Kerst is gekomen en na veel gezelligheid weer gegaan. Het huis was vol, het ging net, maar alle geliefden waren bij elkaar. Nu even een diepe ademteug en verder maar weer, naar oudejaarsavond en nieuwjaarsdag. Al dan niet met wat flinke knallen of mooi siervuurwerk.
Vuurwerk is van oudsher bedoeld om de kwade geesten weg te jagen zodat we fris en fruitig het nieuwe jaar in kunnen, ongehinderd door rondzwevend geestestuig.
Dat maakt meteen duidelijk dat het vieren van oud en nieuw niet echt Christelijk is en ook niet echt van ons, al voelt dat wel zo. Het hoofdbestanddeel van vuurwerk is buskruit, wat in 1300 door de Chinezen werd uitgevonden. Al snel werden er proeven mee gedaan en werd vuurwerk ontwikkeld, vooral in de stad Liuyang. Vanuit China kwam het vuurwerk naar Europa. Oud en nieuw werd nog zonder vuurwerk gevierd, behalve in hofkringen, maar wel met lawaai. Al in de zesde eeuw probeerde de kerk er weer van af te komen, wat niet lukte. Het enige wat restte was 31 december uitroepen tot de dag van St. Silvester, de paus die aan het roer stond toen keizer Constantijn de Grote het uitmoorden van Christenen een halt toeriep.
Dat wij op 1 januari nieuwjaarsdag hebben is ook niet zomaar vanzelf. Alweer door de katholieke kerk werden allerlei data voorgedragen om het nieuwe jaar te laten ingaan. Pasen, Drie Koningen, Kerstmis, Mariaboodschap... Het mocht niet baten. In 1563 besloot de Franse koning Charles IX dat 1 januari De Dag zou zijn en de Lage Landen volgden onder dwang van Spanje in 1575. Pas in 1701 ging Drenthe als laatste provincie overstag en hebben wij een landelijke viering van oud en nieuw. Met lawaai en 'oliekoeken'. Pas vanaf de zeventiger jaren werd er massaal om middernacht vuurwerk afgeschoten en ontstond de manier van vieren die wij nu zo gewoon vinden. Verrassend kort nog maar eigenlijk.
En zo gaan we over een paar daagjes ook weer het volgende jaar in, 2015. Wat ik dan ook weer apart vind. We hebben 1 wereld maar op die wereld leven veel mensen in veel verschillende tijdzones. En dan bedoel ik niet de uren en jetlag, maar jaren, eeuwen! Voor ons is het straks 2015 maar naar naar de Joodse jaartelling is het dan al het jaar 5775. Naar de Chinese jaartelling is het bijna 4711 en de Islamitische telling geeft het jaar 1435. In Japan pakt men het helemaal anders aan, daar telt men vanaf iedere troonsbestijging van een nieuwe keizer gewoon opnieuw.
In welk jaar we leven als mensheid is dus nogal relatief. Even een reisje maken en je bevindt je in een compleet andere eeuw als het meezit. Tijdreizen kan dus best. Maar okay, hier is het bijna 2015 en dat is sowieso weer een mooie gelegenheid voor een feestje, een gezellig samenzijn, goede wensen en iets lekkers.
Vanaf mijn blog wens ik dan ook iedereen, met of zonder vuurwerk, met of zonder goede voornemens, een geweldig, mooi, gezond, vreedzaam, liefdevol 2015. Een jaar waarin je wensen mogen uitkomen......
Tot volgend jaar!!
zondag 28 december 2014
zondag 7 december 2014
feesten van het licht
Na alle commotie is het Sinterklaasfeest toch gevierd. Het was geweldig! De blije snoetjes van de kleinkinderen, bij het uitpakken van bergen cadeautjes. Zoveel om mee te spelen! Wat een geluk. De oudste riep braaf 'dankjewel Sinterklaas' en dacht verder dat hij jarig was, want cadeautjes krijg je toch met je verjaardag? Het maakt ook helemaal niet uit. Stralende toetjes en na een enthousiast 'Dag Sinterklaasje, dahag, dahag' was het tijd om naar bed te gaan en voor de oude heer om weer op zijn boot te stappen. Daar hadden sommige mensen vol verlangen op gewacht geloof ik. De kerstversiering moet al in de gang hebben gelegen en het wachten was op die boot die de Sint weer mee nam naar Spanje. We reden terug naar huis en opeens hing er kerstversiering aan de huizen die er op de heenweg nog niet was. Dag Sinterklaasje, welkom Kerstman. De volgende dag hing er nog veel meer en in veel huizen waren de kerstbomen opgetuigd en de lichtjes aan. Gezellig. Twinkelende lichtjes in het donker.
Want donker wordt het natuurlijk zo eind november en december. De dagen worden steeds korter en grijzer, het is koud en zelf zou ik graag in winterslaap gaan. De meeste mensen verlangen naar meer licht en december is bij uitstek de maand van de lichtfeesten. Niet allemaal met dezelfde betekenis maar licht is wel de gemene deler. Op dus naar kerst, chanoeka, midwinter. Op naar het licht.
Door een facebookvriend werd ik geattendeerd dat het advent is wat me deed beseffen dat de aanloop naar kerst al bezig is. Advent betekent 'komst'. Voor Christenen de komst van het kindeke Jezus, de Verlosser en zoon van God. De vier zondagen voor kerst steekt men steeds een kaars meer aan, in afwachting van en verheuging op de geboorte van het 'licht van de wereld'.
Ondertussen, tijdens de Christelijke advent, begint ook het Joodse chanoeka van 17 tot en met 24 december. Het wordt wel het Joodse kerstfeest genoemd maar is toch iets heel anders. Lang geleden, 169 jaar voor de geboorte van kerstkind Jezus, werd de tempel in Jeruzalem geplunderd en ontheiligd door een bezettende Griekse macht. Zware onderdrukking van Joden volgde, tot de Maccabeeën in opstand kwamen. Zij heroverden in 164 vc Jeruzalem en de tempel werd ontdaan van smetten. Het altijd brandende heilige licht van de menorah, de 7-armige kandelaar, was echter gedoofd. Nog maar 1 kruikje met heilige olie was er om het licht weer te ontsteken, normaal genoeg voor maar 1 dag. Het wonder gebeurde! Het licht bleef 8 dagen branden op dat ene kruikje. Genoeg tijd om nieuwe olie te persen. Daarmee is Chanoeka het feest van her-inwijding van de tempel, van licht na onderdrukking. Om het wonder van het licht te vieren wordt er elke dag van chanoeka een kaarsje meer aangestoken op de speciale chanoeka-kandelaar die 9 lichtjes heeft. Een lichtje om de andere acht mee aan te steken. Een lichtje voor elke dag van het wonder.
Ook weer ondertussen; Midwinter of Yule. De kortste dag, langste nacht, winterzonnewende. Alles is koud en donker en mensen verlangen naar de terugkeer van het licht. Diep in de aarde is de natuur al bezig met de wedergeboorte in de lente, voor mensen onzichtbaar. Voor onze voorouders was dit letterlijk het midden van de winter (midwinter) en stel je voor dat het altijd zo zou blijven! Alles werd dan ook gedaan om de aarde uit haar winterslaap te halen en het licht te helpen om herboren te worden. Met grote en kleine vuren, kaarsen en het in huis halen van 'leven' in de vorm van hulst en dennentakken en buiten werden de groenblijvende bomen versierd. En het hielp! Vanaf midwinter werden de dagen weer langer! Wedergeboren uit de duistere aarde keert de zon terug en daarmee het leven.
En dan is het kerstmis. Terug bij de geboorte van kindeke Jezus. Of hij echt op 25 december geboren is weet niemand, maar voor keizer Constantijn de Grote was het een mooie datum om het voorchristelijke midwinter te kerstenen. Jezus werd al het Licht van de wereld genoemd maar pas vanaf de vierde eeuw is er officieel een kerstfeest om zijn geboorte en licht te vieren. De tradities die we daarbij in ere houden, gezamenlijk eten, cadeautjes, de kerstboom, de lichtjes, komen allemaal uit de midwintervieringen voort. Jezus is daar gewoon bijgekomen, met zijn stalletje onder de boom. Voor veel Christenen is een kerstboom dan ook heidens en komt ie er niet in!
Wat al deze feesten in december verbindt is het licht. Licht in het donker, licht in onze harten. Een tijd van naastenliefde en zachtheid. Een tijd van samen zijn, verbintenis, verdieping. Straal dat licht uit, vanuit welke achtergrond dan ook! Wees het licht ...
Want donker wordt het natuurlijk zo eind november en december. De dagen worden steeds korter en grijzer, het is koud en zelf zou ik graag in winterslaap gaan. De meeste mensen verlangen naar meer licht en december is bij uitstek de maand van de lichtfeesten. Niet allemaal met dezelfde betekenis maar licht is wel de gemene deler. Op dus naar kerst, chanoeka, midwinter. Op naar het licht.
Door een facebookvriend werd ik geattendeerd dat het advent is wat me deed beseffen dat de aanloop naar kerst al bezig is. Advent betekent 'komst'. Voor Christenen de komst van het kindeke Jezus, de Verlosser en zoon van God. De vier zondagen voor kerst steekt men steeds een kaars meer aan, in afwachting van en verheuging op de geboorte van het 'licht van de wereld'.
Ondertussen, tijdens de Christelijke advent, begint ook het Joodse chanoeka van 17 tot en met 24 december. Het wordt wel het Joodse kerstfeest genoemd maar is toch iets heel anders. Lang geleden, 169 jaar voor de geboorte van kerstkind Jezus, werd de tempel in Jeruzalem geplunderd en ontheiligd door een bezettende Griekse macht. Zware onderdrukking van Joden volgde, tot de Maccabeeën in opstand kwamen. Zij heroverden in 164 vc Jeruzalem en de tempel werd ontdaan van smetten. Het altijd brandende heilige licht van de menorah, de 7-armige kandelaar, was echter gedoofd. Nog maar 1 kruikje met heilige olie was er om het licht weer te ontsteken, normaal genoeg voor maar 1 dag. Het wonder gebeurde! Het licht bleef 8 dagen branden op dat ene kruikje. Genoeg tijd om nieuwe olie te persen. Daarmee is Chanoeka het feest van her-inwijding van de tempel, van licht na onderdrukking. Om het wonder van het licht te vieren wordt er elke dag van chanoeka een kaarsje meer aangestoken op de speciale chanoeka-kandelaar die 9 lichtjes heeft. Een lichtje om de andere acht mee aan te steken. Een lichtje voor elke dag van het wonder.
Ook weer ondertussen; Midwinter of Yule. De kortste dag, langste nacht, winterzonnewende. Alles is koud en donker en mensen verlangen naar de terugkeer van het licht. Diep in de aarde is de natuur al bezig met de wedergeboorte in de lente, voor mensen onzichtbaar. Voor onze voorouders was dit letterlijk het midden van de winter (midwinter) en stel je voor dat het altijd zo zou blijven! Alles werd dan ook gedaan om de aarde uit haar winterslaap te halen en het licht te helpen om herboren te worden. Met grote en kleine vuren, kaarsen en het in huis halen van 'leven' in de vorm van hulst en dennentakken en buiten werden de groenblijvende bomen versierd. En het hielp! Vanaf midwinter werden de dagen weer langer! Wedergeboren uit de duistere aarde keert de zon terug en daarmee het leven.
En dan is het kerstmis. Terug bij de geboorte van kindeke Jezus. Of hij echt op 25 december geboren is weet niemand, maar voor keizer Constantijn de Grote was het een mooie datum om het voorchristelijke midwinter te kerstenen. Jezus werd al het Licht van de wereld genoemd maar pas vanaf de vierde eeuw is er officieel een kerstfeest om zijn geboorte en licht te vieren. De tradities die we daarbij in ere houden, gezamenlijk eten, cadeautjes, de kerstboom, de lichtjes, komen allemaal uit de midwintervieringen voort. Jezus is daar gewoon bijgekomen, met zijn stalletje onder de boom. Voor veel Christenen is een kerstboom dan ook heidens en komt ie er niet in!
Wat al deze feesten in december verbindt is het licht. Licht in het donker, licht in onze harten. Een tijd van naastenliefde en zachtheid. Een tijd van samen zijn, verbintenis, verdieping. Straal dat licht uit, vanuit welke achtergrond dan ook! Wees het licht ...
donderdag 27 november 2014
Waar word ik blij van?
Zonder het meteen over 'de baarmoeder' van Machiel de Graaf (PVV) te hebben, baart de ontwikkeling die in de politiek en Nederland gaande is me wel zorgen. In wat voor land gaan mijn kleinkinderen opgroeien? In een land van zee en duinen, waar mensen nuchter zijn en hard werken. Een land vol mooie mensen. Een land van rijkdom. Misschien wat minder melk en honing dan vroeger, maar toch een van de rijkste landen. Een land dat altijd als ruimdenkend werd gezien.
Werd. Want onze naam wordt buiten de grenzen steeds meer in verband gebracht met racisme. Hadden we eerst Zwarte Piet die ons grenzeloos neerzette als een vreemd landje, nu gaat het weer over Turken, de Islam, Moslims en Moskeeen. Met de PVV voorop, maakt ons mooie land een schuiver naar rechts. Daar word ik niet blij van.
Het is net of ons land schizofreen is. Of ligt het aan mij? 'De Marokkanen' zijn een probleem, maar niet de toevallig Marokkaanse buurman. Dat is 'een goeie'. Tel al die uitzonderingen eens bij elkaar op en je snapt al, 'de Marokkanen' bestaan niet. Net zo min als 'de moslims', 'de Joden', 'de Turken', 'de Nederlanders' en zelfs niet 'de PVV-ers'.
Die PVV is wel de voortrekker in onze politiek en ons land, om te generaliseren, te schofferen, te kwetsen en te ontmenselijken. Zelfs recht tegen onze grondwet in, waar artikel 1 een discriminatieverbod is op zo ongeveer alle denkbare gronden en in artikel 6 de vrijheid van godsdienst nog eens apart wordt benadrukt. Toch is er momenteel bij een deel van de Nederlanders een hetze gaande tegen met name getinte Nederlanders, Moslims in het bijzonder. Daar word ik niet blij van.
