De gewone Nederlander bestaat niet

Wat een opluchting! Net nu ik totaal in verwarring aan het raken was is het opgelost! De hele politiek schermt al enige tijd met 'de gewone Nederlander' en ik had geen idee over wie ze het hadden. Vast niet over zichzelf, zo ver was ik wel, maar wie dan? Ik voelde me niet aangesproken, terwijl ik toch een Nederlander ben. Speurend liep ik rond, de verwarring werd groter. En dan... blijkt het NRC de gewone Nederlander te hebben gevonden. Althans zijn prototype. Frans Bauer!!! Bij De Wereld Draait Door wordt hij gepresenteerd als de verloren en gevonden zoon. 

Het type gewone Nederlander is dus een zanger die zijn afkomst niet vergeet of verloochent. Opgegroeid in het woonwagenkamp, beroemd geworden, maar heel gewoon gebleven. Eigenlijk het type 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg'. Dat is hem. Ik vind Frans Bauer heel lief. Echt. Maar voel me nog steeds niet aangesproken. 

Waarom weet ik niet, maar ik blijf er toch over denken. Het politieke gebazel over deze 'gewone Nederlander', maak heel veel mensen dus 'ongewoon'. Hoor je erbij of niet? Zo niet, dan heb je mooi pech, want dit moet kennelijk het Nederland worden waar het juist voor die gewone mens helemaal heerlijk wordt. Vervolgens kunnen we heel lang steggelen over wat nou eigenlijk gewoon is. Zo een term introduceren zorgt voor verdeeldheid. Nog meer hokjesdenken. En, als het een beetje tegenzit over een tijdje heksenjachten op de niet gewone Nederlander. Dat is niet wat Nederland na moet streven. En daarbij, wie wil er nu gewoon zijn?

Zelf ga ik liever uit van de mens als individu en ieder individu is uniek. Elke Nederlander is dus uniek. Frans Bauer ook. Zijn boodschap vond ik wel mooi. Als ik hem goed begrijp is een gewone Nederlander vooral een authentiek mens.Dat sluit aan bij mijn eigen perceptie. Levensstijl, geaardheid, geloof, afkomst, kleur en allerlei eigenschappen maken ieder mens tot de mens die hij/zij is en al die mensen zijn Nederlanders. Een geweldige mix aan diversiteit. Hoezo gewoon. De gewone Nederlander bestaat niet!

Vreemde dromen

Droom jij veel? Ik doe dat in ieder geval. In kleur, geur en geluid. Ik doe van alles in mijn dromen. Soms zing ik zelfs. En dat beter dan wanneer ik wakker ben.... Zal wel een wensdroom zijn dan. Maar soms ben zelfs ik verbaasd over wat ik droom. Zo wist ik nog niet dat in een droom levendig gediscussieerd kan worden, met alle gedachten en gevoelens erbij.

Dus, zaterdag vroeg in de ochtend... Aan de buitenkant slaap ik, maar ondertussen voer ik een discussie met een vroegere collega van mijn man en twee vrienden. We hebben het over de mensheid en het klimaatprobleem. Over de manier waarop de mens omgaat met wat in feite onmisbaar is voor de instandhouding van onze soort; de aarde waarop we leven, waar ons voedsel aan ontspruit en met de lucht, die we ademen. De atmosfeer die ons van regen voorziet. De discussie gaat met name over het hele prachtig in elkaar zittende ecosysteem en hoe wij als mensensoort daarmee om dienen te gaan. Over onze rechten en plichten ten aanzien van de aarde zeg maar.

Tijdens het gesprek vormt zich in mijn dromende hoofd een andere gedachte. Het aardse levenssysteem, de natuur, eigenlijk zit inderdaad alles prachtig in elkaar. Is de mens niet de grote dissonant in het geheel? Horen 'wij' hier wel? Zijn we niet een stel parasieten waarvan een deel op een hoger plan is gekomen en het snapt, en een deel nog volop parasiet is? Dit begin ik onder woorden te brengen wat mijn vrienden, Jehova's Getuigen, erg schokt. Zelfs in mijn droom vind ik dit naar voor ze en op hun: "Maar God heeft de mens geschapen om de aarde te onderwerpen. De mens is zelfs naar zijn evenbeeld geschapen!", probeer ik zo voorzichtig mogelijk mijn punt te maken in de discussie.

En wat was nou mijn gedroomde punt? Dat was dat een groot deel van de mensheid, waaronder vooral degenen die in leidersposities zitten, de aarde alleen maar vernielen. Wat voegt de mensheid nu eigenlijk toe aan een aarde, of voor mijn gelovige vrienden de schepping, dat mooier is dan dat er al is zonder ons. Sterker nog, de aarde/schepping kan heel erg goed bestaan zonder de mens. Zou waarschijnlijk zelfs beter af zijn. Wij niet zonder de aarde. Mijn vrienden beginnen afgrijzen te tonen voor mijn woorden.

In mijn droom begin ik het wat warm te krijgen als ik nog één keer probeer mijn gedachten in woorden om te zetten, met respect voor de anderen. Tegen mijn vrienden zeg ik dat mensen die geloven in de schepping, uiteraard geloven dat de mens hier hoort en dat de aarde hem gegeven is. Daar moet ik aan toevoegen dat dat wel goed rentmeesterschap hoort te zijn en dat zeker mijn vrienden uit deze droom zich daar van bewust zijn. Zelf was ik er niet bij en denk bijgevolg dat hoe we hier ook ontstaan/terechtgekomen zijn we in ieder geval moeten beseffen dat de aarde dus zonder ons kan. Andersom niet. Dat we dus met zijn allen veel meer respect voor deze aarde moeten hebben om het tij, dat de verkeerde kant uitgaat, te keren. Dat er gelukkig al veel mensen zijn die dit proberen te doen. Terwijl ik dit probeer uit te leggen en het steeds warmer krijg word ik door een tingelende wekker uit de discussie gesleurd. Mijn gesprekspartners blijven achter in de droom. Wie weet praten ze nog na.

Massa

Zoals eerder geblogd, denk ik dat de mens een kuddedier is, dat een mens een keuze heeft de kudde te verlaten en vervolgens de keuze heeft een 'Einzelgänger' te zijn of zich bij een nieuwe kudde aan te sluiten, of voor de echte visionair, er zelf één te starten. Zo, dat was een lange inleidingzin. Welke kant wil ik op? Soms is dat voor mij ook niet helemaal duidelijk. Gedachtensliertjes. Soms waaien ze weer weg, soms komen ze andere sliertjes tegen waarmee ze zich verbinden. De verbinding die zich op dit moment vormt is er één van massa.

