vrijdag 30 november 2018

Een apart cadeau

Soms gebeurt er op een doodnormale dag iets heel aparts. Dan is het meteen geen doodnormale dag meer natuurlijk, maar dat weet je van te voren niet. Ik niet tenminste. Een paar maanden geleden stuurde ik een manuscript naar Uitgeverij LetterRijn. Een thriller. Ik was één van de winnaars van de door deze uitgeverij uitgeschreven verhalenwedstrijd en ik dacht; nooit geschoten altijd mis, en, God zegene de greep. Bam. Het eerder geschreven korte verhaal Tik ... tak ... kwam in de bundel Deadline te staan en is inmiddels uitgegeven. Helaas ... voor mijn boek geldt dat niet. Op donderdag 29 november kreeg ik vijf minuten voordat ik de trein moest halen een afwijzing binnen per email. Misschien kinderlijk van me, maar ik was behoorlijk teleurgesteld en in de mineur. Maar treinen wachten niet, dus hup naar het station. De trein had vertraging. Kon ik mooi nog een keer de mail doorlezen en tot mij nemen. Helemaal hopeloos klonk het niet, bij nader inzien. Er moest herschreven worden en meer detail worden toegevoegd, maar het had potentie en spanning. Dat laatste is handig voor een thriller. Het was ook nog origineel. Na nog te doene arbeid mag ik het opnieuw aanbieden. Maar toch ... In de trein staand was ik ontzettend niet blij. De gedachte dat ik alles een beetje kan maar niets echt goed, deed weer zijn intrede. (hij komt regelmatig op herhaling) Maar toen ...

Ik stond mijn werkkleding uit de kast te halen toen ik een echtpaar de balie zag naderen van de leukste automatiek van Eindhoven, waar ik dus werk. Omdat mijn collega in de keuken was, liep ik snel naar voren om hen te helpen. Het was een Engelssprekend, Aziatisch ogend stel, misschien ietsje ouder dan ik zelf ben. Het bleek dat ik hen helemaal niet hoefde te helpen. Ze waren speciaal even naar de balie gekomen omdat ze mij zagen staan en mij wilden vertellen dat ze vaker voorbij kwamen en altijd, echt altijd mij zagen glimlachen. Dat ze dat prachtig vonden omdat ze konden zien dat dit geen werkglimlach was, maar eentje die uit mijn hart komt. Dat ik veel mensen blij maak met die glimlach en dat ze het
zo leuk vonden nu even echt kennis te maken. Ik werd er vreselijk verlegen van, al vroeg ik me ook af of dit echt echt was. Of, was dit bijzondere stel op precies de juiste tijd langsgekomen om mij een les in relativeren te geven ... Tenslotte is een boek schrijven iets wat je wel, of in mijn geval niet, kunt. Het compliment dat ik van deze mensen kreeg ging over wie ik ben. Veel waardevoller eigenlijk. Binnen een half uur van teleurstelling naar ontroering. Een apart cadeau op een ogenschijnlijk zo gewone doordeweekse dag.