'De Moslims' en mensen met kleur zijn namelijk voor het grootste deel Nederlanders. De tweede generatie is weliswaar naar 'de definitie' allochtoon, maar de derde generatie is over het algemeen ook dat niet meer. Nederlanders dus. Met al dan niet een geloof. Wanneer ben je in Nederland eindelijk Nederlander?
Zelf ben ik nogal witjes en een westerse allochtoon. Echt waar. Ooit kwamen mijn voorouders met een Arabische naam, via Brazilie waar de naam Portugees werd, naar Amsterdam. Na wat eeuwen kwamen wij in zicht. Mijn overgrootmoeder werd geboren in Londen, mijn opa was een Elzas-Duitser, mijn vader een Zuid-Duitser en ik kreeg op mijn 18e een Nederlands paspoort. Ik mocht nog kiezen of ik een dubbele nationaliteit wilde ook. Nee, ik voelde me typisch Nederlands, dus doe maar alleen die. Dat maakt van mij bijna een superallochtoon, derde, tweede en door mijn buitenlandse geboorte, ook nog 1e generatie allochtoon. Ware het niet dat ik westers en wit ben.
Dat ligt dus heel anders bij Nederlanders die niet-westerse roots hebben en wat kleurrijker zijn aangelegd. Dan maakt het helemaal niet uit hoeveel generaties er over heen gaan. Je blijft een allochtoon, een Turk of Marokkaan. Sommige politici roepen dan dat de integratie mislukt is. Is dat zo? Aan wie ligt dat dan? Ik word daar niet blij van.
Als we nu eens allemaal, alle Nederlanders en in Nederland verblijvenden, elkaar gaan zien als mensen. Als zielen in een verpakking. Bedenk dan wat je kan missen aan geweldige cadeaus als je de ziel al afkeurt omdat de verpakking in jouw ogen niet goed genoeg is. In mijn ogen richt je je dan op de bijzaak ipv de hoofdzaak. Laat je niet bang maken, geniet van al het moois wat in de mensen en in dit land aanwezig is. Mijn ziel groet jouw ziel. Daar word ik blij van.
Werd. Want onze naam wordt buiten de grenzen steeds meer in verband gebracht met racisme. Hadden we eerst Zwarte Piet die ons grenzeloos neerzette als een vreemd landje, nu gaat het weer over Turken, de Islam, Moslims en Moskeeen. Met de PVV voorop, maakt ons mooie land een schuiver naar rechts. Daar word ik niet blij van.
Het is net of ons land schizofreen is. Of ligt het aan mij? 'De Marokkanen' zijn een probleem, maar niet de toevallig Marokkaanse buurman. Dat is 'een goeie'. Tel al die uitzonderingen eens bij elkaar op en je snapt al, 'de Marokkanen' bestaan niet. Net zo min als 'de moslims', 'de Joden', 'de Turken', 'de Nederlanders' en zelfs niet 'de PVV-ers'.
Die PVV is wel de voortrekker in onze politiek en ons land, om te generaliseren, te schofferen, te kwetsen en te ontmenselijken. Zelfs recht tegen onze grondwet in, waar artikel 1 een discriminatieverbod is op zo ongeveer alle denkbare gronden en in artikel 6 de vrijheid van godsdienst nog eens apart wordt benadrukt. Toch is er momenteel bij een deel van de Nederlanders een hetze gaande tegen met name getinte Nederlanders, Moslims in het bijzonder. Daar word ik niet blij van.
'De Moslims' en mensen met kleur zijn namelijk voor het grootste deel Nederlanders. De tweede generatie is weliswaar naar 'de definitie' allochtoon, maar de derde generatie is over het algemeen ook dat niet meer. Nederlanders dus. Met al dan niet een geloof. Wanneer ben je in Nederland eindelijk Nederlander?
Zelf ben ik nogal witjes en een westerse allochtoon. Echt waar. Ooit kwamen mijn voorouders met een Arabische naam, via Brazilie waar de naam Portugees werd, naar Amsterdam. Na wat eeuwen kwamen wij in zicht. Mijn overgrootmoeder werd geboren in Londen, mijn opa was een Elzas-Duitser, mijn vader een Zuid-Duitser en ik kreeg op mijn 18e een Nederlands paspoort. Ik mocht nog kiezen of ik een dubbele nationaliteit wilde ook. Nee, ik voelde me typisch Nederlands, dus doe maar alleen die. Dat maakt van mij bijna een superallochtoon, derde, tweede en door mijn buitenlandse geboorte, ook nog 1e generatie allochtoon. Ware het niet dat ik westers en wit ben.
Dat ligt dus heel anders bij Nederlanders die niet-westerse roots hebben en wat kleurrijker zijn aangelegd. Dan maakt het helemaal niet uit hoeveel generaties er over heen gaan. Je blijft een allochtoon, een Turk of Marokkaan. Sommige politici roepen dan dat de integratie mislukt is. Is dat zo? Aan wie ligt dat dan? Ik word daar niet blij van.
Als we nu eens allemaal, alle Nederlanders en in Nederland verblijvenden, elkaar gaan zien als mensen. Als zielen in een verpakking. Bedenk dan wat je kan missen aan geweldige cadeaus als je de ziel al afkeurt omdat de verpakking in jouw ogen niet goed genoeg is. In mijn ogen richt je je dan op de bijzaak ipv de hoofdzaak. Laat je niet bang maken, geniet van al het moois wat in de mensen en in dit land aanwezig is. Mijn ziel groet jouw ziel. Daar word ik blij van.
zaterdag 15 november 2014
Durf ik nog?
Morgen gaan opa en oma met twee van onze kleinkids naar de intocht van Sinterklaas! Tot zover is dat leuk.... Op het moment dat ik er Zwarte Piet bij wil schrijven voel ik een aarzeling in mij. Dat stukje feest is niet meer leuk. Dat is vandaag in Gouda pijnlijk duidelijk geworden.
De intocht van Sint en zijn zwarte, gele en witte Pieten werd daar verstoord door zowel voor- als tegenstanders van het bruin/zwarte heerschap. Ik had zo gehoopt dat dat niet zou gebeuren.... Kon het me ook eigenlijk niet voorstellen, want kom op, dat doe je toch niet. Je gaat toch geen kinderen hun feest verpesten? Ik ben dus naief. Tussen de mensen die met hun jonge kroost de regen trotseerden en vol spanning op de goedheiligman stonden te wachten, liepen aanhangers van Pro-Patria. Een kijkje op hun site en je weet genoeg. Ook tussen de mensen liepen anti-ZP-ers. Stout weggelopen van hun aangewezen terrein waar ze mochten demonstreren. Daar vielen ze natuurlijk niet op. NEE! Dat moet ook niet op een kinderfeest. Het zullen mijn oma-genen wel zijn, maar ik word hier dus zo ontzettend boos over! Ik word niet snel boos, dat moet je maar van me aannemen, maar nu dus wel.
Stel het je voor; Allemaal papa's, mama's, opa's en oma's en allemaal kleine kinderen. Met blijde spanning wachtend op Sinterklaas, Piet en het snoep. Dan breekt er vlak naast ze een relletje los en de gezichtjes gaan van lachend en blij naar angstig. Is dat het nou echt waard mensen? Voor of tegenstander? Konden jullie vandaag niet even over je eigen schaduw heenspringen en het feest voor de kinderen laten voor wat het is? De voorstanders roepen om het hardst 'handen af van ons kinderfeest'. Denken jullie even goed aan dat angstige gezichtje?! Kind.... Feest.... De tegenstanders kunnen het hele jaar actie voeren en aandacht vragen voor hun argumenten maar niet tijdens het feest! Wat mij betreft hebben beide partijen zich zwaar gediskwalificeerd in Gouda. In ieder geval degenen die daar herrie hebben geschopt. Beiden namen het risico dat er herrie zou ontstaan en dus dat er in die herrie een kind bezeerd kon worden. Lichamelijk of geestelijk. Voorwaardelijk opzet noem je dat in het strafrecht. Geen van allen hadden ze het ethische, morele besef dat je dit dus niet doet. Ik ben weer een illusie armer.
Morgen gaan opa en oma met de kleinkids dus naar de intocht. Vast van plan om te genieten, vooral van de blije gezichtjes om ons heen. Onze kleinkinderen zullen vast ook anderskleurige Pieten zien en dat doodnormaal vinden. Zij leven namelijk in het nu. Het leven is verandering, een stromende rivier. Je kunt meestromen of ergens langs de rivier achterblijven. Je vastklampen aan een rotsblok omdat je bang bent voor wat er voorbij de volgende bocht van de rivier ligt. Het is wel zaak om dat alleen te doen als het echt, echt van levensbelang is om dat te doen. Over sommige angsten moet je heenspringen, anders word je zelf iets waar mensen bang voor worden.
De intocht van Sint en zijn zwarte, gele en witte Pieten werd daar verstoord door zowel voor- als tegenstanders van het bruin/zwarte heerschap. Ik had zo gehoopt dat dat niet zou gebeuren.... Kon het me ook eigenlijk niet voorstellen, want kom op, dat doe je toch niet. Je gaat toch geen kinderen hun feest verpesten? Ik ben dus naief. Tussen de mensen die met hun jonge kroost de regen trotseerden en vol spanning op de goedheiligman stonden te wachten, liepen aanhangers van Pro-Patria. Een kijkje op hun site en je weet genoeg. Ook tussen de mensen liepen anti-ZP-ers. Stout weggelopen van hun aangewezen terrein waar ze mochten demonstreren. Daar vielen ze natuurlijk niet op. NEE! Dat moet ook niet op een kinderfeest. Het zullen mijn oma-genen wel zijn, maar ik word hier dus zo ontzettend boos over! Ik word niet snel boos, dat moet je maar van me aannemen, maar nu dus wel.
Stel het je voor; Allemaal papa's, mama's, opa's en oma's en allemaal kleine kinderen. Met blijde spanning wachtend op Sinterklaas, Piet en het snoep. Dan breekt er vlak naast ze een relletje los en de gezichtjes gaan van lachend en blij naar angstig. Is dat het nou echt waard mensen? Voor of tegenstander? Konden jullie vandaag niet even over je eigen schaduw heenspringen en het feest voor de kinderen laten voor wat het is? De voorstanders roepen om het hardst 'handen af van ons kinderfeest'. Denken jullie even goed aan dat angstige gezichtje?! Kind.... Feest.... De tegenstanders kunnen het hele jaar actie voeren en aandacht vragen voor hun argumenten maar niet tijdens het feest! Wat mij betreft hebben beide partijen zich zwaar gediskwalificeerd in Gouda. In ieder geval degenen die daar herrie hebben geschopt. Beiden namen het risico dat er herrie zou ontstaan en dus dat er in die herrie een kind bezeerd kon worden. Lichamelijk of geestelijk. Voorwaardelijk opzet noem je dat in het strafrecht. Geen van allen hadden ze het ethische, morele besef dat je dit dus niet doet. Ik ben weer een illusie armer.
Morgen gaan opa en oma met de kleinkids dus naar de intocht. Vast van plan om te genieten, vooral van de blije gezichtjes om ons heen. Onze kleinkinderen zullen vast ook anderskleurige Pieten zien en dat doodnormaal vinden. Zij leven namelijk in het nu. Het leven is verandering, een stromende rivier. Je kunt meestromen of ergens langs de rivier achterblijven. Je vastklampen aan een rotsblok omdat je bang bent voor wat er voorbij de volgende bocht van de rivier ligt. Het is wel zaak om dat alleen te doen als het echt, echt van levensbelang is om dat te doen. Over sommige angsten moet je heenspringen, anders word je zelf iets waar mensen bang voor worden.
zondag 9 november 2014
Utopia bestaat (niet)
Soms kan ik het niet laten en meen ik me te moeten bemoeien met grote-mensen-dingen. Dus kan ik me op twitter of in mijn blog wel eens druk maken over dingen die me niet aan staan of gewoon gedachten over heb. Maar ja, wie ben ik. En wie zit te wachten op wat ik vind.
Vandaag noemde toch iemand op twitter mij een 'echt wijze vrouw'. Wauw, dat maakte mijn zondag wel mooi en het was pas aan het begin van de middag! Waar ging het om? Het was een gesprek zoals dat op twitter gaat. Veel korte berichtjes met zo kort mogelijk samengestelde zinnen omdat je altijd te weinig tekens hebt om iets behoorlijk te zeggen. We kwamen met een aantal mensen in een gesprekje terecht dat begon over racisme en de gedachte dat wij allen in NL als een grote familie zouden zijn. Zonder racisme, zonder haat maar met steun voor elkaar. Een utopische gedachte, dat weet ik. Toch steun ik de man die dit twitterde hier in, want waar een droom is is hoop. Als we veel mensen vinden die de droom volgen, komt er misschien beweging want gedachten hebben kracht. Er zijn allerlei initiatieven waar mensen dit proberen. Allemaal voorvechters van een fijnere samenleving. Allemaal eilandjes van hoop. Ik steun ze stuk voor stuk.
In tijden dat ons glas meer dan vol is, is het niet moeilijk om genereus te zijn. Sommige mensen kunnen dat ook als hun glas, zoals vele glazen in deze tijd, maar half vol, een kwart vol, of nog minder vol zijn. Anderen zien de inhoud van hun glas zakken en worden ontzettend bang dat zich dat voortzet. Hun glas is al op een kwart voordat het in feite zo is. Het is ook niet de bedoeling dat een ander zijn glas voller is en het liefst moet er een zondebok zijn wiens schuld het is. Ruim die op en alles komt goed. Maar zo werk het niet.
In mijn Utopia weten mensen dat je juist samen moet werken in moeilijke tijden. Dat jij niet minder hebt omdat een ander iets meer heeft. Je hebt gewoon wat je hebt. Dat is nog steeds hetzelfde als die ander ook minder zou hebben. Dus weg met jaloezie. Gooien we allemaal onze restjes bij elkaar, dan hebben we weer een vol glas met zijn allen. Dat mensen dat meestal niet doen komt volgens mij door de angst dat we te kort komen, dat een ander meer zal nemen dan jij.