Welke massa? Nou, wij. Mensen. En dan bedoel ik de 'gewone doorsnee levende en consumerende mens'. Dit is dus wat anders dan de 'gewone Nederlander' van meneer Rutte, want wie hij daar mee bedoelt is mij volstrekt onduidelijk. Mijn gedachtenslierten bewegen zich tegen een achtergrond van bezorgdheid over onze planeet. Niet verwonderlijk dus dat mijn aandacht werd getrokken door de nieuwtjes over belastingvoordeel voor bedrijven om ze maar hier te houden, na de dreiging van deze bedrijven om op te stappen uit Nederland. Bedrijven aan de macht? Vervolgens zag ik de bergen reclame voorbijtrekken, de tijd waarin ik meestal verder lees in een boek. Boek was uit. Dus zag ik de reclame en dacht; Jeetje die reclame is toch eigenlijk een gevecht om de gunst van ons, de consument.

Draai dat eens om. Wij, de consumenten, hebben dus macht. Wij zijn met heel veel. Massa. Wij kunnen bedrijven dus dwingen tot aanpassingen in hun producten en productie, ten bate van het milieu en onze gezondheid. Anders lopen we weg en gaan we naar een bedrijf die dat wel doet. Om dat te doen moeten wij ons wel bewust worden van die macht en zelf ook bewust bezig zijn met duurzaamheid en milieu. #Earth First dus. Dat vergt wat. Er zijn al best veel initiatieven op dit vlak. Gelukkig. Op grote en kleine schaal. Het mag alleen wel sneller en daar kan de massa bij helpen.

Dat bracht me weer op een gedachtensliertje uit het journaal. De tussentop in Bonn over het klimaatakkoord. Kort samengevat, de bedoelingen zijn goed maar het schiet niet erg op. Wel heeft Syrië, een land dat toch  veel aan zijn hoofd heeft, zich ook aangesloten. Alle landen van de wereld tonen dus in ieder geval goede wil, behalve Mister America First Trump. Amerika heeft natuurlijk veel 'massa'. Maar de massa van Amerika is niet één grote kudde die achter Trump aanloopt. Als buitenbeentje en America alone, staat buiten het gebouw waar de top wordt gehouden een soort tentenkamp. Amerikaanse bedrijven en vertegenwoordigers van staten als bijvoorbeeld Californië, die hun herder niet gehoorzamen. Zij gaan gewoon door met hun klimaataanpak te implementeren. Die horen dus bij de 'andere kudde' en met genoeg massa is het tij te keren. We hebben macht. Het kan. 

Kuddedier

De mens is een kuddedier, dat hoor je veel. En, als er één schaap over de dam is, volgen er meer is ook zoiets. Door mijn vorige blog over Follow the money en het commentaar daarop waarin ook de term kuddedier viel, bleef het in mijn gedachten haken. Zo gaat dat bij mij. En waar bij mij één gedachte over de dam is, volgen er meer. 

Kuddedier dus. Het ging er over dat de mens een keus heeft om af te wijken van de kudde die 'in het systeem zit'. De mens die tegengas wil bieden om de aarde te behouden voor de generaties na ons. Liefst in goede conditie. Lastig, want je moet er sterk voor in je schoenen staan, keuzes maken die niet iedereen begrijpt en die ook niet altijd makkelijk zijn voor jezelf, je niet teveel afvragen 'wat men van je denkt' en je daar in ieder geval niet door laten leiden. 

De volgende gedachte die over mijn dam kwam was dat al in de bijbel gesproken werd over de kudde en dat ook daar afdwalen geen gewaardeerd idee was. De herder merkte dat er een schaap afgedwaald was en ging het zoeken. Hij vond het schaap, bracht het terug naar de kudde en het teruggekeerde schaap verschafte hem veel blijdschap. Het was hem zelfs liever dan de rest, want het was gered. Ook al geen pleidooi dus voor afwijkend gedrag.

Van de volgende gedachte veerde ik op; In het gnostische Thomas evangelie, niet in de bijbel te vinden dus, staat dit verhaal ook. Maar dan net even anders. Gnostiek is oude wijsheid (gnosis=kennis) die door de Katholieke kerk in de ban werd gedaan rond de tijd dat de bijbel werd samengesteld. De evangeliën van Marcus, Mattheus, Johannes en Lucas haalden het wel, andere geschriften niet. 

Afin, om mijn gedachten verder de dam over te volgen; In het Thomas evangelie staat dus ook dat er één schaap van de honderd afdwaalde en de herder ging het zoeken. Hier wordt gezegd dat dit schaap het grootste en sterkste schaap was van de kudde. De herder vond het schaap en vertelde hem dat hij voor hem meer telde dan de 99 die nog in de kudde verbleven. Nu komt het... in dit verhaal is er geen sprake van dat hij het schaap terugbrengt naar de kudde. De herder prijst het schaap juist omdat hij zijn eigen weg gaat. Yes! Eindelijk een pleidooi voor eigen-wijsheid. 

Volgende gedachte: Toch moeten deze eigenwijzen onder ons, die de kudde verlaten waar ze zich niet meer thuisvoelen, weer een nieuwe kudde vormen willen ze enig gewicht in de schaal leggen voor een duurzame manier van leven en Earth First. Dat zie je terug in petities, acties en groepen. We blijven dus toch kuddedier maar kunnen wel kiezen voor het soort kudde waar we bij willen horen.

Laatste gedachte: En wat heeft u nu aan dit blog en mijn gedachten die over de dam stromen? Daar heb ik geen antwoord op.

Follow the money, of toch maar niet...

Geld maakt niet gelukkig zegt men. Maar het is wel handig als je het hebt. Geld is nodig om een dak boven je hoofd te kunnen betalen, eten op je bord, het vervoermiddel om op je werk of elders te komen, enzovoorts. Geld is nu eenmaal uitgeroepen tot het ruilmiddel van iedereen voor alles. Ruilmiddel dus.

Helaas is geld bij velen van ruilmiddel tot doel geworden. Voor degenen die het niet hebben, een doel om het wel te hebben (wat ik snap gezien de noodzaak), voor degenen die het wel hebben om meer te hebben. Zaken die hoognodig moeten veranderen in de wereld veranderen niet of veel te langzaam omdat er geld mee gemoeid is. Het grote geld zit op de verkeerde plekken.

Wil men dus iets veranderen in de wereld dan moet men degene die het kan veranderen in de portemonnee raken. Dat is de enige, maar niet gemakkelijke manier. Toen Japan weigerde nog langer Coca Cola te importeren met aspartaam, was het opeens wel mogelijk deze te zoeten met Stevia. Tot dan toe had het concern dat geweigerd. Je moet dus met veel zijn. Een collectief dat gewicht in de schaal legt.

Gelukkig zijn er steeds meer mensen die beseffen dat het anders moet. Dat moeten er nog veel meer worden! Een collectief dat kan afdwingen dat er zaken veranderen, versnellen. Geld kan je niet eten, is namelijk waar! Terwijl we ons over van alles druk maken, sterven de insecten, verandert het klimaat, smelt Antartica, woeden er orkanen en branden, zijn er overstromingen en hongersnoden. Voor geld kan je een ander ruilmiddel verzinnen, het is maar zo belangrijk als de mens het maakt. Maak onze aarde en het leven daarop net zo belangrijk. Is dat begrip te ver van je bed, denk dan aan je kinderen en kleinkinderen. Niet Amerika, maar de aarde op 1. Go for it.

