuur ook. Leven is verandering. Kerst is ook niet meer wat het vijftig jaar geleden was. En echt, het Sinterklaasfeest ook niet.
Sinterklaas, Nicolaas van Myra, kwam uit Lycie wat tegenwoordig in Turkije ligt. Het feest heeft sinds 1850 al vele veranderingen ondergaan. Van mythisch figuur naar echt figuur. Van heilige naar boeman en weer terug naar heilige. Geen knecht, wel een knecht. De knecht heeft ook allerlei namen gehad en er verschillend uitgezien. Zowel protestanten als katholieken hadden zo hun bezwaren, maar toch bleef de goedheiligman komen. Waarom zou er dan nu opeens geen enkele verandering meer mogen plaatsvinden? Hij zal ook nu wel blijven komen. 

Wat is nou echt Nederlandse cultuur? Oja, aardappelen. Echt Nederlands. Maar pas in 1727 werd de aardappel erkend als voedsel. Heel lang wist men niet eens welk deel van de plant gegeten moest worden. Onze aardappel komt uit Zuid-Amerika. Net als onze tomaten, paprika's, pepers en hmmm, onze chocolade. Zo een heerlijke warme chocomel met slagroom op  een echt Nederlandse koude dag. De Azteken maakten al chocoladedrank en -repen. Wel wat anders dan wij nu maar toch. Al die wuivende maisvelden? Zuid-Amerika, alweer. Laten we dus niet zo spastisch doen over onze cultuur en tradities. Gewoon blij zijn dat we goede waterbeheersers zijn, harde werkers, klompen hebben en molens en drop, over het algemeen vriendelijk zijn, zuinig, en bruggenbouwers. Bruggen kun je trouwens ook bouwen tussen mensen, culturen en tradities.

Misschien valt het ook best wel mee eigenlijk, het gezeur over ZP en onze cultuur en traditie. Misschien voelt het gewoon veiliger om je druk te maken over een kinderfeest en hoe dat gevierd moet worden, dan over IS, Gaza/Israël, Syrië, ebola en Rusland/Oekraïne. Of over de oprukkende moslimhaat in Nederland en de eveneens oprukkende armoede. Zwarte Piet is dan in ieder geval nog een behapbaar probleempje waar je veilig over kunt steggelen. En daarbij is zeuren en klagen ergens over wel weer echt Nederlands :)

Verhuizen

Het lijkt wel of iedereen aan het verhuizen is op het ogenblik. Wij wonen ook wel op een plek in Veghel waar veel beweging is, namelijk tegenover de nieuwe Oranjewijk. Regelmatig mag Willem ergens komen helpen, vaak met de wasmachine. Met een beetje pech moet ie 2 verdiepingen omhoog. Welke architect heeft dat ooit bedacht! De aansluiting voor dit onmisbare apparaat helemaal op zolder te maken? Zelf heeft hij hem vast prettig in de bijkeuken staan.  
Verder blijft verhuizen een lastig iets. Het staat hoog genoteerd in de lijst van stressvolle gebeurtenissen. Ik snap dat. Als eenmaal alles geregeld is voor de woning zelf, wat al enige stress kan opleveren, begint het pas. Dozen verzamelen lukt nog wel. Dan komt het inpakken. Wat gaat mee, wat doen we weg. Wat kan nog op marktplaats, of naar familie/vrienden/kennissen. En wat verzamelt een mens veel zooi! Tenminste, als je niet van het weggooien bent. Zoals wij. Wij zijn van die mensen die te vaak denken dat iets nog wel van pas kan komen. Ooit. De zolder staat dus aardig vol. En als die eenmaal uitgezocht is wacht ons nog de schuur. Aaaaaaaaah! 
En uit hoeveel bekers drinken we nu eigenlijk koffie. Zeker de helft is nu naar de kringloopwinkel en dat geldt ook voor de glazen. En kabeltjes. Waarom hebben we zoveel kabeltjes en waar zijn of waren ze dan voor? Kunnen ze gewoon weg of grijpen we dan toch een keer mis? En is dat onoverkomelijk? We passen en meten en tekenen de nieuwe woning op schaal om te kijken wat er in past. En vooral wat niet, want we gaan voor kleiner. We schuiven met het getekende bankstel, de kasten, de kleinkind-box en uiteindelijk weten we het nog niet. 'Weet je wat, we zien wel' is de conclusie. Lichter leven, zonder al die bezittingen lijkt steeds prettiger als je ze allemaal moet verhuizen.
Ook uit de tuin willen we wat meenemen. Graven dus. En dan kom je er achter dat dat leuke kleine katjesboompje, wat er nog helemaal niet zo lang staat, gigantische wortels heeft ontwikkeld. Maar dan ben je al aan het graven en wil je hem zoveel mogelijk kans op overleven bieden. Uiteindelijk is een flink stuk tuin omgegraven, maar de boom is er uit. De tuin wordt zo ook een stuk gestroomlijnder. Wij houden van wild en weelderig maar we snappen wel dat een keurige tuin beter is voor de verkoop. We delen dus planten en kruiden uit aan wie ze wil hebben.
Ja, wij gaan het dus ook doen. Verhuizen. Na in totaal 15 keer in mijn leven verhuisd te zijn als ik goed tel, vond ik het welletjes. Toch doen we het weer en omdat het in eerste instantie een tijdelijke woning is, doen we het daarna zeker nog een keer. Maar onze wasmachine komt in de nieuwe woning in de keuken! Dat maakt veel goed.