In mijn Utopia roept ook niemand dat 'we' ons lang genoeg hebben aangepast aan 'hen'. Want we beseffen dat wij allemaal gelijkwaardige mensen zijn. Wij voelen ons niet bedreigt door verschillende kleuren, geloven en gewoonten, Want waarom zou het bedreigend zijn je buurvrouw een hijab te zien dragen. Het is hetzelfde als met dat glas; de cultuur van een ander maakt de jouwe niet minder aanwezig. Dat sommigen op vrijdag naar de moskee gaan wil niet zeggen dat jij niet op zondag naar de kerk mag of gewoon atheist mag zijn. In Utopia mag alles naast elkaar bestaan. Vinden we het juist leuk om zo kleurrijk te leven, geen probleem. Ieder zijn eigen mens-zijn en met zijn allen de mensheid. Aanpassen heet dan rekening houden met elkaar.
Tsja, Utopia bestaat niet, ik weet het. Toch hoop ik dat we ooit leren dat we samen meer zijn en meer kunnen en verder komen dan met de hokjesgeest die mensen indeelt en ettiketten geeft. Want 'zij' zijn gewoon een andere 'wij'.
Vandaag noemde toch iemand op twitter mij een 'echt wijze vrouw'. Wauw, dat maakte mijn zondag wel mooi en het was pas aan het begin van de middag! Waar ging het om? Het was een gesprek zoals dat op twitter gaat. Veel korte berichtjes met zo kort mogelijk samengestelde zinnen omdat je altijd te weinig tekens hebt om iets behoorlijk te zeggen. We kwamen met een aantal mensen in een gesprekje terecht dat begon over racisme en de gedachte dat wij allen in NL als een grote familie zouden zijn. Zonder racisme, zonder haat maar met steun voor elkaar. Een utopische gedachte, dat weet ik. Toch steun ik de man die dit twitterde hier in, want waar een droom is is hoop. Als we veel mensen vinden die de droom volgen, komt er misschien beweging want gedachten hebben kracht. Er zijn allerlei initiatieven waar mensen dit proberen. Allemaal voorvechters van een fijnere samenleving. Allemaal eilandjes van hoop. Ik steun ze stuk voor stuk.
In tijden dat ons glas meer dan vol is, is het niet moeilijk om genereus te zijn. Sommige mensen kunnen dat ook als hun glas, zoals vele glazen in deze tijd, maar half vol, een kwart vol, of nog minder vol zijn. Anderen zien de inhoud van hun glas zakken en worden ontzettend bang dat zich dat voortzet. Hun glas is al op een kwart voordat het in feite zo is. Het is ook niet de bedoeling dat een ander zijn glas voller is en het liefst moet er een zondebok zijn wiens schuld het is. Ruim die op en alles komt goed. Maar zo werk het niet.
In mijn Utopia weten mensen dat je juist samen moet werken in moeilijke tijden. Dat jij niet minder hebt omdat een ander iets meer heeft. Je hebt gewoon wat je hebt. Dat is nog steeds hetzelfde als die ander ook minder zou hebben. Dus weg met jaloezie. Gooien we allemaal onze restjes bij elkaar, dan hebben we weer een vol glas met zijn allen. Dat mensen dat meestal niet doen komt volgens mij door de angst dat we te kort komen, dat een ander meer zal nemen dan jij.
In mijn Utopia roept ook niemand dat 'we' ons lang genoeg hebben aangepast aan 'hen'. Want we beseffen dat wij allemaal gelijkwaardige mensen zijn. Wij voelen ons niet bedreigt door verschillende kleuren, geloven en gewoonten, Want waarom zou het bedreigend zijn je buurvrouw een hijab te zien dragen. Het is hetzelfde als met dat glas; de cultuur van een ander maakt de jouwe niet minder aanwezig. Dat sommigen op vrijdag naar de moskee gaan wil niet zeggen dat jij niet op zondag naar de kerk mag of gewoon atheist mag zijn. In Utopia mag alles naast elkaar bestaan. Vinden we het juist leuk om zo kleurrijk te leven, geen probleem. Ieder zijn eigen mens-zijn en met zijn allen de mensheid. Aanpassen heet dan rekening houden met elkaar.
Tsja, Utopia bestaat niet, ik weet het. Toch hoop ik dat we ooit leren dat we samen meer zijn en meer kunnen en verder komen dan met de hokjesgeest die mensen indeelt en ettiketten geeft. Want 'zij' zijn gewoon een andere 'wij'.
donderdag 30 oktober 2014
De reis van Halloween
Er lijkt even een adempauze te zijn in het gekrakeel rond Sinterklaas en zijn Piet. Misschien komt dat door een ander feest dat voor de deur staat; Halloween. Overal staan feesten, spooktochten en andere festiviteiten aangekondigd. Vooral voor de kids, maar ook voor volwassenen. Winkels verkopen heksen, verkleedspullen en pompoengerelateerde artikelen. Wie niet meedoet laat alles of gewoon aan zich voorbijtrekken, of kan hier weer over steggelen. De een noemt het commercieel en overgewaaid uit Amerika en kijkt daar vies bij, de ander vindt het gewoon leuk en spannend en gaat als spook trigger treaten en weer een ander ziet het magisch. Halloween, 'all hallows eve' de avond voor allerheiligen, of 'samhein' is eigenlijk al best oud en zeker bij heksen en pagans een tijd van mysterie en magie.
Het Keltisch nieuwjaar begint op 1 november. Samhein op 31 oktober was bij de Kelten dus oudejaarsavond. De Kelten geloofden ook dat op deze avond de doden terugkeerden om te proberen weer een levend lichaam in bezit te nemen voor het komende jaar. Dat klinkt best horrorachtig toch? Het heksenfeest is dan wel vriendelijker.
In navolging van de Kelten vieren heksen Samhain ook als begin van het nieuwe jaar. De oogst is binnen, de herfst gaat over in de winter en met het vallen van de bladeren en het zich ter ruste leggen van de natuur, sterft symbolisch de oude god. Het wordt donker en duister op aarde en dat maakt dat in deze periode de grens tussen de onder- en bovenwereld vervaagd. De onderwereld is ten slotte altijd donker. Op 31 oktober is de sluier tussen de werelden het dunst. Bij uitstek de nacht om contact te zoeken met overledenen en boodschappen over te brengen of te ontvangen. Hun geesten kunnen deze nacht even het dodenrijk verlaten. Vaak worden zij met Samhain/Halloween/All hallows eve, herdacht en in sommige landen wordt eten neergezet bij het graf (Mexico), voor de deur (GB) of de tafel voor hen gedekt. Ook de elfen en natuurgeesten kunnen meteen meesnoepen. Het is een avond voor rode, witte, groene, zwarte en zilveren kaarsen en herfstachtige etenswaren, kleuren en geuren en schouwen in het verleden en de toekomst
In de 9e eeuw wordt Samhein vermengd met Christelijke invloed. Paus Gregorius IV kreeg het heidense feest er niet onder en zoals zoveel heidense feesten werd Samhein ingelijfd als allerzielen op 2 november. Het trigger/treaten komt waarschijnlijk vanuit deze Christelijke hoek. Het was gewoonte langs de deuren te gaan en een gebed te doen in ruil voor brood. Pas in de 19e eeuw maakt samhein als Halloween opgang in Amerika door de immigranten uit Ierland en Schotland. Daar wordt de pompoenlantaren toegevoegd aan het feest en in die vorm komt het nu weer terug bij ons. In die zin is het eigenlijk dus geen Amerikaans feest dat bij ons komt binnenwaaien, maar gewoon een oude Keltische hekserige vriend in een nieuw jasje.
zaterdag 18 oktober 2014
post-verhuisblogje
Hallo allemaal,
Het eerste blogje vanuit Helmond, vanuit onze nieuwe stek. Heeft even geduurd, maar de gedachten waren vooral bij het uitpakken. Of het beslissen wat uitgepakt moest worden en wat vooral niet. We zijn kleiner gaan wonen en zoals ik al eens eerder verzuchtte; wat heeft een mens veel spullen! In onze berging in Veghel bleek ongeveer Willems hele leven te liggen. Alle wapenfeiten, overwinningen, ontroerende momenten, mensen die hij gekend had. Ja het was erg druk in de berging. Wel gezellig zo samen met de kerstspullen. Veel mensen zullen het herkennen; Je weet wel dat je zonder de tastbare herinneringen echt nog wel dezelfde dingen hebt meegemaakt en opgeslagen in je hart en hoofd maar toch... Dus werd het schiften. Een deel ging alleen nog mee in het hart, een deel mocht na bekeken te zijn en besproken, met de daarbij behorende emotie, weer in een doos om daar te wonen tot de volgende verhuizing. Want we weten dat we nog minsten een keer meer mogen verhuizen, aangezien dit een tijdelijke woning is. Ik krijg het al Spaans benauwd als ik er aan denk, maar meteen daarop denk ik dan opgelucht aan alles wat we al hebben weggegooid, weg gegeven, in bruikleen hebben gegeven of naar de kringloop hebben gebracht. Dat hoeft alvast niet meer mee. En in de schuur staan stapels niet-uitgepakte dozen die voorlopig in die toestand blijven. Dat zijn de dingen die we niet weg wilden doen, maar niet direct nodig hebben.
Gisteren zijn we voor het eerst in onze nieuwe woning met goede vrienden ouderwets doorgezakt. Supergezellig 'thuisavondje'. Vandaag de Helmondse markt verkend. Nou, Veghel, als jullie zo graag willen bruisen kom hier dan maar eens kijken. Al bij het binnenfietsen van het centrum komt de gezellige drukte, en heel veel mensen in alle soorten en maten, op je af. Het ruikt heerlijk want er staat iemand live te koken en kleine kleindochter begon meteen te dansen bij het ontdekken van een straatmuzikant. Onze eerste verkenningstocht zit er dus op en beviel prima. Een goede maand na de verhuizing zijn we nu dus aardig op orde en gaan we thuisraken. Dat biedt hoop en tijd om weer eens een blogje te schrijven.
Wat is er ook weer allemaal gaande in de wereld? O, eigenlijk nog hetzelfde zie ik. Ebola grijpt nog steeds om zich heen, de MH17 is nog steeds niet geborgen, de Koerden vechten nog steeds tegen IS en hebben wat hulp gekregen, In Gaza is nog steeds geen oplossing, in Nederland komen nog steeds meer mensen in de financiële problemen en gaat nog steeds de zorg onderuit, racisme is er ook nog steeds en o ja, de wel of niet Zwarte Piet discussie is er ook nog en kan tot zeker 5 december doorgaan. In Rotterdam besloot Leefbaar Rotterdam Zwarte Pietpoppen aan lantarenpalen te binden. Hm. Laten we hopen dat de kindertjes dachten dat het vroege Sintversieringen waren. De haatdragende uitlatingen, verbaal en soms zelfs fysiek liegen er niet om in de social media. Beetje doorgeschoten? Kind weggooien met het badwater? Hallo volwassenen, gedraag jullie een beetje aub.En anders allemaal in de zak en mee naar Spanje.
Ik besluit met Frank Boeijen; Denk niet zwart, denk niet wit, denk niet zwart/wit maar in de kleur van je hart ! Dan komt het wel goed.
Groetjes uit Helmond!
Het eerste blogje vanuit Helmond, vanuit onze nieuwe stek. Heeft even geduurd, maar de gedachten waren vooral bij het uitpakken. Of het beslissen wat uitgepakt moest worden en wat vooral niet. We zijn kleiner gaan wonen en zoals ik al eens eerder verzuchtte; wat heeft een mens veel spullen! In onze berging in Veghel bleek ongeveer Willems hele leven te liggen. Alle wapenfeiten, overwinningen, ontroerende momenten, mensen die hij gekend had. Ja het was erg druk in de berging. Wel gezellig zo samen met de kerstspullen. Veel mensen zullen het herkennen; Je weet wel dat je zonder de tastbare herinneringen echt nog wel dezelfde dingen hebt meegemaakt en opgeslagen in je hart en hoofd maar toch... Dus werd het schiften. Een deel ging alleen nog mee in het hart, een deel mocht na bekeken te zijn en besproken, met de daarbij behorende emotie, weer in een doos om daar te wonen tot de volgende verhuizing. Want we weten dat we nog minsten een keer meer mogen verhuizen, aangezien dit een tijdelijke woning is. Ik krijg het al Spaans benauwd als ik er aan denk, maar meteen daarop denk ik dan opgelucht aan alles wat we al hebben weggegooid, weg gegeven, in bruikleen hebben gegeven of naar de kringloop hebben gebracht. Dat hoeft alvast niet meer mee. En in de schuur staan stapels niet-uitgepakte dozen die voorlopig in die toestand blijven. Dat zijn de dingen die we niet weg wilden doen, maar niet direct nodig hebben.
Gisteren zijn we voor het eerst in onze nieuwe woning met goede vrienden ouderwets doorgezakt. Supergezellig 'thuisavondje'. Vandaag de Helmondse markt verkend. Nou, Veghel, als jullie zo graag willen bruisen kom hier dan maar eens kijken. Al bij het binnenfietsen van het centrum komt de gezellige drukte, en heel veel mensen in alle soorten en maten, op je af. Het ruikt heerlijk want er staat iemand live te koken en kleine kleindochter begon meteen te dansen bij het ontdekken van een straatmuzikant. Onze eerste verkenningstocht zit er dus op en beviel prima. Een goede maand na de verhuizing zijn we nu dus aardig op orde en gaan we thuisraken. Dat biedt hoop en tijd om weer eens een blogje te schrijven.