Focus

Creatief zijn, en het schijnt dat ik dat ben, heeft voordelen. Zo kan ik altijd wel ergens iets van maken, oftewel uit noodzaak, oftewel voor de lol. Dat maakt bij mij niet eens zoveel uit. Het scheppen van iets is een proces waar ik mijn spreekwoordelijke ei in kwijt kan. Dus ook al schep ik iets van niets uit noodzaak, dan vergeet ik die noodzaak zodra ik bezig ben. De directe aanleiding is dus anders, maar het proces en het plezier niet. 

Sinds we verhuisd zijn hebben we ook nog eens een woning met een prachtige serre er aan. Een droom die ik al lang had en nu zomaar uitkwam. Happy!! Direct werd deze plek door mij geannexeerd. Ja, okay, de kleinkinderen en medebewoners van dit huis mogen er wel komen en knutselen. Maar het is MIJN speeltuin! Atelier Tintagel heeft nu niet alleen een FB-pagina maar ook een plek. Tintagel, het kasteel van Koning Arthur 'for king and refugee', gelegen in de nevelen van Avalon waar van alles kan ontstaan. En dat is nou net 'mijn probleem'.

Hoezo probleem? Nou, ik vind dus alles leuk. Ik wil alles proberen. Daar heb ik A geen tijd voor en B, ik ben dus zo iemand die alles een beetje kan. Schilderen, dromenvangers maken, knopen, haken, gitaar spelen, op erg goede dagen zingen, knutselen, raamhangers maken en bij gelegenheid naaien, versieringen maken en cupcakes/taarten bakken. Wat ik van verschillende kanten hoor is het woord: FOCUS. En dat is slim. Want dan kan ik in één van genoemde zaken echt goed worden en wellicht wat verkopen, wat weer geld oplevert om nieuw materiaal te kopen en kan ik een andere levenslange droom in vervulling laten

gaan, namelijk als kunstenaar leven van schilderen en schrijven. Oja, schrijven doe ik ook nog.

Dus ben ik nu bezig met die focus, geholpen door mijn jongste dochter. In Tintagel wordt ontzettend veel geschilderd. Abstracte schilderijen die ik ook aan de man wil brengen. Een eerste opzet voor een website is gemaakt, met veel gezucht en gesteun, want dit behoort niet tot mijn talenten. De FB pagina bestaat natuurlijk al langer. Alle andere dingen staan nu op plaats twee..... en daar staan ze te zeuren dat ze ook aan bod willen komen. Focus werkt, want ik word naar Tintagel en de verf getrokken als door een magneet, maar ik krijg opeens wel een gevoel van tijdnood. Ik wil nog zoveel uitproberen! Met schilderen maar ook al die andere dingen!

Dus heb ik besloten dat ik een tweede leven nodig heb. Wat zeg ik, misschien wel drie! En zo nu en dan verleg ik gewoon even de focus.

Waarheid of waarheid?

Soms word ik wakker en vallen er zomaar gedachten in mijn hoofd. De ene keer is dat wat prozaïscher dan de andere keer; zo van, 'niet vergeten dit of dat te doen vandaag', of zoals vandaag gedachten over waarheid. Wat is waarheid? Ik bedacht, nog lekker rustig in bed, dat waarheid vele kanten heeft. Waarheid is nauw verbonden met perceptie.

Ik heb vrienden die 'in de waarheid zijn'. Al heel lang ook. Heel veel van hun waarheid kan ik wel met ze delen maar toch zijn er ook zaken die voor mij niet zo waar zijn, maar voor hen wel. Dat komt vooral denk ik doordat ik van buiten naar binnen kijk in hun waarheid, en zij van binnen naar buiten. Andere hoek, andere perceptie.

Hoe zit het dan met gewone dagelijkse waarheid? Is er een absolute waarheid? Je zou het haast denken want er wordt door nogal wat mensen/groepen geclaimd dat zij de waarheid in pacht hebben. Stel je nu voor dat de waarheid over de één of andere levensvraag/kwestie of ander geval een klein paars sterretje is op ooghoogte. Gewoon zomaar, ik verzin maar wat. Er omheen staan en zitten allerlei mensen die naar dat sterretje kijken. Ze zien allemaal iets anders. De één zegt dat het een lila sterretje is, de ander ziet een zeester die de weg kwijt is, weer een ander ziet een groen rondje... ieder zijn eigen perceptie, afhankelijk van hoe ze zelf kijken. Vervolgens krijgt iedereen ruzie over de enige echte waarheid. 

Maar wat is dan de waarheid? Ligt de waarheid, net als schoonheid, 'in the eye of the beholder'? Oftewel, neemt het sterretje al naar gelang er naar gekeken wordt de kleur en vorm aan van de perceptie van degene die kijkt en heeft dus ieder zijn/haar eigen waarheid? Of blijft het sterretje, ongeacht wat iedereen denkt te zien gewoon onveranderlijk een klein paars sterretje op ooghoogte. Helemaal zijn eigen waarheid. 

Volgende vraag: Indien het sterretje onveranderlijk zijn eigen waarheid is, is het dan nodig dat iedereen het precies daarover eens is en is het het waard om daarover te vechten? Want hoe weten we nou wie het enige echte kleine paarse sterretje op ooghoogte ziet? Stel nou dat degene die een blauwe bloemachtige vorm ziet op borsthoogte het gevecht wint en de meerderheid des mensen besluit zich hierbij aan te sluiten? En stel nu dat het kleine paarse sterretje op ooghoogte ondertussen gewoon precies dat kleine paarse sterretje op ooghoogte blijft. Wat is dan waarheid? En zou het dat sterretje iets kunnen schelen?

Memory Lane

Memory Lane; een straat waar velen lopen. Zeker personen van mijn leeftijd. De hang naar vroeger schijnt met de jaren te komen, al zal dat ook wel afhangen van de kwaliteit van 'vroeger'. Op Facebook zie ik best vaak wandelingen op Memory Lane en of het daar nu door komt of door mijn leeftijd, ik besloot ook maar eens een wandeling te gaan maken door mijn verleden. Op naar Amsterdam dus, samen met mijn lief.

We begonnen bij het Tropenmuseum. Als kind woonde ik daar praktisch om de hoek in de Wijttenbachstraat. Het museum was en is een geweldig mooi oud gebouw en ik kwam daar altijd heel graag. Als we de hoek omgingen bij het museum en een flink stuk doorliepen, kwamen we bij Artis. Ook daar was ik kind aan huis en bezocht ik de Artisklas. Maar terug naar het museum. De ingang was gemoderniseerd en heel wit. Nadat we de trap naar boven hadden genomen was het gelukkig nog zoals het was in mijn herinnering. De grote benedenruimte, de mooie bogen en de grote trappen. Het was anders dan vroeger maar nog altijd mooi en een beetje thuiskomen.

