Memory Lane; een straat waar velen lopen. Zeker personen van mijn leeftijd. De hang naar vroeger schijnt met de jaren te komen, al zal dat ook wel afhangen van de kwaliteit van 'vroeger'. Op Facebook zie ik best vaak wandelingen op Memory Lane en of het daar nu door komt of door mijn leeftijd, ik besloot ook maar eens een wandeling te gaan maken door mijn verleden. Op naar Amsterdam dus, samen met mijn lief.
We begonnen bij het Tropenmuseum. Als kind woonde ik daar praktisch om de hoek in de Wijttenbachstraat. Het museum was en is een geweldig mooi oud gebouw en ik kwam daar altijd heel graag. Als we de hoek omgingen bij het museum en een flink stuk doorliepen, kwamen we bij Artis. Ook daar was ik kind aan huis en bezocht ik de Artisklas. Maar terug naar het museum. De ingang was gemoderniseerd en heel wit. Nadat we de trap naar boven hadden genomen was het gelukkig nog zoals het was in mijn herinnering. De grote benedenruimte, de mooie bogen en de grote trappen. Het was anders dan vroeger maar nog altijd mooi en een beetje thuiskomen.
Naast het Tropenmuseum ligt het Oosterpark. Daar kwam ik als kind bijna dagelijks. Met
mijn moeder eendjes voeren, met mijn vader sleeën en sneeuwballen gooien, of schaatsen op de vijver als die dichtvroor. 's avonds gaan de grote hekken op slot en mijn vader en ik werden zo bijna een keer opgesloten in het park. Niet zo erg in de zomer, maar het was hartje winter en we waren zo druk geweest met sneeuwballen gooien dat we de tijd vergeten waren. Het bruggetje herkende ik en de grote vijver met treurwilgen. Sommige dingen waren weg of veranderd maar de grootste herkenning was het fonteintje om uit te drinken. Stokoud maar het was er nog. Op dat moment was ik weer even zes.
In de Wijttenbachstraat is een stuk uit de rij huizen waar ik woonde afgebroken. Ons huis hoorde daarbij. Toch is de straat nog heel
herkenbaar en de Dappermarkt is ook nog steeds druk bezocht. Ik kon de sfeer nog proeven uit mijn jeugd. Anders was het in de Indische buurt waar ik later woonde. Totaal onherkenbaar! We gingen daar weg omdat ons huis, en de rest, werd afgebroken. Met veel moeite lokaliseerde ik waar onze woning had gestaan. Eerst vond ik de school terug en de kerk en van daaruit wist ik het stratenplan uit mijn herinnering op het huidige te leggen. Ik kon de oude buurt in mijn hoofd zien terwijl ik keek naar de huizen die er totaal niets meer mee hadden. De sfeer van toen voor altijd weg. Het eindpunt van Memory Lane.
Terug naar Brabant waar we als afsluiting heerlijk Surinaams aten bij 'Tante Vonnie'. Al met al was het een mooie dag en snap ik ook beter waarom zoveel mensen op Memory Lane wandelen. Het is meer dan 'even terug'. Het was mooier dan ik dacht. Misschien ga ik nog eens terug.
We begonnen bij het Tropenmuseum. Als kind woonde ik daar praktisch om de hoek in de Wijttenbachstraat. Het museum was en is een geweldig mooi oud gebouw en ik kwam daar altijd heel graag. Als we de hoek omgingen bij het museum en een flink stuk doorliepen, kwamen we bij Artis. Ook daar was ik kind aan huis en bezocht ik de Artisklas. Maar terug naar het museum. De ingang was gemoderniseerd en heel wit. Nadat we de trap naar boven hadden genomen was het gelukkig nog zoals het was in mijn herinnering. De grote benedenruimte, de mooie bogen en de grote trappen. Het was anders dan vroeger maar nog altijd mooi en een beetje thuiskomen.