Wat is er ook weer allemaal gaande in de wereld? O, eigenlijk nog hetzelfde zie ik. Ebola grijpt nog steeds om zich heen, de MH17 is nog steeds niet geborgen, de Koerden vechten nog steeds tegen IS en hebben wat hulp gekregen, In Gaza is nog steeds geen oplossing, in Nederland komen nog steeds meer mensen in de financiële problemen en gaat nog steeds de zorg onderuit, racisme is er ook nog steeds en o ja, de wel of niet Zwarte Piet discussie is er ook nog en kan tot zeker 5 december doorgaan. In Rotterdam besloot Leefbaar Rotterdam Zwarte Pietpoppen aan lantarenpalen te binden. Hm. Laten we hopen dat de kindertjes dachten dat het vroege Sintversieringen waren. De haatdragende uitlatingen, verbaal en soms zelfs fysiek liegen er niet om in de social media. Beetje doorgeschoten? Kind weggooien met het badwater? Hallo volwassenen, gedraag jullie een beetje aub.En anders allemaal in de zak en mee naar Spanje.
Ik besluit met Frank Boeijen; Denk niet zwart, denk niet wit, denk niet zwart/wit maar in de kleur van je hart ! Dan komt het wel goed.
Groetjes uit Helmond!
woensdag 10 september 2014
Alles en niets
Nog drie dagen. Nog drie dagen wat? Nou, inpakken, dingen uit elkaar schroeven, gordijnen afhalen, nog snel een paar kasten schilderen, spullen verkopen, spullen weggeven en dozen stapelen. Heel veel dozen. In die dozen zit van alles wat eerst overal in huis stond of lag. Wat verzamelt een mens veel. Iedereen weet dat. Al die dingen bij elkaar geven weer wie je bent. Of niet? Wie ben je als je al je spullen en rollen weg zou doen. Zou je zonder dat kastje waar je aan gehecht bent anders zijn? Natuurlijk heb je ooit bepaalde keuzes gemaakt. Je bent ergens gaan wonen, je hebt het ingericht, kleur gegeven en je hebt verzameld. Maar jij bent niet je verzameling. Jij bent jij.
Wie ben je dan. Kind van, moeder van, vrouw/man van, werkneemster bij, eigenaresse van, huisvrouw, advocaat of kunstenaar. Allemaal rollen die je op je hebt genomen en uitvoert. Delen van jou. Of niet? Wat als je ouders wegvallen, je baan verloren gaat, je een writersblock krijgt.... Ben je dan niet meer jij? En hoe zit het dan met al die eigenschappen die je denkt te hebben. Sterk, regelaar, koorddanser, duvelstoejager, aardig of empatisch, ik noem er maar wat. Ben je dat dan? Of is dat toch ook meer wat je bent, denkt te zijn of wat anderen denken dat je bent. Wat als je ook die wegstreept als rol.
Moet je dan verder terug naar de kern. Wie zit daar nog na al dat strepen. Wat zeg je dan als iemand je vraagt wie je bent. 'Ik ben Franziska'. Maar zelfs 'Franziska' ben ik niet. Mijn ouders hadden me heel anders kunnen noemen, een naam is inwisselbaar. Ben ik dan niets? Alleen bewustzijn? Wat voel je als je probeert naar die kern te gaan. Vrijheid of angst.
Wie ben ik als alles wegvalt. Wat doe ik dan. Ben ik dan? Ben ik alles, of ben ik niets of allebei. Als een caleidoscoop van alle rollen en kenmerken en bezigheden met een stil middelpunt. Daar zit ik. Als een vluchtig puntje op de tijdlijn. Gewoon te zijn.
Hoe zou je aangekeken worden als iemand je vraagt wie je bent en je zou simpel zeggen: 'Ik ben'.
Wie ben je dan. Kind van, moeder van, vrouw/man van, werkneemster bij, eigenaresse van, huisvrouw, advocaat of kunstenaar. Allemaal rollen die je op je hebt genomen en uitvoert. Delen van jou. Of niet? Wat als je ouders wegvallen, je baan verloren gaat, je een writersblock krijgt.... Ben je dan niet meer jij? En hoe zit het dan met al die eigenschappen die je denkt te hebben. Sterk, regelaar, koorddanser, duvelstoejager, aardig of empatisch, ik noem er maar wat. Ben je dat dan? Of is dat toch ook meer wat je bent, denkt te zijn of wat anderen denken dat je bent. Wat als je ook die wegstreept als rol.
Moet je dan verder terug naar de kern. Wie zit daar nog na al dat strepen. Wat zeg je dan als iemand je vraagt wie je bent. 'Ik ben Franziska'. Maar zelfs 'Franziska' ben ik niet. Mijn ouders hadden me heel anders kunnen noemen, een naam is inwisselbaar. Ben ik dan niets? Alleen bewustzijn? Wat voel je als je probeert naar die kern te gaan. Vrijheid of angst.
Wie ben ik als alles wegvalt. Wat doe ik dan. Ben ik dan? Ben ik alles, of ben ik niets of allebei. Als een caleidoscoop van alle rollen en kenmerken en bezigheden met een stil middelpunt. Daar zit ik. Als een vluchtig puntje op de tijdlijn. Gewoon te zijn.
Hoe zou je aangekeken worden als iemand je vraagt wie je bent en je zou simpel zeggen: 'Ik ben'.
donderdag 28 augustus 2014
Cultuur en traditie en zo
Ik dacht; ik ga er niet over beginnen. Ik dacht; ik doe er niet aan mee. Dat was dus een gedachte of twee. Ojee!
Je raadt het al. Sinterklaas en o jee wat moeten we er mee, Zwarte Piet. Het is augustus. Augustus! En op facebook en twitter en andere media begint het alweer. Grote verontwaardiging omdat Hema Zwarte Piet er uit heeft gedaan. Ik was er laatst en zag wel heel veel schoolspullen, die op dit moment ook veel meer nut hebben. Gezeur en tegen-gezeur en veel volwassenen die het hebben over onze cultuur en ons kinderfeest. Zelf lig ik totaal niet wakker van Zwarte Piet. Van mij mag hij ook een schattig koorknaapje worden. Past goed bij een bisschop maar wekt misschien weer andere associaties. De nostalgie die velen schijnen te hebben bij Zwarte Piet deel ik niet. De eerste keer dat ik als vijfjarige met hem in aanraking kwam was me meteen duidelijk dat hij een zij was en ook nog eens niet echt en Sinterklaas ook al niet. Wat voelde ik me dom en bedonderd. Toch mag de vrolijke noot van het feest, Zwarte Piet, van mij ook blijven hoor. Kortom, zolang het maar leuk blijft voor de kinderen maakt het mij niet uit.
Wat me zo nu en dan wel stoort is het verregaande gedoe over dit getinte mannetje/meisje. Van beide kanten wel te verstaan. Het zogenaamde racistische aspect vind ik grote onzin. Het onverzettelijk vasthouden aan onze traditie en cultuur ook. Leven is verandering. Kerst is ook niet meer wat het vijftig jaar geleden was. En echt, het Sinterklaasfeest ook niet.
Sinterklaas, Nicolaas van Myra, kwam uit Lycie wat tegenwoordig in Turkije ligt. Het feest heeft sinds 1850 al vele veranderingen ondergaan. Van mythisch figuur naar echt figuur. Van heilige naar boeman en weer terug naar heilige. Geen knecht, wel een knecht. De knecht heeft ook allerlei namen gehad en er verschillend uitgezien. Zowel protestanten als katholieken hadden zo hun bezwaren, maar toch bleef de goedheiligman komen. Waarom zou er dan nu opeens geen enkele verandering meer mogen plaatsvinden? Hij zal ook nu wel blijven komen.
Wat is nou echt Nederlandse cultuur? Oja, aardappelen. Echt Nederlands. Maar pas in 1727 werd de aardappel erkend als voedsel. Heel lang wist men niet eens welk deel van de plant gegeten moest worden. Onze aardappel komt uit Zuid-Amerika. Net als onze tomaten, paprika's, pepers en hmmm, onze chocolade. Zo een heerlijke warme chocomel met slagroom op een echt Nederlandse koude dag. De Azteken maakten al chocoladedrank en -repen. Wel wat anders dan wij nu maar toch. Al die wuivende maisvelden? Zuid-Amerika, alweer. Laten we dus niet zo spastisch doen over onze cultuur en tradities. Gewoon blij zijn dat we goede waterbeheersers zijn, harde werkers, klompen hebben en molens en drop, over het algemeen vriendelijk zijn, zuinig, en bruggenbouwers. Bruggen kun je trouwens ook bouwen tussen mensen, culturen en tradities.
Misschien valt het ook best wel mee eigenlijk, het gezeur over ZP en onze cultuur en traditie. Misschien voelt het gewoon veiliger om je druk te maken over een kinderfeest en hoe dat gevierd moet worden, dan over IS, Gaza/Israël, Syrië, ebola en Rusland/Oekraïne. Of over de oprukkende moslimhaat in Nederland en de eveneens oprukkende armoede. Zwarte Piet is dan in ieder geval nog een behapbaar probleempje waar je veilig over kunt steggelen. En daarbij is zeuren en klagen ergens over wel weer echt Nederlands :)
Je raadt het al. Sinterklaas en o jee wat moeten we er mee, Zwarte Piet. Het is augustus. Augustus! En op facebook en twitter en andere media begint het alweer. Grote verontwaardiging omdat Hema Zwarte Piet er uit heeft gedaan. Ik was er laatst en zag wel heel veel schoolspullen, die op dit moment ook veel meer nut hebben. Gezeur en tegen-gezeur en veel volwassenen die het hebben over onze cultuur en ons kinderfeest. Zelf lig ik totaal niet wakker van Zwarte Piet. Van mij mag hij ook een schattig koorknaapje worden. Past goed bij een bisschop maar wekt misschien weer andere associaties. De nostalgie die velen schijnen te hebben bij Zwarte Piet deel ik niet. De eerste keer dat ik als vijfjarige met hem in aanraking kwam was me meteen duidelijk dat hij een zij was en ook nog eens niet echt en Sinterklaas ook al niet. Wat voelde ik me dom en bedonderd. Toch mag de vrolijke noot van het feest, Zwarte Piet, van mij ook blijven hoor. Kortom, zolang het maar leuk blijft voor de kinderen maakt het mij niet uit.
Wat me zo nu en dan wel stoort is het verregaande gedoe over dit getinte mannetje/meisje. Van beide kanten wel te verstaan. Het zogenaamde racistische aspect vind ik grote onzin. Het onverzettelijk vasthouden aan onze traditie en cultuur ook. Leven is verandering. Kerst is ook niet meer wat het vijftig jaar geleden was. En echt, het Sinterklaasfeest ook niet.
Sinterklaas, Nicolaas van Myra, kwam uit Lycie wat tegenwoordig in Turkije ligt. Het feest heeft sinds 1850 al vele veranderingen ondergaan. Van mythisch figuur naar echt figuur. Van heilige naar boeman en weer terug naar heilige. Geen knecht, wel een knecht. De knecht heeft ook allerlei namen gehad en er verschillend uitgezien. Zowel protestanten als katholieken hadden zo hun bezwaren, maar toch bleef de goedheiligman komen. Waarom zou er dan nu opeens geen enkele verandering meer mogen plaatsvinden? Hij zal ook nu wel blijven komen.
Wat is nou echt Nederlandse cultuur? Oja, aardappelen. Echt Nederlands. Maar pas in 1727 werd de aardappel erkend als voedsel. Heel lang wist men niet eens welk deel van de plant gegeten moest worden. Onze aardappel komt uit Zuid-Amerika. Net als onze tomaten, paprika's, pepers en hmmm, onze chocolade. Zo een heerlijke warme chocomel met slagroom op een echt Nederlandse koude dag. De Azteken maakten al chocoladedrank en -repen. Wel wat anders dan wij nu maar toch. Al die wuivende maisvelden? Zuid-Amerika, alweer. Laten we dus niet zo spastisch doen over onze cultuur en tradities. Gewoon blij zijn dat we goede waterbeheersers zijn, harde werkers, klompen hebben en molens en drop, over het algemeen vriendelijk zijn, zuinig, en bruggenbouwers. Bruggen kun je trouwens ook bouwen tussen mensen, culturen en tradities.
Misschien valt het ook best wel mee eigenlijk, het gezeur over ZP en onze cultuur en traditie. Misschien voelt het gewoon veiliger om je druk te maken over een kinderfeest en hoe dat gevierd moet worden, dan over IS, Gaza/Israël, Syrië, ebola en Rusland/Oekraïne. Of over de oprukkende moslimhaat in Nederland en de eveneens oprukkende armoede. Zwarte Piet is dan in ieder geval nog een behapbaar probleempje waar je veilig over kunt steggelen. En daarbij is zeuren en klagen ergens over wel weer echt Nederlands :)
maandag 11 augustus 2014
Verhuizen
Het lijkt wel of iedereen aan het verhuizen is op het ogenblik. Wij wonen ook wel op een plek in Veghel waar veel beweging is, namelijk tegenover de nieuwe Oranjewijk. Regelmatig mag Willem ergens komen helpen, vaak met de wasmachine. Met een beetje pech moet ie 2 verdiepingen omhoog. Welke architect heeft dat ooit bedacht! De aansluiting voor dit onmisbare apparaat helemaal op zolder te maken? Zelf heeft hij hem vast prettig in de bijkeuken staan.
Verder blijft verhuizen een lastig iets. Het staat hoog genoteerd in de lijst van stressvolle gebeurtenissen. Ik snap dat. Als eenmaal alles geregeld is voor de woning zelf, wat al enige stress kan opleveren, begint het pas. Dozen verzamelen lukt nog wel. Dan komt het inpakken. Wat gaat mee, wat doen we weg. Wat kan nog op marktplaats, of naar familie/vrienden/kennissen. En wat verzamelt een mens veel zooi! Tenminste, als je niet van het weggooien bent. Zoals wij. Wij zijn van die mensen die te vaak denken dat iets nog wel van pas kan komen. Ooit. De zolder staat dus aardig vol. En als die eenmaal uitgezocht is wacht ons nog de schuur. Aaaaaaaaah!