Naast het Tropenmuseum ligt het Oosterpark. Daar kwam ik als kind bijna dagelijks. Met

mijn moeder eendjes voeren, met mijn vader sleeën en sneeuwballen gooien, of schaatsen op de vijver als die dichtvroor. 's avonds gaan de grote hekken op slot en mijn vader en ik werden zo bijna een keer opgesloten in het park. Niet zo erg in de zomer, maar het was hartje winter en we waren zo druk geweest met sneeuwballen gooien dat we de tijd vergeten waren. Het bruggetje herkende ik en de grote vijver met treurwilgen. Sommige dingen waren weg of veranderd maar de grootste herkenning was het fonteintje om uit te drinken. Stokoud maar het was er nog. Op dat moment was ik weer even zes.

In de Wijttenbachstraat is een stuk uit de rij huizen waar ik woonde afgebroken. Ons huis hoorde daarbij. Toch is de straat nog heel

herkenbaar en de Dappermarkt is ook nog steeds druk bezocht. Ik kon de sfeer nog proeven uit mijn jeugd. Anders was het in de Indische buurt waar ik later woonde. Totaal onherkenbaar! We gingen daar weg omdat ons huis, en de rest, werd afgebroken. Met veel moeite lokaliseerde ik waar onze woning had gestaan. Eerst vond ik de school terug en de kerk en van daaruit wist ik het stratenplan uit mijn herinnering op het huidige te leggen. Ik kon de oude buurt in mijn hoofd zien terwijl ik keek naar de huizen die er totaal niets meer mee hadden. De sfeer van toen voor altijd weg. Het eindpunt van Memory Lane.

Terug naar Brabant waar we als afsluiting heerlijk Surinaams aten bij 'Tante Vonnie'. Al met al was het een mooie dag en snap ik ook beter waarom zoveel mensen op Memory Lane wandelen. Het is meer dan 'even terug'. Het was mooier dan ik dacht. Misschien ga ik nog eens terug.

Ik wil het niet weten!

Lang geleden, zo ongeveer in de prehistorie, was ik kind. Jaartje of vijf en wij hadden een televisie. Zo een vierkant geval met afgerond scherm in houtlook kast, twee grote draaiknoppen aan de zijkant. Eentje voor de zenders en eentje voor het volume. Waar de aan/uitknop zat weet ik niet meer want daar mocht ik niet aankomen. Paulus de boskabouter. Ik zie hem nog zo voor me in zwart-wit. De touwtjes aan de pop duidelijk zichtbaar. En de enge heksie-heks op haar bezemsteel. Ik dacht dat ze allemaal in de tv woonden en mij ook konden zien. Tsja...

Erg veel kinderprogramma's waren er volgens mij nog niet en zeker niet elke dag. Behalve dan de Fabeltjeskrant. Veel reclame kan ik me ook niet herinneren, behalve de 'ster'. Wel het testbeeld en mijn vader die ons Amsterdamse dak op moest om de antenne zo te zetten dat we beeld hadden zonder 'sneeuw'. Er is veel veranderd.

Onze televisies zijn tot heel veel in staat nu en we hebben heel veel zenders, waar wat mij betreft toch bar weinig op te zien valt. Maar dat kan aan mij liggen. Maar wat ik echt heel erg, ontzettend, vervelend, irritant en naar vind zijn de reclames die om de haverklap die ene leuke serie of film/docu die ik dan wil zien onderbreken.

Zelfs bij de reclames zit wel eens iets grappigs maar wat ik dus echt, heel echt niet wil weten en zeker niet zien, is hoe een dame eelt van haar hielen schraapt, me vertelt hoe ze haar harde ontlasting zacht krijgt, of haar wiegende billen toont waar dan een tena lady ergens onderaan schuil gaat.

Wat ik al he-le-maal niet ongevraagd op mijn bankhangmoment hoef te weten is hoe een dame haar vingertje opheft om te benadrukken dat jeuk van onderen met één inbrengpil tot het verleden behoort en nee, ik hoef ook geen explosieve orgasmes te zien dankzij durex.  En ja, er zit nog steeds een uitknop op de televisie, maar ik vind detective Frost zo leuk. En waarom zijn het trouwens altijd dames die zulke afgrijselijke reclames doen? Van maandverband, tampons tot wasmiddel. Mannen mogen sexy doen met Old Spice ....

Dus verdwijn ik bij elke reclamesessie van de bank naar mijn laptop of steek mijn neus in een boek. Want ik WIL HET NIET WETEN!!! Kan ik hiervoor ook Apeldoorn bellen?

Hondenleven

Uit het leven van Fynn,

Gaap... hoor ik daar een baasje? Ja ik hoor een baasje! Het is ochtend! O, snel in mijn mand. Daar hoor ik namelijk te slapen en daar lig ik ook als de baasjes naar bed gaan, maar zodra ze de deur achter zich dichtdoen kom ik er weer uit. Dan slaap ik de hele nacht achter de kamerdeur op de vloer. Zou het baasje voelen hoe warm de vloer daar is als hij/zij binnenkomt? Nee, vast niet. Het zijn maar mensjes. Baasje komt binnen en ik blijf superbraaf in mijn mand. Kijk, hoe lief ik ben!

Baasje gaat ochtenddingen doen en drinkt wat water en dan trekt ze haar schoenen aan. Ik zit, alweer superbraaf, te kwispelen. Jaaa, we gaan buiten spelen! Baasje heeft hondenlekkers in haar tas, dus ik neem me voor goed te luisteren. Braaf zitten en wachten. O ja, baasje wil altijd eerst naar buiten stappen en dan mag ik pas. Nou vooruit dan maar. Krijg ik al lekkers?

Min of meer braaf loop ik mee naar de uitlaatplek. Jaaaa, wind, gras, riet, luchtjes.... wat? Niet trekken? O ja.... O, andere hond in zicht! Ik vergeet alles. Geen snoepje. Zucht. We wandelen verder en gaan over de paadjes waar ook heel veel water is. Leuk! Ik kom hondjes en kindjes tegen die me aaien. Gelukkig ben ik een lobbes die graag geaaid wordt. Ik geef zelfs een kusje aan een kindje en jaaaa, ik krijg een snoepje! Vervolgens ga ik lekker door de drassigheid springen. Baasje verliest haar jas en dat vertel ik haar door er bovenop te gaan staan. Waarom krijg ik nu geen snoepje?

