Blauwe autootjes niet gewenst

Vandaag waren manlief en ik in Geldrop om op de kleinkids te passen. Een bijzonder leuke bezigheid. We hoorden al van dochter en schoonzoon dat er 's nachts een auto in brand was gestoken in de straat. Schijnt daar ieder jaar rond deze tijd te gebeuren. Een soort periodieke pyromaan. Ergens in de ochtend kwam de politie aan de deur om te vragen of we iets hadden gezien. Nee wij niet.

We stapten met de kinderen de deur uit om boodschappen te gaan doen, net toen het arme uitgebrande autootje werd opgehaald. De achterkant was nog mooi glanzend blauw, de voorkant totaal uitgebrand. "Hij is kapot", zei onze kleindochter van twee. "Papa moet er een pleister op plakken."

Ik vroeg me af of de pyromaan ieder jaar een bepaalde kleur auto's afbrandde en het nu op blauwe had voorzien. Mijn fantasie sloeg enigszins op hol. Ik zag het helemaal voor me hoe allerlei blauwe auto's het slachtoffer werden. Hun eigenaars kregen het helemaal benauwd. Massaal probeerden ze hun kostbare blauwe auto's te redden. Het gevolg was een tsunami van deze blauwe auto's die Geldrop uitstroomden en zich groepsgewijs over de regio verspreiden. Alles om maar te ontkomen aan het vernietigende vuur van de pyromaan.

In bijvoorbeeld Nuenen, of Eindhoven, waren ze hier niet blij mee. De blauwe auto's namen parkeerplaatsen in beslag die toch al schaars zijn. En als er lege plekken waren, moesten die bewaard blijven voor de toekomstige auto's die nog te verwachten waren. Eigen auto's wel te verstaan. Wat als zoon- of dochterlief het rijbewijs haalt en dan geen plek zou hebben voor de extra auto? Eigen auto's eerst! En stel je voor, als de blauwen hier komen komt de pyromaan misschien ook.

Actiecomité's werden opgericht tegen de komst van de blauwe Geldropse auto's. Mensen barricadeerden lege parkeerplaatsen en vragen werden gesteld in de gemeenteraad. 'Laten ze het probleem zelf maar oplossen. Pak die pyromaan maar op', zei men. 'Het is niet ons probleem'. En zo trok de colonne blauwe auto's rond. op zoek naar een plek om uit te rusten. Een enkeling streek over zijn hart en opende zijn garage voor de blauwen. Benzine raakte soms op onderweg en langs de wegen vond men gestrande en verlaten blauwe auto's. Overal ongewenst.

Gelukkig is het maar fantasie.

Menselijk of niet.... Arm kleintje

Ik heb het geprobeerd niet te zien. De foto van dat kleine jongetje. Dood op de kust. Net aan de waterlijn. De kleine handjes. De zooltjes van die kleine schoentjes met daarin ongetwijfeld kleine lieve voetjes. Zijn natte donkere haartjes tegen zijn hoofdje geplakt. Hij ligt op zijn buikje daar. Dood. Verdronken. Drie jaar jong.

Ik kan er niets aan doen. De tranen stromen over mijn wangen. Hij doet me denken aan mijn kleinkinderen die in dezelfde leeftijd zijn. Gelukkig zijn zij veilig. Hij niet. Hij werd geboren in Syrië. Om hem en zijn broertje te laten overleven vluchtten zijn ouders. Hij stierf. Zijn broertje van vijf ook. Omdat ze in gammele vaak overbevolkte bootjes moesten vluchten. Omdat niemand ze hielp.

Juist omdat ik er niets aan kan doen probeer ik steeds om niet te kijken. Geen wegkijken, maar pijn vermijden. Maar wat is mijn pijn bij het kijken naar dit kind, vergeleken bij de pijn van hen die hem verloren. Vergeleken bij de pijn van zoveel mensen in vreselijke omstandigheden op de vlucht voor vreselijke dingen.

En wat is er aan de hand in Europa. Waarom moet er steeds 'spoedoverleg' worden gevoerd in Brussel, wat vervolgens niets oplevert. Waarom wordt er niet met spoed concreet iets gedaan. In IJsland heeft men door dat het om mensen gaat. In dat land met kleine bevolking wil men vluchtelingen in huis nemen, veel meer dan in verhouding is.

Ook hier zijn mensen die willen helpen maar hoe komen we door de bureaucratie. En altijd zijn er weer de groepen mensen die opstaan en roepen; nee! Wij zijn vol. Nederland voor de Nederlanders. Eigen volk eerst. Laat ze maar in hun eigen land blijven. Vervolgens komen er vaak de meest vreselijke opmerkingen los. Om misselijk van te worden.

Het gepingpong om aantallen, het schuiven van stoepje naar stoepje. Prikkeldraad aan de grenzen. En daar ligt hij dan. Dat kleine jongetje. Het beeld dat Europa moet veranderen wordt hij genoemd. Zal Europa veranderen? Ziet Europa hem als mens? Of als last. Is Europa wel menselijk eigenlijk. Of is dat juist het probleem.

Arm kleintje. Ik weet zeker dat er met mij velen zijn die voor en om jou huilen maar dat helpt jou niet meer. Lief kleintje. Rust, eindelijk in vrede.