En uit hoeveel bekers drinken we nu eigenlijk koffie. Zeker de helft is nu naar de kringloopwinkel en dat geldt ook voor de glazen. En kabeltjes. Waarom hebben we zoveel kabeltjes en waar zijn of waren ze dan voor? Kunnen ze gewoon weg of grijpen we dan toch een keer mis? En is dat onoverkomelijk? We passen en meten en tekenen de nieuwe woning op schaal om te kijken wat er in past. En vooral wat niet, want we gaan voor kleiner. We schuiven met het getekende bankstel, de kasten, de kleinkind-box en uiteindelijk weten we het nog niet. 'Weet je wat, we zien wel' is de conclusie. Lichter leven, zonder al die bezittingen lijkt steeds prettiger als je ze allemaal moet verhuizen.
Ook uit de tuin willen we wat meenemen. Graven dus. En dan kom je er achter dat dat leuke kleine katjesboompje, wat er nog helemaal niet zo lang staat, gigantische wortels heeft ontwikkeld. Maar dan ben je al aan het graven en wil je hem zoveel mogelijk kans op overleven bieden. Uiteindelijk is een flink stuk tuin omgegraven, maar de boom is er uit. De tuin wordt zo ook een stuk gestroomlijnder. Wij houden van wild en weelderig maar we snappen wel dat een keurige tuin beter is voor de verkoop. We delen dus planten en kruiden uit aan wie ze wil hebben.
Ja, wij gaan het dus ook doen. Verhuizen. Na in totaal 15 keer in mijn leven verhuisd te zijn als ik goed tel, vond ik het welletjes. Toch doen we het weer en omdat het in eerste instantie een tijdelijke woning is, doen we het daarna zeker nog een keer. Maar onze wasmachine komt in de nieuwe woning in de keuken! Dat maakt veel goed.
Verder blijft verhuizen een lastig iets. Het staat hoog genoteerd in de lijst van stressvolle gebeurtenissen. Ik snap dat. Als eenmaal alles geregeld is voor de woning zelf, wat al enige stress kan opleveren, begint het pas. Dozen verzamelen lukt nog wel. Dan komt het inpakken. Wat gaat mee, wat doen we weg. Wat kan nog op marktplaats, of naar familie/vrienden/kennissen. En wat verzamelt een mens veel zooi! Tenminste, als je niet van het weggooien bent. Zoals wij. Wij zijn van die mensen die te vaak denken dat iets nog wel van pas kan komen. Ooit. De zolder staat dus aardig vol. En als die eenmaal uitgezocht is wacht ons nog de schuur. Aaaaaaaaah!
En uit hoeveel bekers drinken we nu eigenlijk koffie. Zeker de helft is nu naar de kringloopwinkel en dat geldt ook voor de glazen. En kabeltjes. Waarom hebben we zoveel kabeltjes en waar zijn of waren ze dan voor? Kunnen ze gewoon weg of grijpen we dan toch een keer mis? En is dat onoverkomelijk? We passen en meten en tekenen de nieuwe woning op schaal om te kijken wat er in past. En vooral wat niet, want we gaan voor kleiner. We schuiven met het getekende bankstel, de kasten, de kleinkind-box en uiteindelijk weten we het nog niet. 'Weet je wat, we zien wel' is de conclusie. Lichter leven, zonder al die bezittingen lijkt steeds prettiger als je ze allemaal moet verhuizen.
Ook uit de tuin willen we wat meenemen. Graven dus. En dan kom je er achter dat dat leuke kleine katjesboompje, wat er nog helemaal niet zo lang staat, gigantische wortels heeft ontwikkeld. Maar dan ben je al aan het graven en wil je hem zoveel mogelijk kans op overleven bieden. Uiteindelijk is een flink stuk tuin omgegraven, maar de boom is er uit. De tuin wordt zo ook een stuk gestroomlijnder. Wij houden van wild en weelderig maar we snappen wel dat een keurige tuin beter is voor de verkoop. We delen dus planten en kruiden uit aan wie ze wil hebben.
Ja, wij gaan het dus ook doen. Verhuizen. Na in totaal 15 keer in mijn leven verhuisd te zijn als ik goed tel, vond ik het welletjes. Toch doen we het weer en omdat het in eerste instantie een tijdelijke woning is, doen we het daarna zeker nog een keer. Maar onze wasmachine komt in de nieuwe woning in de keuken! Dat maakt veel goed.
zaterdag 19 juli 2014
Kostbaar
Waar ga je nou eens gezellig over bloggen als de wereld gek is geworden? Het nieuws over vlucht MH17 houdt iedereen bezig. 298 Mensen, op weg naar hun vakantiebestemming, naar huis of naar een conventie. Allemaal dood. Als een soort bijkomende schade van een strijd die de hunne niet was. Nederland is in rouw want 193 van de 298 mensen zijn van hier. Wat voor mij en voor velen met mij waarschijnlijk, onvoorstelbaar is, is dat de strijdende partijen in Oekraïne niet totaal ontredderd zijn over de fout zie gemaakt is om een burgervliegtuig neer te halen. Niemand komt tot bezinning, nee er wordt gewoon doorgesteggeld over wie het rampterrein op mag, wie niet, wiens schuld het is en van wie juist niet. Maar er zijn wel 298 mensen dood die er zeker weten totaal niets mee te maken hadden.
In Gaza is het Israëlische grondoffensief begonnen. Nog meer doden. En weer vooral onschuldigen. Vrouwen en kinderen. Ook daar komt niemand tot bezinning, in ieder geval niet degenen die het geweld kunnen stoppen. Het is een geweldspiraal die aan beide zijden alleen meer geweld oproept, meer haat, meer verdriet, meer gebroken levens.
Even op de achtergrond in het nieuws, maar nog steeds aan de gang; Syrië. Hoeveel doden zijn daar inmiddels gevallen, hoevelen gevlucht? Meer dan 162.000 doden (!) en 9 miljoen (!!!) vluchtelingen. Niemand komt tot bezinning. Dan hebben we nog ISIS die in Irak wreedheden begaat in naam van de Islam. En Boko Haram doet dat in Nigeria. Deze bewegingen zijn allebei een belediging voor datzelfde geloof. In Centraal Afrika rommelt het sowieso als een gek. En dan heb ik nog veel niet opgenoemd.
Nu wil ik geen deprimerend blog schrijven, maar zomaar even gezellig doen over de warme temperaturen ofzo zat er ook niet in. Wat al die beelden en berichten over al die brandhaarden in de wereld wel bij mij veroorzaken is een diepe dankbaarheid dat ik hier woon. Toen ik gisteravond laat nog even bij de slapende kleinzonen keek, die hier logeerden, bleef ik een tijdje kijken. Zo vredig in hun bedjes. Zo kostbaar. Leven is kostbaar. Of zou het moeten zijn. Overal.
In Gaza is het Israëlische grondoffensief begonnen. Nog meer doden. En weer vooral onschuldigen. Vrouwen en kinderen. Ook daar komt niemand tot bezinning, in ieder geval niet degenen die het geweld kunnen stoppen. Het is een geweldspiraal die aan beide zijden alleen meer geweld oproept, meer haat, meer verdriet, meer gebroken levens.
Even op de achtergrond in het nieuws, maar nog steeds aan de gang; Syrië. Hoeveel doden zijn daar inmiddels gevallen, hoevelen gevlucht? Meer dan 162.000 doden (!) en 9 miljoen (!!!) vluchtelingen. Niemand komt tot bezinning. Dan hebben we nog ISIS die in Irak wreedheden begaat in naam van de Islam. En Boko Haram doet dat in Nigeria. Deze bewegingen zijn allebei een belediging voor datzelfde geloof. In Centraal Afrika rommelt het sowieso als een gek. En dan heb ik nog veel niet opgenoemd.
Nu wil ik geen deprimerend blog schrijven, maar zomaar even gezellig doen over de warme temperaturen ofzo zat er ook niet in. Wat al die beelden en berichten over al die brandhaarden in de wereld wel bij mij veroorzaken is een diepe dankbaarheid dat ik hier woon. Toen ik gisteravond laat nog even bij de slapende kleinzonen keek, die hier logeerden, bleef ik een tijdje kijken. Zo vredig in hun bedjes. Zo kostbaar. Leven is kostbaar. Of zou het moeten zijn. Overal.
maandag 30 juni 2014
Opa en oma en oud?
Kleinkinderen zijn geweldig. Dat weten elke opa en oma. Wij waren direct toen de eerste zich aandiende enthousiast. Oppassen? altijd! En ook nu we er vier hebben is dat nog steeds qualitytime. Ik vond mijn eigen kinderen ook geweldig hoor. Al die ontwikkelingen en het gaat nooit vervelen want elk kind is weer anders, met eigen aardigheden en een eigen karakter. Bij je eigen kids moet je alleen ook altijd gewoon huishouden. Boodschappen doen, wassen, poetsen, tuinieren enz. Bij de kleinkinderen zet ik dat gewoon opzij. Nou ja, ze krijgen wel eten natuurlijk en we gaan wel wandelen en een boodschapje doen, maar de was doen....? Nee echt niet. Strijken? Absoluut niet. Ramen zemen? Whahaha! Nee, wij gaan lekker spelen, verven, flesjes geven, eendjes voeren, tikkertje doen, ballen, naar het dierenparkje, naar de ballenbak enzovoort. We houden ons aan de regels van papa en mama, maar we hoeven niet op te voeden en ze zijn sowieso allemaal totaal perfect.
Soms zijn opa's en oma's natuurlijk echt oud. Soms kom ik echter ook wel eens een oma tegen (ongeveer van mijn eigen leeftijd) die zegt dat ze oud is, nu ze dus oma is. Hoezo, denk ik dan? Ik ben niet ouder geworden hoor. Tenminste niet ouder dan ik ook geworden zou zijn als ik nog geen oma was. Het is juist heel opwekkend te merken dat ik nog steeds met kinderen rond kan sjouwen, op mijn hurken kan zitten, kan rennen en weet ik wat allemaal. Dan merk ik juist dat ik best nog jong ben. Okay, niet zo jong als ik soms denk, maar oud ga ik me zeker niet voelen door het simpele feit dat ik oma ben. Volgens mij heeft opa daar ook geen last van. We zijn wel moe als de kleinkids 's avonds naar huis gaan, maar volgens mij was ik dat vroeger met mijn eigen kinderen ook. Alleen gingen die niet naar huis, maar naar bed. En wees eerlijk, zijn niet alle jonge ouders met kleine kinderen constant moe? Of in ieder geval regelmatig? Opa en oma zijn hoogstens een ietsiepietsie vermoeider, haha!
Misschien zijn het vooral mensen die (nog) geen opa en oma zijn die de relatie leggen met 'oud'. Laatst kwam ik een kennis zonder kinderen tegen die ons met de kleindochter zag lopen. 'Goh, jij bent al oma', zei ze. 'Al aardig grijs ook. Ja, nu word je echt oud. Dat heb ik dan weer niet', lachte ze. 'Ah, de bron van eeuwige jeugd', lachte ik terug. Maar eigenlijk denk ik dat ik die heb als ik begroet word door stralend lachende kleinkinderen.
vrijdag 20 juni 2014
Mobiel
Laatst belde mijn tante mij. Tegenwoordig doet ze dat op mijn mobiele telefoon. Lang had ik nog speciaal voor haar ook mijn vaste nummer, maar dat is niet meer nodig. Haar tablet gaat ze binnenkort ook uitvogelen. Ik weet nog wel dat ik voor het eerst een mobieltje had. Nou, 'tje'.... Het was behoorlijk groot. Wat we nu een koelkastje noemen. Hij deed het meestal niet. Vooral niet als ik hem eens nodig had. Later ging ik voor het Brabants Dagblad werken en dat was het moment dat ik besloot een echte, behoorlijk werkende, mobiele telefoon nodig te hebben. Het werd een ladyfoon. Van Samsung. Ik kon er mee gebeld worden, bellen en sms-en en als ik echt wilde kon ik er ook een foto mee maken. Heel klein. Het schermpje was echt te klein om mee te internetten. Jaren ging hij mee. Zo klein en handzaam. Ik was er aan gehecht. Na een jaar of 7 begonnen de toetsjes toch te haperen en er kwam een smartphone. Ja! Ik kan nu appen! En dat is kei-handig. En sms-en maar dat doe je dan bijna niet meer. Mijn mail kan ik nu overal lezen en beantwoorden en de foto's zijn schitterend! Ontelbare foto's van mijn kleinkinderen en van cupcakes. Iets op internet opzoeken doe ik nog steeds niet zoveel per telefoon, maar het kan wel en is nog leesbaar ook. Als ik tenminste mijn bril op zet.
Sinds mijn eerste mobieltje ben ik natuurlijk overal bereikbaar. Als ik net aan de kassa sta, of achter het stuur zit en dus niet op kan nemen, op de fiets waar ik altijd te laat ben tegen de tijd dat ik hem te pakken heb, of mobieltje ligt beneden op tafel en ik ben op zolder was ophangen.... Ik ben toch niet echt van de mobiele generatie geloof ik. Wel ben ik blij met de ontwikkeling. Als ik er nu aan denk hoe ik als kind door bossen zwalkte, of de bus miste en dan van St. Oedenrode naar huis liep, zonder dat mijn moeder enig idee had waar ik uithing, ben ik nu erg blij dat mijn kinderen een mobieltje in hun zak hadden en hebben. Het is ook best grappig om op de meest vreemde plaatsen een totaal normaal gesprek te voeren met iemand die geen idee heeft waar jij nu bent. Trouwens, ik weet ook niet waar de 'iemand' is. Het enige nadeel is dat mijn ladyfoon maar 1 keer in de 2 dagen ofzo aan de lader moest. Mijn smartphone echter moet elke dag aan de beademing en als ik telefoneer is de batterij zo leeg. Een smartphone is kennelijk niet meer echt om mee te bellen. En je hebt wel eens van die dagen dat de foon vaak rinkelt. Nou ja, zijn ringtone laat horen. Op zulke dagen vind ik mezelf staand, vlakbij een stopcontact, waar de stekker van de oplader zit, andere eindje in mijn telefoon. 'Heeft u even een momentje? Mijn telefoon is bijna leeg. Even de stekker er in doen.' Het is nog een kortere draad dan die mij eerst via de vaste telefoon aan de muur kluisterde. Mijn tante heeft een ouderwetsere versie. "Zo, ik zit al lekker op bed televisie te kijken hoor", zegt ze dan. Ik niet. Ik sta heel mobiel naast de kachel en kan wel 2 stappen heen en weer lopen, vastzittend aan mijn kabeltje.