We lopen verder en baasje neemt me mee naar een soort weggetje dat naar het water loopt en aan de andere kant weer omhoog gaat. Huh? Ik snap het niet helemaal. Ik spring rond, hap in het water, doe maf. Zit! Wat? O, zit. Ik zit. Krijg ik nu weer een snoepje? Nee dus. We lopen het water in, ik plons, ik zwem! Aan de overkant lopen we omhoog en ik schud me lekker uit. Ik krijg lekkers!

Thuis krijg ik eten en drinken en laat ik mijn andere baasje zien dat ik heel gek kan doen. Ik moet in de mand.

We gaan nog een keer wandelen. Geen water dit keer. Ook geen snoepjes maar ik luister toch wel min of meer. Zo ben ik wel hoor. En dan mag ik mee in de auto met de baasjes en we gaan naar een soort paradijs! Allemaal heerlijke luchtjes! En kluifjes! En ballen! En speeltjes! En een andere hond! O hij gromt. Ik krijg een nieuw speeltje! En lekkers! Ik doe een vreugdeplasje, een heel kleintje maar hoor. De winkelmevrouw vindt dat niet eens erg. Thuis mag ik meteen mijn nieuwe speeltje gaan bewerken met mijn mooie witte tanden. Vandaag is een goede dag en die is nog niet eens om. Nu even slapen.

Dino op je bord

Vandaag waren we met twee van onze kleinkinderen naar het Oertijdmuseum in Boxtel. Echt ontzettend leuk! En niet alleen voor de jongens van 3 en 5. Er waren Dino's in alle soorten en maten, als dode skeletten (zoals de jongens dat noemen) en met huid en brullend. Binnen en buiten, leuk en leerzaam. Ze waren helemaal enthousiast, de boys. Opa en oma ook blij natuurlijk.

Gezeten op een terrasje met jus d'orange en chocomel en lekkers keken we naar de kippen en hoenders die daar rondliepen. "Kijk", zei ik, "kleine dino's." En dat klopt hoor. Op een groot bord stond inderdaad dat de wetenschappers het bewezen achten dat kippen en soortgenoten afstammelingen zijn van de dinosauriërs. Er is zelfs een skelet gevonden van een T-rex met intact ruggenmerg. Hierdoor kon worden vastgesteld dat vogels/hoenders en dino's dus verwant zijn. 

Daar liepen ze dan, met de jongste kleinzoon er achter aan om ze te voeren... De nazaten van de T-Rex, de Diplodocus, de Pterodactylus die een spanwijdte had van 10 meter, zo groot was als een schuur en met één slag van zijn vleugels op kon stijgen. Zo gespierd was dat prehistorische dier. De mensheid had geen schijn van kans gehad als de dino's niet uitgestorven waren.

Helaas echter voor de dino's stierven ze door verschillende oorzaken wel uit, of werden al kleiner door voedseltekort. De genadeslag kwam zo een 65 miljoen jaar geleden, met de grote meteorietinslag en het daar op volgende domino-effect van uitsterven. De eens zo gigantische heersers van de aarde zijn heden ten dagen verworden tot mini-dino's in een legbatterij, of bij geluk vrije uitloop- of scharrelkip. Het meest veelzijdige stukje vlees... 

Gaat het niet met alles zo? Koninkrijken, wereldrijken, beschavingen. Altijd is er een golfpatroon van opkomst en ondergang. De mensheid kwam op.... En zoals het grootste deel van de mensheid omgaat met deze oeroude aarde is diep triest. Is de mensheid nu de intelligentste of stomste soort die ooit opgekomen is? We zijn druk bezig de aarde en daarmee onze soort onder te laten gaan. Hebben we niet eens een meteoriet voor nodig.

Reis om de wereld in 60 minuten

Afgelopen zondag was ik met dochter en twee mij onbekende dames bij een klankschalenconcert bij Miguel. Miguel is sinds 2008 beroepsmasseur en wil hoofd, hart en lichaam bij zijn cliënten verbinden en zo eventuele blokkades of onbalans helen. In 2013 opende hij zijn eigen praktijk, Curamos, wat heling betekent. De massages doet Miguel met behulp van klankschalen maar in ons geval gingen we voor een concert. Zonder massage, maar wel heel ontspannend.

We werden vriendelijk ontvangen in een heerlijk ruikende ruimte achter zijn woning. Niet groot, maar rustgevend en van alle gemakken voorzien, zoals ligmatjes, kussens en dekentjes zoveel je wil. We gingen er met zijn vieren lekker relaxed bij liggen en Miguel nam plaats achter onze hoofden, waar de klankschalen en andere instrumenten stonden opgesteld. Ik had me er geen voorstelling van gemaakt, deed mijn ogen dicht en liet het over me heen komen. Het enige waar ik me bezorgd over maakte was dat ik in slaap zou vallen en zou gaan snurken.... Dat gebeurde dus niet. Ik ging op reis.

De eerste tonen die ik hoorde waren licht en leken voorzichtig. Om te wennen haast. Niet elke toon vond ik prettig maar ik denk dat dat heel persoonlijk is. Tenslotte resoneren de klanken met iemands innerlijk en dat botst misschien ook wel eens. Toen het concert eenmaal op dreef was zag ik plots regenwoud. Hoge bomen reikten naar de zon en Indianen trokken door het woud. Toen de klanken veranderden zag ik kale bergtoppen. Heel hoog leken ze me. De wind zong er omheen. De lucht was blauw.

Wat volgde was wind die later meer op de branding leek, waarna het weer wind werd. Steeds sterker. Wind die bladeren aan bomen deed ruisen en ritselen en zwiepen. De regen kwam ook met bakken naar beneden. Hiervandaan kwam ik bij een mooie rivier. Het water dartelde over steentjes, stroomde, draaide en gorgelde. Hierna volgde nog een regenbui, maar deze was zomers, weldadig en heel lekker om over me heen te krijgen.

Zo reisde ik over bergen, door dalen en bos, langs de rivier, zee en stad. Sommige klanken deden me denken aan mijn gitaar en zelfs aan de tram. Of een speeldoos, compleet met nieuwsgierig kind dat zocht waar het geluid vandaan kwam. Ondertussen ontspande ik en zakte steeds dieper in mijn matje en in mijzelf.

Na een uurtje gaf een helder belletje aan dat het voorbij was en ik ging zitten. gewoon op hetzelfde matje in Schijndel. Gewoon droog ook, ondanks al dat water. Ik dronk een glas water, at een dadel en we namen afscheid van Miguel die ons een houten hartje meegaf. Na deze wereldreis in 60 minuten reisden mijn dochter en ik heel wakker en ontspannen het laatste stukje, van Schijndel naar Veghel. En, o ja, Miguel heeft ook erg mooie rustige ogen.

Overgang

Mijn man is gestopt met roken! Super! Na een eerste week van humeurigheid lijkt het allemaal erg mee te vallen. Nou ja voor de buitenwereld dan. Zelf heeft hij wel zijn moeilijke momenten maar daar merkt niemand wat van. Hij komt zelfs niet aan! Nee, hij valt juist af, want in plaats van roken vervangen door eten, gaat hij bewegen. De tuin ziet er inmiddels tiptop uit. Alle lof dus voor onze stopper.