Sinds mijn eerste mobieltje ben ik natuurlijk overal bereikbaar. Als ik net aan de kassa sta, of achter het stuur zit en dus niet op kan nemen, op de fiets waar ik altijd te laat ben tegen de tijd dat ik hem te pakken heb, of mobieltje ligt beneden op tafel en ik ben op zolder was ophangen.... Ik ben toch niet echt van de mobiele generatie geloof ik. Wel ben ik blij met de ontwikkeling. Als ik er nu aan denk hoe ik als kind door bossen zwalkte, of de bus miste en dan van St. Oedenrode naar huis liep, zonder dat mijn moeder enig idee had waar ik uithing, ben ik nu erg blij dat mijn kinderen een mobieltje in hun zak hadden en hebben. Het is ook best grappig om op de meest vreemde plaatsen een totaal normaal gesprek te voeren met iemand die geen idee heeft waar jij nu bent. Trouwens, ik weet ook niet waar de 'iemand' is. Het enige nadeel is dat mijn ladyfoon maar 1 keer in de 2 dagen ofzo aan de lader moest. Mijn smartphone echter moet elke dag aan de beademing en als ik telefoneer is de batterij zo leeg. Een smartphone is kennelijk niet meer echt om mee te bellen. En je hebt wel eens van die dagen dat de foon vaak rinkelt. Nou ja, zijn ringtone laat horen. Op zulke dagen vind ik mezelf staand, vlakbij een stopcontact, waar de stekker van de oplader zit, andere eindje in mijn telefoon. 'Heeft u even een momentje? Mijn telefoon is bijna leeg. Even de stekker er in doen.' Het is nog een kortere draad dan die mij eerst via de vaste telefoon aan de muur kluisterde. Mijn tante heeft een ouderwetsere versie. "Zo, ik zit al lekker op bed televisie te kijken hoor", zegt ze dan. Ik niet. Ik sta heel mobiel naast de kachel en kan wel 2 stappen heen en weer lopen, vastzittend aan mijn kabeltje.
zondag 15 juni 2014
Gekte
En dan heb je een boek geschreven. Heel dun maar overigens. Na een week ongeveer begon de media er lucht van te krijgen en na een stuk in de Volkskrant en Brabants Dagblad begon de molen te draaien. Dat had ik nou ook weer niet verwacht. 'Is het echt zo boeiend dan', dacht ik. De redactie van Knevel en vd Brink belde. Ze wilden ons in de laatste utzending van het seizoen hebben. Eh, ons? Vroeg ik. Na het stuk in de Volkskrant, het enige interview dat we samen zouden geven, waren we daar niet voor te porren. Op zich een aardig stuk, maar ik had niet het idee dat het om het boek en de diepere bedoeling daar van ging. Logisch misschien dat de aandacht vooral naar Willem uit ging. 'Zal ik maar gaan strijken', dacht ik op een gegeven ogenblik. Niet dat ik zo graag het middelpunt wil zijn, maar ik wilde met het boek een bepaalde boodschap uitdragen en die kwam niet over.'Dit doen we dus niet meer', was de conclusie. Dus ook niet bij K&vdB en sowieso niet met ons hoofd op tv. Wel blij was ik met het prima stuk in het Brabants dagblad. Zo had ik het bedoeld en dat maakte veel goed.
Ondertussen kreeg ik twitterberichtjes (ja, nu snap ik hoe het werkt) van radioprogramma's dat ze contact wilden, of telefoontjes. Ook Boekscout werd gebeld om mijn gegevens te krijgen. Of ik aan wilde schuiven bij eenvandaag, spijkers met koppen en omroep Brabant en of ik nog ergens op tv wilde. Het werd best hectisch. Ik kan me voorstellen dat een mens overweldigd wordt door zo veel aandacht en overal op in wil gaan. Met een ander soort boek had ik dat vast gedaan (al zou daar waarschijnlijk niet zoveel aandacht voor zijn geweest) In mijn geval besef ik wel dat het ook veel onrust brengt. Het boek is niet onbeladen en ik heb geprobeerd de balans te bewaren tussen wel en geen media-aandacht. Om dezelfde afweging blijft het ook bij de twee gegeven interviews en heb ik de plaatselijke krantjes niet eens benaderd. Enige onrust veroorzaak ik echter wel en al probeer ik daar in terughoudend te zijn, voor degenen die er last van hebben is natuurlijk alles te veel. Ik begrijp dat. Dus in plaats van eenvandaag, pastte ik op de kleinkinderen en terwijl omroep Brabant en spijkers met koppen gewoon met hun gasten in gesprek gingen, was ik daar niet. Ik was lekker in Tivoli, met de andere opa's en oma's van ons oudste gezamenlijke kleinkind. Een superleuke dag, ons aangeboden door de superlieve ouders van dat zelfde kleinkind. Hadden we voor geen goud willen missen!
Toch komen er best veel reacties op het boek, waar ik erg blij mee ben. Vaak begripvol, soms verrast. Vaak complimenteus ook, waardoor ik vast van plan ben door te gaan met schrijven. Soms vult het boekje hiaten op in het verhaal, bij mensen die dat deels mee hadden gekregen. Door de bank genomen zijn de reacties van lezers absoluut positief. Dank jullie wel!
En nu over tot de orde van de dag; Voetbal!!!!
Ondertussen kreeg ik twitterberichtjes (ja, nu snap ik hoe het werkt) van radioprogramma's dat ze contact wilden, of telefoontjes. Ook Boekscout werd gebeld om mijn gegevens te krijgen. Of ik aan wilde schuiven bij eenvandaag, spijkers met koppen en omroep Brabant en of ik nog ergens op tv wilde. Het werd best hectisch. Ik kan me voorstellen dat een mens overweldigd wordt door zo veel aandacht en overal op in wil gaan. Met een ander soort boek had ik dat vast gedaan (al zou daar waarschijnlijk niet zoveel aandacht voor zijn geweest) In mijn geval besef ik wel dat het ook veel onrust brengt. Het boek is niet onbeladen en ik heb geprobeerd de balans te bewaren tussen wel en geen media-aandacht. Om dezelfde afweging blijft het ook bij de twee gegeven interviews en heb ik de plaatselijke krantjes niet eens benaderd. Enige onrust veroorzaak ik echter wel en al probeer ik daar in terughoudend te zijn, voor degenen die er last van hebben is natuurlijk alles te veel. Ik begrijp dat. Dus in plaats van eenvandaag, pastte ik op de kleinkinderen en terwijl omroep Brabant en spijkers met koppen gewoon met hun gasten in gesprek gingen, was ik daar niet. Ik was lekker in Tivoli, met de andere opa's en oma's van ons oudste gezamenlijke kleinkind. Een superleuke dag, ons aangeboden door de superlieve ouders van dat zelfde kleinkind. Hadden we voor geen goud willen missen!
Toch komen er best veel reacties op het boek, waar ik erg blij mee ben. Vaak begripvol, soms verrast. Vaak complimenteus ook, waardoor ik vast van plan ben door te gaan met schrijven. Soms vult het boekje hiaten op in het verhaal, bij mensen die dat deels mee hadden gekregen. Door de bank genomen zijn de reacties van lezers absoluut positief. Dank jullie wel!
En nu over tot de orde van de dag; Voetbal!!!!
maandag 9 juni 2014
Twitter vs fb
Ik ben een beetje in de war van al die vreemde dagen. Dat heb ik wel vaker, in de war zijn, maar met de loslopende feestdagen in mei/juni heb ik dat helemaal. Na goede vrijdag en hemelvaart, waar ik al wat over blogde, hebben we nu pinksteren gehad. De Heilige Geest is nedergedaald. Bijna 2000 jaar geleden door Jezus gestuurd om zijn discipelen de bagage te geven die ze nodig hadden, om als eersten van het geloof daar getuige van te doen. In het Jodendom van Mozes werd met pinksteren geofferd aan God. Wat van de eerste graanoogst en eerste vee dat werd geboren. De eerste Christelijke discipelen werden niet geofferd, maar werden wel gezien als de eersten van 'de oogst'. Is de hele oogst eenmaal binnen, dan begint de eindtijd die volgens Jehova Getuigen al een paar keer begonnen is. Tsja, ik weet het niet. In ieder geval denk ik nu steeds dat het morgen maandag is.
In ieder geval hadden we mooi een extra vrije dag. Dat kwam me goed uit want zaterdag en zondag heb ik gewerkt en nu kon ik lekker uitrusten en kijken wat ik had gemist in de social media. Op fb waren genoeg leuke berichten om te liken en ook een hele mooie lieve reactie op mijn boek. Thanks :)
Op twitter is dat toch een heel ander verhaal. Natuurlijk is het ook een ander ding, voor een ander doel en ik weet dat veel mensen het geweldig vinden. Ze gebruiken het zakelijk, of voor wat dan ook en zien het als een belangrijk hulpmiddel om ergens te komen. Het ligt dus vast aan mij. Ik zie vooral een hoop kreten, lees soms iets interessants en ja ik kom ook gelijkgestemden tegen. Wat me vooral heel erg tegenstaat aan twitter is het hoge gehalte aan tweets van laag niveau. Hatelijke, racistische tweets, in mijn tl vooral gericht tegen Nederlanders van marokkaanse komaf. Wat er wordt geroepen is niet mis en lijkt soms recht uit 1938 te komen, alleen hadden toen de Joden de hoofdrol. Ik krijg het er redelijk benauwd van. Een mens is toch in de eerste plaats een mens. Niet een Moslim, Jood of homo of wat dan ook. Pfff, nee. Na een tijdje op twitter is facebook gewoon een verademing. Heerlijke plek waar mensen aardig tegen elkaar zijn en dingen leuk vinden. Waar vrienden iets posten en anderen dan roepen 'vind ik leuk'. Ja, dat vind ik leuk.
In ieder geval hadden we mooi een extra vrije dag. Dat kwam me goed uit want zaterdag en zondag heb ik gewerkt en nu kon ik lekker uitrusten en kijken wat ik had gemist in de social media. Op fb waren genoeg leuke berichten om te liken en ook een hele mooie lieve reactie op mijn boek. Thanks :)
Op twitter is dat toch een heel ander verhaal. Natuurlijk is het ook een ander ding, voor een ander doel en ik weet dat veel mensen het geweldig vinden. Ze gebruiken het zakelijk, of voor wat dan ook en zien het als een belangrijk hulpmiddel om ergens te komen. Het ligt dus vast aan mij. Ik zie vooral een hoop kreten, lees soms iets interessants en ja ik kom ook gelijkgestemden tegen. Wat me vooral heel erg tegenstaat aan twitter is het hoge gehalte aan tweets van laag niveau. Hatelijke, racistische tweets, in mijn tl vooral gericht tegen Nederlanders van marokkaanse komaf. Wat er wordt geroepen is niet mis en lijkt soms recht uit 1938 te komen, alleen hadden toen de Joden de hoofdrol. Ik krijg het er redelijk benauwd van. Een mens is toch in de eerste plaats een mens. Niet een Moslim, Jood of homo of wat dan ook. Pfff, nee. Na een tijdje op twitter is facebook gewoon een verademing. Heerlijke plek waar mensen aardig tegen elkaar zijn en dingen leuk vinden. Waar vrienden iets posten en anderen dan roepen 'vind ik leuk'. Ja, dat vind ik leuk.
zondag 1 juni 2014
Weer spannend
Het is nu echt zo ver...
De eerste boeken zijn op de matten gevallen, of in brievenbussen gegleden, bij mensen die het hadden besteld. Een van mijn schoonzoons was de eerste die liet weten lezend in de tuin te zitten. Meteen sloeg de nervositeit toe. Ojee, buiten mijn schoonzoon zijn er bij nog zo een dertig mensen de boeken binnen gekomen dan. Ojee! Een boek schrijven is een ding, het uitgeven een vrij spannend tweede ding, maar dat het dan dus ook gelezen wordt is weer een heel vreselijk spannend derde ding. Wel logisch waarschijnlijk en ook waar een schrijver op hoopt, dat haar boek gelezen wordt, maar dus ook echt spannend. Het is in mijn geval een inkijk in ons echte leven. De eerste reacties waren hartverwarmend en balsem voor de ziel. Ontzettend bedankt!!
Zelf had ik ook nog twee extra exemplaren besteld maar terwijl de berichtjes binnenkwamen per mail en app over ontvangst, lieten mijn eigen exemplaren op zich wachten. De post komt wel vaker later bij ons, zeker als het mooi weer is. Ik hoor daar wel eens over mopperen in de straat. Ligt onze postbode dan te zonnebaden? Nee, echt niet! Wat doet hij dan wel? Daar kwam ik achter toen ik laatst in de voortuin onkruid aan het wieden was. Op het moment dat ik even de rug strekte kwam onze postbode, die een oude vriend van mij is, de straat ingefietst. Niet met de post, maar wel op de duofiets van het verzorgingstehuis, met naast hem een duidelijk genietende oude dame. 'De post komt wat later vandaag!', riep hij vrolijk. Ik zwaaide, lachte en plukte door. Een tijdje later zag ik hem weer terug fietsen, de dame nog steeds genietend naast hem, en kort daarop kwam hij op zijn postbodefiets weer langs. 'Geen post vandaag, ook geen slecht nieuws!', riep hij naar me. 'Mooi zo!', riep ik terug. Met een brede glimlach wijdde ik me weer aan de tuin. Hoe laat die post ook komt, onze postbode is de beste die er is.
Mijn eigen boeken zijn uiteindelijk ook binnen gevallen en liggen gesigneerd en voorzien van een boodschap klaar voor degenen voor wie ze zijn.
De eerste boeken zijn op de matten gevallen, of in brievenbussen gegleden, bij mensen die het hadden besteld. Een van mijn schoonzoons was de eerste die liet weten lezend in de tuin te zitten. Meteen sloeg de nervositeit toe. Ojee, buiten mijn schoonzoon zijn er bij nog zo een dertig mensen de boeken binnen gekomen dan. Ojee! Een boek schrijven is een ding, het uitgeven een vrij spannend tweede ding, maar dat het dan dus ook gelezen wordt is weer een heel vreselijk spannend derde ding. Wel logisch waarschijnlijk en ook waar een schrijver op hoopt, dat haar boek gelezen wordt, maar dus ook echt spannend. Het is in mijn geval een inkijk in ons echte leven. De eerste reacties waren hartverwarmend en balsem voor de ziel. Ontzettend bedankt!!
Zelf had ik ook nog twee extra exemplaren besteld maar terwijl de berichtjes binnenkwamen per mail en app over ontvangst, lieten mijn eigen exemplaren op zich wachten. De post komt wel vaker later bij ons, zeker als het mooi weer is. Ik hoor daar wel eens over mopperen in de straat. Ligt onze postbode dan te zonnebaden? Nee, echt niet! Wat doet hij dan wel? Daar kwam ik achter toen ik laatst in de voortuin onkruid aan het wieden was. Op het moment dat ik even de rug strekte kwam onze postbode, die een oude vriend van mij is, de straat ingefietst. Niet met de post, maar wel op de duofiets van het verzorgingstehuis, met naast hem een duidelijk genietende oude dame. 'De post komt wat later vandaag!', riep hij vrolijk. Ik zwaaide, lachte en plukte door. Een tijdje later zag ik hem weer terug fietsen, de dame nog steeds genietend naast hem, en kort daarop kwam hij op zijn postbodefiets weer langs. 'Geen post vandaag, ook geen slecht nieuws!', riep hij naar me. 'Mooi zo!', riep ik terug. Met een brede glimlach wijdde ik me weer aan de tuin. Hoe laat die post ook komt, onze postbode is de beste die er is.
Mijn eigen boeken zijn uiteindelijk ook binnen gevallen en liggen gesigneerd en voorzien van een boodschap klaar voor degenen voor wie ze zijn.
donderdag 29 mei 2014
Regenachtige gedachten
Hemelvaart
Er zijn op dit moment 30 boeken verkocht, wat me helemaal niet tegen valt. Veel PR heb ik niet gevoerd, dus niet slecht. Via mijn auteursaccount bij Boekscout.nl kan ik netjes volgen hoe de verkoop loopt. Niet wie het boek koopt natuurlijk, maar wel hoeveel in totaal en of dat particulier is of via boekwinkels. Leuk hoor. Reacties komen hier en daar los. Sommige ontzettend lief en hartverwarmend, sommige wat kritischer maar dat mag. Daarnaast gaat het gewone dagelijkse leven natuurlijk ook door. Eigenlijk gaat juist dat vooral door, haha! Boodschappen doen, koken, stofzuigen, opruimen, afspraken en zaken regelen. Door de regen fietsen, of er zoals nu, door het raam naar kijken terwijl ik blog. Laptop op schoot, het ding doet zijn naam eer aan.
Vandaag is het hemelvaartdag, de dag van 'Vat oe fiets' en klokgebeier. En van Jezus natuurlijk, die ten hemel voer. De fietsers voor het goede doel hebben meestal mooier weer en ik heb een beetje meelij met hen. Het lijkt buiten wel een beetje herfst. Zelf vergeet ik elk jaar weer dat de winkels dicht zijn op hemelvaartdag. Ik vind het zo een vreemde feestdag maar dat komt vast omdat ik niet katholiek ben. Nog vreemder vind ik goede vrijdag. Hoezo goed? Die dag stierf volgens de Bijbel Jezus aan het kruis voor onze zonden. Niet zo een goede dag dus voor Hem. Voor de mensheid wel, maar mij lijkt het toch wat egoistisch om het dan een goede vrijdag te noemen. Temeer omdat de mensheid er niet veel mee heeft gedaan. Ze zondigden weer vrolijk door. Dat maakt Zijn offer nogal wrang. De kruisbeelden met daaraan hangende Jezus, die veel aan het begin van dorpen staan vind ik ook altijd zo zielig. Het ziet er zo naar uit en zeker als het zo kil is als vandaag heb ik de neiging Jezus een regenjasje om te hangen. Ik wil absoluut niemand beledigen in zijn of haar geloof, maar geloof zelf veel liever dat Jezus helemaal niet dood ging daar aan dat kruis. Dat maakt het ook veel makkelijker voor me om naar Hem te knipogen als ik langs zo een kruisbeeld kom en te denken; Wij weten wel beter he...
Er zijn op dit moment 30 boeken verkocht, wat me helemaal niet tegen valt. Veel PR heb ik niet gevoerd, dus niet slecht. Via mijn auteursaccount bij Boekscout.nl kan ik netjes volgen hoe de verkoop loopt. Niet wie het boek koopt natuurlijk, maar wel hoeveel in totaal en of dat particulier is of via boekwinkels. Leuk hoor. Reacties komen hier en daar los. Sommige ontzettend lief en hartverwarmend, sommige wat kritischer maar dat mag. Daarnaast gaat het gewone dagelijkse leven natuurlijk ook door. Eigenlijk gaat juist dat vooral door, haha! Boodschappen doen, koken, stofzuigen, opruimen, afspraken en zaken regelen. Door de regen fietsen, of er zoals nu, door het raam naar kijken terwijl ik blog. Laptop op schoot, het ding doet zijn naam eer aan.
Vandaag is het hemelvaartdag, de dag van 'Vat oe fiets' en klokgebeier. En van Jezus natuurlijk, die ten hemel voer. De fietsers voor het goede doel hebben meestal mooier weer en ik heb een beetje meelij met hen. Het lijkt buiten wel een beetje herfst. Zelf vergeet ik elk jaar weer dat de winkels dicht zijn op hemelvaartdag. Ik vind het zo een vreemde feestdag maar dat komt vast omdat ik niet katholiek ben. Nog vreemder vind ik goede vrijdag. Hoezo goed? Die dag stierf volgens de Bijbel Jezus aan het kruis voor onze zonden. Niet zo een goede dag dus voor Hem. Voor de mensheid wel, maar mij lijkt het toch wat egoistisch om het dan een goede vrijdag te noemen. Temeer omdat de mensheid er niet veel mee heeft gedaan. Ze zondigden weer vrolijk door. Dat maakt Zijn offer nogal wrang. De kruisbeelden met daaraan hangende Jezus, die veel aan het begin van dorpen staan vind ik ook altijd zo zielig. Het ziet er zo naar uit en zeker als het zo kil is als vandaag heb ik de neiging Jezus een regenjasje om te hangen. Ik wil absoluut niemand beledigen in zijn of haar geloof, maar geloof zelf veel liever dat Jezus helemaal niet dood ging daar aan dat kruis. Dat maakt het ook veel makkelijker voor me om naar Hem te knipogen als ik langs zo een kruisbeeld kom en te denken; Wij weten wel beter he...
vrijdag 23 mei 2014
Oeps, ik ben schrijver
Boek
En vandaag was het dan zo ver.... Mijn boek is te bestellen, het staat online, in de webshop, ik ben schrijver.... Apart. Na alle voorbereidingen en drukte rondom het boek bijna een anticlimax. Ik hoefde namelijk helemaal niks te doen. Gewoon op onze kleinkinderen passen en wachten tot het zover was. Ergens tegen het einde van de ochtend kwamen de eerste berichtjes. Aha, het was dus zo ver. 's Middags viel mijn eigen boek in mijn eigen brievenbus. Toch even een bijzonder moment. Ik ben schrijver.
Het boek ziet er cool uit, met dank aan Gerry van Roosmalen, oneeyevision.nl en Boekscout.nl. Gerry is de enige fotograaf die mij kan laten plakken aan een foto, en Boekscout heeft het boek heel mooi vorm gegeven, ook weer met coverfoto van oneeyevision.nl. Een uitgebreide mail van Boekscout volgde, want vergis je niet, schrijven is ook gewoon werken. Het is een heel proces om een boek uitgegeven te krijgen. Schrijven is eigenlijk het makkelijkste deel. Daarna, dan begint het pas.
Ik ben benieuwd wat er gaat volgen. Op dit moment zit ik aan een glaasje Bailey's, gekregen van vrienden als felicitatie. Superlief! Bedankt!! Van mijn echtgenoot kreeg ik een hele mooie bos bloemen, wat extra lief is aangezien hij een soort lijdend voorwerp is in mijn verhaal. Verder moet het nog een beetje inzinken hoor. Het gewone leven gaat ook gewoon door. De avond heb ik doorgebracht met het bakken van cupcakes en minitaart voor een kleine jarige. Toch is er wel iets veranderd. Ik ben nu een gepubliceerde schrijver. Ik sta onder contract bij mijn uitgever en ben dus echt schrijver. Behalve dat het leuk staat op mijn CV, ben ik dus vast van plan te blijven schrijven. Verhalen genoeg om te vertellen. Er borrelt van alles in mijn hoofd. Niks is prettiger voor de inspiratie dan de erkenning door een uitgever.
Voor wie interesse heeft: http://www.boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=4823 is de webshop van Boekscout.nl waar mijn boek te bekijken is en voor de liefhebber te bestellen.
Ik ga nog een borreltje pakken en binnenkort begin ik aan mijn volgende boek :)
En vandaag was het dan zo ver.... Mijn boek is te bestellen, het staat online, in de webshop, ik ben schrijver.... Apart. Na alle voorbereidingen en drukte rondom het boek bijna een anticlimax. Ik hoefde namelijk helemaal niks te doen. Gewoon op onze kleinkinderen passen en wachten tot het zover was. Ergens tegen het einde van de ochtend kwamen de eerste berichtjes. Aha, het was dus zo ver. 's Middags viel mijn eigen boek in mijn eigen brievenbus. Toch even een bijzonder moment. Ik ben schrijver.
Het boek ziet er cool uit, met dank aan Gerry van Roosmalen, oneeyevision.nl en Boekscout.nl. Gerry is de enige fotograaf die mij kan laten plakken aan een foto, en Boekscout heeft het boek heel mooi vorm gegeven, ook weer met coverfoto van oneeyevision.nl. Een uitgebreide mail van Boekscout volgde, want vergis je niet, schrijven is ook gewoon werken. Het is een heel proces om een boek uitgegeven te krijgen. Schrijven is eigenlijk het makkelijkste deel. Daarna, dan begint het pas.
Ik ben benieuwd wat er gaat volgen. Op dit moment zit ik aan een glaasje Bailey's, gekregen van vrienden als felicitatie. Superlief! Bedankt!! Van mijn echtgenoot kreeg ik een hele mooie bos bloemen, wat extra lief is aangezien hij een soort lijdend voorwerp is in mijn verhaal. Verder moet het nog een beetje inzinken hoor. Het gewone leven gaat ook gewoon door. De avond heb ik doorgebracht met het bakken van cupcakes en minitaart voor een kleine jarige. Toch is er wel iets veranderd. Ik ben nu een gepubliceerde schrijver. Ik sta onder contract bij mijn uitgever en ben dus echt schrijver. Behalve dat het leuk staat op mijn CV, ben ik dus vast van plan te blijven schrijven. Verhalen genoeg om te vertellen. Er borrelt van alles in mijn hoofd. Niks is prettiger voor de inspiratie dan de erkenning door een uitgever.
Voor wie interesse heeft: http://www.boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=4823 is de webshop van Boekscout.nl waar mijn boek te bekijken is en voor de liefhebber te bestellen.
Ik ga nog een borreltje pakken en binnenkort begin ik aan mijn volgende boek :)
zaterdag 17 mei 2014
Beetje schizo
Beetje nerveus
De correctieproeven van het boek zijn binnen gekomen en weer retour gestuurd. Direct daarop kwam er een berichtje of ik nog even een mailing rond kon sturen. Een vooraankondiging voor de echte promotiemail. Slim bedacht van Boekscout.nl, want zo zie je meteen of alle adressen kloppen. Ik sta er sowieso van te kijken wat een slim concept ze daar hebben. Alles gaat via het ' nieuwe werken' dus per email. Voor wie gelooft in de persoonlijke benadering in de vorm van gesprekken, is er een helpdesk waarmee je kan bellen.
Misschien niet helemaal het beeld wat mensen hebben bij een uitgever? Ik vind het prima zo. Efficiënt, duidelijk en de meeste vragen worden al beantwoord voordat je ze kan stellen. Dat geeft dit mens vertrouwen. Bij Boekscout weten ze duidelijk waar ze mee bezig zijn.
Weet ik ook waar ik mee bezig ben? Ik denk het wel. Toch word ik wel steeds nerveuzer nu 23 mei in zicht komt. Even ons hebben en houden in een boek zetten en op de markt gooien, mwah, Het is een beetje schizofrene toestand. Aan de ene kant is het spannend en geweldig dat mijn boek wordt uitgegeven. Aan de andere kant is het doodeng. Wat zullen de reacties zijn? Aardig? Goed? Vervelend? Kritisch? Ik maak me aardig kwetsbaar met dit boek. Kan ik dat aan? Om daar achter te komen zullen er natuurlijk wel reacties moeten zijn. Dat is ook nog een mogelijkheid. Dat er helemaal geen reacties komen. Dat het boekje helemaal niks doet, behalve op een plank liggen. Misschien wel makkelijk, maar dat voelt toch ook niet als iets wat ik nou echt wil.
Ik heb het tenslotte geschreven om ons recente verleden recht in de ogen te kijken. Om het maar eens gewoon op tafel te gooien, dat gaat heel goed met een boek, en dwars door het vuur te gaan. Als er dan alleen een klein rookwolkje poef zegt, schiet dat ook niet op natuurlijk. Of misschien zou dat juist wel mooi zijn. Als er helemaal geen vuur blijkt te zijn. Dat alleen wij denken dat er nog iets op te rakelen valt. Zou weer meevallen.