In tegenstelling tot manlief kom ik wel aan en ik kan me niet eens beroepen op stoppen met roken... want ik heb nooit gerookt. In een jolig gesprekje hierover met een oude bekende, waren we het er over eens dat dat niet eerlijk is. Wat kan dan mijn excuus zijn? Ik ben niet vreselijk veel gaan eten, niet vreselijk aan het snoepen, ben ook al geen nuttiger van grote hoeveelheden frisdrank of alcohol... Bij mij is dik worden gewoon dik worden zonder excuus. Maar..... Aha! De Overgang! Ja, dat moet het zijn. En als we dan toch bezig zijn....

Toen mijn man zijn humeur het af liet weten door nicotinegebrek, lag (ligt) het duidelijk daar aan. Als mijn humeur het af laat weten ben ik gewoon vervelend, of een bitch. Maar nu niet meer! Overgang! Gewoon grauwen en snauwen en dan zeg ik liefjes; Sorry, ik kan het niet helpen hoor. Je weet wel... Als ik vind dat de verwarming te hoog staat, het dekbed te warm is of als ik om wat voor reden dan ook puf of juist geen puf heb; Overgang!

 In werkelijkheid heb ik niet veel last gehad van het fenomeen. Na twee opvliegers midden tijdens een interview dacht ik; 'ok, dat weten we nu, laat maar', en het bleef erbij. De reclames voor allerlei damesdingen voor maandelijks damesgedoe kan ik nu extra hard negeren en al met al kan ik dit dus helemaal niet als excuus gebruiken. Heel gemeen en sneaky en egoïstisch van mij. Maar, dat kan ik dus he-le-maal niet helpen hoor. Dat is allemaal gekomen door...de overgang.

Opdat wij niet vergeten

Aan de vooravond van Dodenherdenking en Bevrijdingsdag neem ik mij eigenlijk voor om dit keer niets er over te schrijven. Helaas, ik kan het toch niet laten. Mijn excuses. Iedereen die mijn blog leest weet inmiddels wel dat ik ieder jaar weer, bij de zin 'opdat wij niet vergeten' gefrustreerd denk 'Wat nou, het merendeel is het al lang vergeten'. En begint gewoon opnieuw dezelfde oude patronen te herhalen....

Herdenken... Sommigen willen het afschaffen. Daar ben ik het niet mee eens, al was het maar uit respect voor al die verloren levens en voor de nabestaanden. Of voor de verloren zielen die zelfs niemand meer overhadden om hen te gedenken, behalve vreemden op 4 mei.

Sommigen breiden de herdenking juist uit. Ik hoorde op de radio vandaag dat in Amsterdam ook de omgekomen vluchtelingen worden herdacht op 4 mei. Niet op het Rembrandtplein, maar op de Nieuwmarkt. Dit om de Nationale Herdenking en stille tocht niet te verstoren. De herdenking is een initiatief van de actiegroep vluchtelingen, we gaan ze halen. Er was protest tegen maar ik denk ach, ook zij zijn omgekomen als gevolg van oorlog. Weliswaar niet 'onze' oorlog maar dood is dood. Oorlog is oorlog.

Wat dat 'niet vergeten' betreft; De zinsnede wordt dan wel ieder jaar op 4 mei uitgesproken, maar wie een beetje om zich heen kijkt in de wereld kan het eigenlijk helemaal nooit vergeten. Alle stadia van oorlog zijn aanwezig. De dreiging van en met oorlog (Noord-Korea vs Zuid-Korea en de USA), in (burger)oorlog zijn (teveel om op te noemen), mensen die bang zijn voor de toekomst, mensen die zuchten onder geweld, mensen die op de vlucht zijn, getraumatiseerde mensen, mensen die proberen de draad van het leven weer op te pakken en mensen die dat niet meer lukt. Mensen die proberen trauma en verlies te verwerken. Ook hier nog en niet alleen op 4 mei.

Het enige dat we volgens mij echt niet moeten vergeten is dat 'wij' niet onaantastbaar zijn in onze vrede. Het gevaar schuilt mijns inziens in herdenken en denken dat het hier niet meer kan gebeuren. Dat kan wel. Heel makkelijk zelfs. Kijk dus om je heen en wees superblij hier te wonen, in vrede. Vier dat uitbundig op 5 mei en besluit met zijn allen ons niet mee te laten slepen op welk pad dan ook dat tot ellende leidt. Op 4 mei kunnen we nog even herbedenken hoe dat ook alweer allemaal ging. Opdat wij niet vergeten.

De vermoorde onschuld

Het is goede vrijdag, de opmaat naar Pasen. Sommige mensen maken zich druk over, of verheugen zich op de paasbrunch/lunch of het diner, sommigen denken over hoe ze de dagen door moeten komen en sommigen over de nieuwe hoax dat basisscholen Pasen willen afzwakken. Het lijkt bij ieder Christelijk feest te moeten; een geluid over hoe dit ook weer ten gronde gericht zal worden door 'de Islamisering', net als Zwarte Piet. Daar gaan onze Nederlandse Christelijke normen en cultuur.

Grappig wel dat bij lukraak navragen op straat en lezen op Twitter, nogal wat mensen niet weten waar al die Christelijke feesten nou eigenlijk over gaan. Nou, okay dan. Vandaag is het dus Goede Vrijdag en gedenkt men de dood van Jezus aan het kruis, ofwel de martelpaal. Waarom deze vrijdag dan zo goed is? Omdat hij met Zijn dood als ultiem offer voor de mensheid, deze mensheid bevrijdde van zonden. Goede Vrijdag was dus vooral goed voor ons. 

Kijkend naar de wereld vraag ik me af of dat offer niet zwaar tevergeefs was. Nog steeds gaat het gros van de mensheid door met van alles dat volgens Jezus niet moest en waar hij voor stierf. Vooral de kinderen raken me. Zoveel kinderen die onnodig sterven van honger en/of oorlogsgeweld. Gebroken knoppen. Hun levens wreed afgekapt. Voor altijd onschuldig.

Aan de andere kant staan degenen die dat veroorzaken, hetzij met het bevel, hetzij in daad. Hun onschuld is al lang ten grave gedragen terwijl zij de echte onschuld vermoorden. Zijn zij ook allemaal een offer? Hoort iemand de boodschap? Is er voor hen ooit een Goede Vrijdag?

Jezus had nog geluk. Hij mocht weer opstaan uit de dood. Dit vieren wij dus met Pasen. Hij stond op uit zijn graf en kreeg de tijd zijn discipelen te instrueren de Christelijke boodschap te verkondigen. Daarna mocht hij ten hemel varen en wederom plaatsnemen aan zijn Vaders rechterhand. 

Ik stel me voor hoe hij treurig naar de aarde kijkt, hoewel... Er is gelukkig ook heel veel moois te vinden op aarde, heel veel mooie mensen ook. Mooie daden, mooie gedachten. Die krijgen nooit zoveel aandacht als de slechte dus misschien zouden we daar meer aandacht aan moeten geven. Er is zoveel meer mogelijk met een positieve houding. 

Pasen is ook het feest van lente en nieuw leven. Laten we dus Pasen vieren. Met of zonder boodschap, met of zonder  eieren, maar met elkaar.  Geniet en lach en laten we een nieuw begin maken met positief denken.

Love and Light

Het oudste beroep ter wereld?

Vaak wordt gezegd dat het beroep van hoer het oudste vak is ter wereld. Het staat tenslotte al benoemd in de bijbel. Mijn vreemde hersenpan, die altijd mijmert over niet ter zake doende feiten, dacht: Is dat zo? En kwam tot een andere conclusie.

In de periode dat beroepen hun intrede doen in de bijbel zijn er dus al enige tijd mensen, maar voor wie gelooft in Adam en Eva en het scheppingsverhaal, waren er dus ooit maar twee mensjes en geen van beide was hoer. Wat ze dan wel waren? Volgens mij gewoon paradijsbewoners die lekker rond mochten scharrelen in de overvloed van de Tuin van Eden. Geen gezwoeg, geen last van hebberigheid, geen drukte om wat ze aan moesten trekken, want kleding was niet nodig. Aangenaam temperatuurtje en van schaamte nog geen last.

Ze woonden in een tuin waar alles voor handen was, allerlei heerlijkheden en ze mochten het gewoon allemaal hebben. Op de vruchten van die ene boom na dan. Net zo iets als een tafel vol potten snoep, waar je allemaal van mag eten, behalve dat ene potje. 'Who cares' zou je denken. Er was toch genoeg? En een tijdje was dat ook zo. Tot de allereerste vertegenwoordiger langskwam. Zijn naam was Satan en hij vertegenwoordigde onvrede. Hij wist die twee, die alles hadden, wijs te maken dat dat echt niet genoeg was. Nee, die ene boom... die moest ook van hen zijn. Anders was er geen gelukkig leven mogelijk. En het paradijs was opeens niet meer genoeg.

Reclame werkt in feite nog steeds zo. We hebben alles, maar ons leven is niet compleet als we bijvoorbeeld dat ene jurkje, keukenapparaat, stuk gereedschap of die ene crème niet hebben, met die ingrediënten waar we nog nooit van hebben gehoord. Nooit eerder hadden we het gemist, maar na een flinke reclamecampagne is het onmisbaar en het leven diep triest als het niet aangeschaft kan worden. We voelen ons beroofd van iets dat we toch al niet hadden, maar waar hele industrieën op draaien. Eigenlijk erg knap van reclamemakers. Maar ook wel erg triest. De mensheid is sinds Adam en Eva dus niet wijzer geworden. We trappen er nog steeds in.

Eenmaal overtuigd dat we een tekort ergens aan hebben, moet dat natuurlijk worden aangevuld. Helaas is er na het scoren van het ene artikel altijd een volgend dat ook weer onmisbaar blijkt te zijn in ons leven. En zoals Adam en Eva het paradijs niet tot op de laatste boom wonnen na het eten van de verboden vrucht, maar juist alles verloren, zo verliest de mensheid van nu ook. Na het paradijs, verliezen we de hele aarde aan overconsumptie en vervuiling. 

Mijn conclusie is dus dat het oudste beroep dat van vertegenwoordiger is. Uiteraard geldt dit verhaal alleen voor mensen die in de schepping geloven, anders is het oudste beroep misschien dat van sprookjesverteller.

Gezinsuitbreiding

Hij kwam voorbij als asielhond en we gingen voor de bijl. Zeven maandjes jong, labradorachtig en volgens de beschrijving kon hij met grote en kleine kids, katten, andere honden en mee in de auto. Alleen thuisblijven was het enige puntje dat hij niet zo goed kon. Ach, dachten we, we gaan gewoon kijken want vooral de kindvriendelijkheid vinden we heel belangrijk gezien we kleinkinderen over de vloer hebben.
We maakten kennis met een al vrij stevige hond die dacht dat hij een kleine pup was. Energie voor tien en het liefst sprong hij bovenop ons of met 20 kilo en een noodgang op de bank, wie daar dan ook al toevallig zat. Maar lief was ie wel. Geen spatje agressie te bekennen en dus besloten we hem in huis te nemen. Na een week was de gezinsuitbreiding een feit.
Met de hond kwamen er natuurlijk hondenspullen; ligkussens, speeltjes, botjes, een riem, etensbakken en boeken. Die laatste voor ons om onze Fynn op de juiste manier op te voeden. De eerste twee nachten jankte en blafte hij. De derde nacht sprak ik hem streng toe en verhip hij bleef stil. In plaats daarvan ging hij het huis herinrichten. Ook als hij overdag alleen moest blijven was het altijd spannend hoe het huis erbij stond bij terugkeer. Toch waren we blij, want hij ging niet janken en blaffen in onze afwezigheid. Dat zou zo vervelend zijn geweest voor de buren.
Een maand later is het nu. Fynn maakt 's nachts (bijna) niets meer stuk. Het huis is veel strakker van inrichting geworden, aangezien hij inmiddels drie planten heeft opgegeten en alles van de vensterbank heeft verwijderd dat hem in de weg staat bij het naar buiten kijken. De laatste overgebleven grote plant heeft hij 'gesnoeid'.Wij laten niets meer slingeren in de woonkamer dus de opvoeding werkt......
Twee keer is hij nu naar de hondentraining geweest om netjes commando's te leren volgen. Ondertussen trachten we hem verder op te voeden met het boek van Anniek Winters in de hand. 'Wees een kalme, assertieve, zelfverzekerde leider', schrijft zij. De hond zal je dan graag volgen. Het klinkt zo simpel. Dus liep ik vanmorgen kalm en zelfverzekerd te zijn, echt waar, met Fynn aan de lijn. Die hield ik losjes vast, zoals het boek zegt te doen. Het zou een trainingsronde worden en dus zei ik 'zit'. Hij deed het. Ik zei 'af' en maakte het bijbehorende gebaar dat ik van mijn zoon leerde, om hem te laten liggen. Toen mijn zoon het deed werkte het. Nu staarde Fynn me glazig aan. 
Een eindje verder kwamen we een andere hond tegen. 'Blijf naast', zei ik heel zelfverzekerd. Fynn trok achterwaarts terwijl ik stug voorwaarts bleef lopen. En toen opeens schoot ik in de lach. Ik bedacht me dat Fynn dat boek natuurlijk niet gelezen heeft! het moet gezegd, de rest van de ronde deed hij het best goed. Hij volgde zelfs heel braaf over een heel smal bruggetje zonder dat één van ons in het water belandde. Als beloning kreeg hij snoepjes en kochten we deze middag een nieuwe riem voor hem, een betere mand en een bal. Bij thuiskomst lag de vuilnisbak in de keuken omver, de inhoud op het kleed. Maar hij leert het wel hoor :)

Vandaag ben ik niet blij

Nee, vandaag ben ik niet blij. Ik weet niet of iemand wil weten waarom niet, maar ik vertel het toch. Omdat ik behept ben met de al dan niet vervelende eigenschap niet tot de zwijgende meerderheid te willen/kunnen behoren. Niet dat ik denk dat mijn stem verschil maakt, maar dan maar zwijgen lukt me niet. Ik ben niet blij. Ik baal. Ik kijk enigszins angstig naar de wereld en denk; waar gaat dit in Godsnaam heen. Of God nu Allah, Jaweh of Jehova heet.

Een gedachte: Als kind ging ik zo een twee keer per jaar op familiebezoek in Duitsland. Weliswaar geen 'land met moslimmeerderheid' maar Duitsers waren in die tijd ook niet zo geliefd hoor in Nederland. Ik werd heel wat uitgescholden om mijn 'moffennaam', terwijl ik van moeders zijde notabene Joods ben. Stel nu dat we toen teruggekeerd waren van zo een familiebezoek en aan de grens tegengehouden waren. Duitsers niet meer gewenst. Mijn vader, broertje en ik zouden aan de grens achter zijn gebleven en mijn moeder uit solidariteit waarschijnlijk ook. Daar stonden we dan. Ons huis, oma en andere familie, spullen, school, werk van mijn vader, alles aan de andere kant van de grens. Wat doe je dan? Omkeren en alles achterlaten? Zomaar ineens? Waar moet je naartoe? Verbijsterende situatie toch wel? Mijn opa die ook de Duitse nationaliteit had zat in WO2 in het verzet en redde zo vele levens, waaronder dat van zijn Joodse gezin. Maar daar staan we dan....Ontredderd. Onzingedachte?

Het gebeurde dus in Amerika waar ene meneer Trump eventjes een decreet afkondigde. Mensen met greencards, die dus precies zoals wij in het bovengeschetste scenario hun leven in de VS hebben, zoals wij in Nederland, konden opeens HUN land niet meer in. Op basis van nationaliteit en geloof. De rechter moest er aan te pas komen om hen toegang te verlenen. Meneer Trump laat zijn slagkracht zien... ja voor landen waar geen bewezen terrorist vandaan is gekomen om in de VS een aanslag te plegen. Saoedie Arabië, waar zeer waarschijnlijk de geldschieters van 9/11 zaten, staat niet op de lijst van verboden landen. Nee, daar zit olie en geld.

Gelukkig barst er wereldwijd protest los en distantieert ook ons kabinet zich. Alleen meneer Wilders roept meteen dat hij exact hetzelfde zou doen indien mogelijk. Gaat dit hem stemmen kosten? Ik ben bang van niet. Zijn volgelingen zullen juichen. En wat me dan extra droevig maakt is dat al dit nieuws gisteren langskwam, op dezelfde dag en op hetzelfde journaal waar aandacht werd besteed aan de herdenking van de bevrijding van vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau waar 1,1 miljoen mensen vermoord zijn. Gestigmatiseerde groepen. Nooit meer..... toch?

De brief van Rutte

Het is zwaar besproken nieuws. Mark Rutte heeft een brief geschreven en wel aan alle Nederlanders. Dus ook aan mij. Na alle media-aandacht en meningen heb ik De Brief ook maar gelezen. Wel zo beleefd natuurlijk. Tenslotte krijg ik niet elke dag een brief van onze Minister-President. Inderdaad, ik was wat laat daar wij geen krant hebben en dus niet direct de pagina-grote brief onder ogen kregen. Ja, wat zal ik er eens van zeggen....

In algemene zin ben ik het best gewoon met Mark eens. De maatschappij wordt ook naar mijn mening harder, vervelender en zeer zeker onbeleefder. Mark richt zich tot alle vervelende mensen die ik ook best vervelend vind. Mensen bijvoorbeeld die hulpverleners meppen terwijl die hun werk proberen te doen. Ik vraag me dan af of die mensen ook mensen hebben waarvan ze houden. En als een mens waarvan ze houden gewond op straat ligt, of ze dan ook de hulpverlener meppen die hun geliefde mens probeert te helpen. Ook vraag ik me af of mensen die zo 'moedig' zijn hulpverleners lastig te vallen ook genoeg moed hebben om iemand te reanimeren, of een bloeding te stelpen. Waarschijnlijk niet want hulpverleners lastig vallen is laf.

Ongeveer halverwege de brief komen de asielzoekers aan bod die last veroorzaken. In de tweede alinea daarna gaat het naadloos over van 'niet handen schudden' naar 'van hulpverleners afblijven' en zo ontstaat bij velen het gevoel dat de brief vooral gericht is tegen mensen van andere komaf en Islamieten. Bij Humberto aan tafel, die er ook nog op wijst dat orthodoxe Joden ook geen handen schudden, bestrijdt Mark dit fel. Niet alleen 'buitenlanders', iederéén die zich niet 'normaal' kan gedragen mag het land uit van hem. Expliciet noemt hij ook de mensen die de gesprekken over azc's overstemden met geschreeuw en beledigingen. Dat biedt leuke gedachtengangen. Want hoe ziet hij dit dan?

Vervelende, zich niet gedragende Nederlanders het zo lastig maken dat ze hun heil elders zoeken? Zeg in België, of in Marokko. In deze landen spreekt men al snel van kansloze immigranten die de boel komen verstieren. Die de heersende normen en waarden niet respecteren. Terug naar Nederland dus. maar Nederland wil ze niet terug. Veel te lastig. Blij dat we van ze af zijn. Al snel wordt er gesproken over k..Nederlanders en of men er meer of minder van wil hebben in hun land. Uiteraard worden nu alle Nederlanders over één kam geschoren. De lastige Nederlander als exportproduct. Ik zie het niet gebeuren.

De brief van Mark, hij zal het wel goed bedoeld hebben maar een geweldige meeslepende visie? nou nee. Gewoon normaal doen dus. En wat is eigenlijk normaal en wat niet. Een hulpverlener belagen is duidelijk. Dat doe je niet. Maar een hand op je hart leggen bij een begroeting in plaats van die hand geven? Is dat nou zo niet-normaal? Of is het een beetje bekrompen om je daar aan te storen, als er wel respect uit de begroeting spreekt. Afgezien van het feit of een minister-president wel of niet op deze manier alle Nederlanders moet aanschrijven, in ieder geval degenen die een krant hebben, blijft bij mij toch iets hangen van 'net niet'. Zo binnen de lijntjes, als je begrijpt wat ik bedoel, zo meer van hetzelfde en gewoon... nou ja... een beetje onhandig?