Wat ook schizofreen is, is dat we bijna dagelijks geconfronteerd worden met de gevolgen van de beschreven gebeurtenissen. Terwijl ik druk bezig ben met het proces van uitgeven leven we 'on the edge' om het spannend te zeggen. We solliciteren, we moeten verhuizen en de meest simpele dingen zijn bij ons zo simpel niet. Het is alsof je een pad beloopt waarvan je niet precies weet waar dat heen gaat. Het ene moment loop je op zacht gras en geniet je van het uitzicht, het volgende moment loop je op de keien en is je uitzicht een donkere woestenij. Geef mij het gras maar. Gelukkig is er in verhouding ook veel gras en zelfs tussen de keien zijn echt wel bloemen te ontdekken als je ogen en hart dat willen zien. Op naar 23 mei dus. Maar eerst nog gezellig samen zijn met goede vrienden en de eerste verjaardag van onze kleindochter! Daar kan dan weer geen boek tegen op.
De correctieproeven van het boek zijn binnen gekomen en weer retour gestuurd. Direct daarop kwam er een berichtje of ik nog even een mailing rond kon sturen. Een vooraankondiging voor de echte promotiemail. Slim bedacht van Boekscout.nl, want zo zie je meteen of alle adressen kloppen. Ik sta er sowieso van te kijken wat een slim concept ze daar hebben. Alles gaat via het ' nieuwe werken' dus per email. Voor wie gelooft in de persoonlijke benadering in de vorm van gesprekken, is er een helpdesk waarmee je kan bellen.
Misschien niet helemaal het beeld wat mensen hebben bij een uitgever? Ik vind het prima zo. Efficiënt, duidelijk en de meeste vragen worden al beantwoord voordat je ze kan stellen. Dat geeft dit mens vertrouwen. Bij Boekscout weten ze duidelijk waar ze mee bezig zijn.
Weet ik ook waar ik mee bezig ben? Ik denk het wel. Toch word ik wel steeds nerveuzer nu 23 mei in zicht komt. Even ons hebben en houden in een boek zetten en op de markt gooien, mwah, Het is een beetje schizofrene toestand. Aan de ene kant is het spannend en geweldig dat mijn boek wordt uitgegeven. Aan de andere kant is het doodeng. Wat zullen de reacties zijn? Aardig? Goed? Vervelend? Kritisch? Ik maak me aardig kwetsbaar met dit boek. Kan ik dat aan? Om daar achter te komen zullen er natuurlijk wel reacties moeten zijn. Dat is ook nog een mogelijkheid. Dat er helemaal geen reacties komen. Dat het boekje helemaal niks doet, behalve op een plank liggen. Misschien wel makkelijk, maar dat voelt toch ook niet als iets wat ik nou echt wil.
Ik heb het tenslotte geschreven om ons recente verleden recht in de ogen te kijken. Om het maar eens gewoon op tafel te gooien, dat gaat heel goed met een boek, en dwars door het vuur te gaan. Als er dan alleen een klein rookwolkje poef zegt, schiet dat ook niet op natuurlijk. Of misschien zou dat juist wel mooi zijn. Als er helemaal geen vuur blijkt te zijn. Dat alleen wij denken dat er nog iets op te rakelen valt. Zou weer meevallen.
Wat ook schizofreen is, is dat we bijna dagelijks geconfronteerd worden met de gevolgen van de beschreven gebeurtenissen. Terwijl ik druk bezig ben met het proces van uitgeven leven we 'on the edge' om het spannend te zeggen. We solliciteren, we moeten verhuizen en de meest simpele dingen zijn bij ons zo simpel niet. Het is alsof je een pad beloopt waarvan je niet precies weet waar dat heen gaat. Het ene moment loop je op zacht gras en geniet je van het uitzicht, het volgende moment loop je op de keien en is je uitzicht een donkere woestenij. Geef mij het gras maar. Gelukkig is er in verhouding ook veel gras en zelfs tussen de keien zijn echt wel bloemen te ontdekken als je ogen en hart dat willen zien. Op naar 23 mei dus. Maar eerst nog gezellig samen zijn met goede vrienden en de eerste verjaardag van onze kleindochter! Daar kan dan weer geen boek tegen op.
zaterdag 10 mei 2014
campingbedje
Uit de tijd
Straks gaan we richting mijn oudste dochter die haar 30e verjaardag viert. Buiten kindergebak, cadeautje en onszelf, nemen we ook het campingbedje mee van de kleindochter. Dat stond hier nog en wie weet moeten er straks kleine mensjes even een dutje doen in dat bedje. Op naar boven waar het bedje staat. Hm, waar zal ik eens beginnen. Eerst maar het meest voor de hand liggende, het matrasje er uit. Dat gaat goed. Er onder ligt nog iets stevigs wat er bij nadere bestudering uitziet als iets waar straks ook het bedje in verpakt kan worden. Okay, dat leggen we opzij. Er zitten her en der wat flapjes langs de kanten van het bedje en op de hoeken die vast los moeten. Dat gaat goed. Maar wat nu?
Bedje op zijn kant, bedje op zijn kop, hee daar zit iets. En die stangen zien er uit alsof ze kunnen knikken. Voorzichtig even proberen maar. Ja, dat gaat. Maar er blijft nog een stuk bed over dat niet knikt. Uhhh...
Echtgenoot komt ook eens kijken. Er zit een lipje waar volgens hem aan getrokken kan worden. Het werkt. Maar nog steeds knikken niet alle stangen. Ik kijk er nog maar eens goed naar en bedenk dat die pijltjes die op het bedje gedrukt staan toch vast iets duidelijk willen maken. Even voelen en ja!! Er zit iets onder de stof waar we op kunnen drukken! En daar gaan de laatste stangen.
Volgende stap is het bedje in de hoes krijgen en de matras in een tas. Samen puzzelen we het er in en nu staat alles klaar in de gang. Pff, je zou bijna toe zijn aan vakantie. Nooit een campingbedje bezeten. Ik voel me duidelijk uit de tijd. Maar we hebben het voor elkaar. Deze opa en oma zijn voldaan over zichzelf. Op naar het feest!
Straks gaan we richting mijn oudste dochter die haar 30e verjaardag viert. Buiten kindergebak, cadeautje en onszelf, nemen we ook het campingbedje mee van de kleindochter. Dat stond hier nog en wie weet moeten er straks kleine mensjes even een dutje doen in dat bedje. Op naar boven waar het bedje staat. Hm, waar zal ik eens beginnen. Eerst maar het meest voor de hand liggende, het matrasje er uit. Dat gaat goed. Er onder ligt nog iets stevigs wat er bij nadere bestudering uitziet als iets waar straks ook het bedje in verpakt kan worden. Okay, dat leggen we opzij. Er zitten her en der wat flapjes langs de kanten van het bedje en op de hoeken die vast los moeten. Dat gaat goed. Maar wat nu?
Bedje op zijn kant, bedje op zijn kop, hee daar zit iets. En die stangen zien er uit alsof ze kunnen knikken. Voorzichtig even proberen maar. Ja, dat gaat. Maar er blijft nog een stuk bed over dat niet knikt. Uhhh...
Echtgenoot komt ook eens kijken. Er zit een lipje waar volgens hem aan getrokken kan worden. Het werkt. Maar nog steeds knikken niet alle stangen. Ik kijk er nog maar eens goed naar en bedenk dat die pijltjes die op het bedje gedrukt staan toch vast iets duidelijk willen maken. Even voelen en ja!! Er zit iets onder de stof waar we op kunnen drukken! En daar gaan de laatste stangen.
Volgende stap is het bedje in de hoes krijgen en de matras in een tas. Samen puzzelen we het er in en nu staat alles klaar in de gang. Pff, je zou bijna toe zijn aan vakantie. Nooit een campingbedje bezeten. Ik voel me duidelijk uit de tijd. Maar we hebben het voor elkaar. Deze opa en oma zijn voldaan over zichzelf. Op naar het feest!
woensdag 7 mei 2014
Spannend
Leuk of spannend of allebei?
De verschijningsdatum van het boek komt dichterbij. 23 mei is het zo ver! Inmiddels heb ik veel werk verzet en ben ik nog bezig met de laatste klus. Het verzamelen van mensen die toestemming geven voor de toesturing van de promotiemail door de uitgever. Ik heb mijn verplichte aantal al, maar ben blij dat er zo veel mensen positief reageren! Het is echt heel spannend. Niet alleen dat ik, nou ja, mijn boek, uitgegeven word, maar ook wat het teweeg kan brengen. Het is waargebeurd, dus uit ons leven gegrepen. Wat zullen de reacties zijn? Bij sommigen zal het misschien nieuwsgierigheid bevredigen, bij anderen interesse belonen, maar misschien zijn er ook mensen die er niet op zitten te wachten. Dat weet ik eigenlijk wel zeker. Misschien worden er ook wel mensen boos. Het is maar net hoe ze er zelf in staan en wat hun eigen belang is. De een wil alles nu eenmaal liever laten vergeten, de ander is er nog mee bezig en wil juist meer weten.
Het zal allemaal wel op me af komen. Of misschien gebeurt er helemaal niets... De tijd zal het leren. In ieder geval, als er dit keer figuurlijk gesproken iets op mijn hoofd valt, is het mijn eigen keus. Dan heb ik het zelf afgeroepen en dat voelt toch anders. De gebeurtenissen in het boek overkwamen mij en de rest van ons gezin en dan moet je zien stevig op je benen te blijven staan. Voeten op de aarde en dealen met wat er opeens gebeurt, zonder je voor te kunnen bereiden. Nu sta ik al stevig en is de uitdaging mijn eigen keus. In beide gevallen kijk ik alles recht in de ogen en achteraf zal ik kunnen vertellen wat nou makkelijker of moeilijker was.
Zenuwachtig ben ik wel!Soms vraag ik me ook wel af waarom ik dit nou zo nodig moet doen. Niet omdat ik zo graag in de spotlights sta. Misschien wel omdat ik denk dat er veel mensen zijn die iets totaal onverwachts meemaken, aan worden gekeken in positieve maar zeker ook negatieve manier. Oordelen die zo makkelijk worden gegeven en als het anoniem kan soms op een vreselijke manier. Misschien heeft iemand er iets aan. Misschien kan ik iets positiefs voort laten komen uit een vrij negatieve gebeurtenis. Ik ben dit pad ingeslagen en nu maar kijken waar het heen gaat. Op naar 23 mei.
De verschijningsdatum van het boek komt dichterbij. 23 mei is het zo ver! Inmiddels heb ik veel werk verzet en ben ik nog bezig met de laatste klus. Het verzamelen van mensen die toestemming geven voor de toesturing van de promotiemail door de uitgever. Ik heb mijn verplichte aantal al, maar ben blij dat er zo veel mensen positief reageren! Het is echt heel spannend. Niet alleen dat ik, nou ja, mijn boek, uitgegeven word, maar ook wat het teweeg kan brengen. Het is waargebeurd, dus uit ons leven gegrepen. Wat zullen de reacties zijn? Bij sommigen zal het misschien nieuwsgierigheid bevredigen, bij anderen interesse belonen, maar misschien zijn er ook mensen die er niet op zitten te wachten. Dat weet ik eigenlijk wel zeker. Misschien worden er ook wel mensen boos. Het is maar net hoe ze er zelf in staan en wat hun eigen belang is. De een wil alles nu eenmaal liever laten vergeten, de ander is er nog mee bezig en wil juist meer weten.
Het zal allemaal wel op me af komen. Of misschien gebeurt er helemaal niets... De tijd zal het leren. In ieder geval, als er dit keer figuurlijk gesproken iets op mijn hoofd valt, is het mijn eigen keus. Dan heb ik het zelf afgeroepen en dat voelt toch anders. De gebeurtenissen in het boek overkwamen mij en de rest van ons gezin en dan moet je zien stevig op je benen te blijven staan. Voeten op de aarde en dealen met wat er opeens gebeurt, zonder je voor te kunnen bereiden. Nu sta ik al stevig en is de uitdaging mijn eigen keus. In beide gevallen kijk ik alles recht in de ogen en achteraf zal ik kunnen vertellen wat nou makkelijker of moeilijker was.
Zenuwachtig ben ik wel!Soms vraag ik me ook wel af waarom ik dit nou zo nodig moet doen. Niet omdat ik zo graag in de spotlights sta. Misschien wel omdat ik denk dat er veel mensen zijn die iets totaal onverwachts meemaken, aan worden gekeken in positieve maar zeker ook negatieve manier. Oordelen die zo makkelijk worden gegeven en als het anoniem kan soms op een vreselijke manier. Misschien heeft iemand er iets aan. Misschien kan ik iets positiefs voort laten komen uit een vrij negatieve gebeurtenis. Ik ben dit pad ingeslagen en nu maar kijken waar het heen gaat. Op naar 23 mei.
maandag 28 april 2014
Oh, zo Cis: Het lijkt wel werk!
Oh, zo Cis: Het lijkt wel werk!: Bijna uit de kast Vandaag heb ik de gecorrigeerde, definitieve versie van mijn manuscript naar de uitgever gestuurd. Eerst heb ik iederee...
Het lijkt wel werk!
Bijna uit de kast
Vandaag heb ik de gecorrigeerde, definitieve versie van mijn manuscript naar de uitgever gestuurd. Eerst heb ik iedereen wiens naam in het manuscript staat om toestemming gevraagd en veranderd wie dat wilde, laten staan wie het goed vond. Er komt van alles bij kijken. Nakijken op spelfouten, verschrijvingen, leestekens en als het dan af is, nog maar een keer overlezen voor het geval ik iets gemist heb.... Wat dan volgt is het maken van een samenvatting voor de achterkant, een biografie in de zij- en de ik-vorm. Vreemd hoor over jezelf iets schrijven als 'zij'. Alles moet in een vastgesteld aantal woorden, dus puzzelen. Uren en dagen later ben ik tevreden over het resultaat en stuur het op. Poeh, het lijkt wel werken...... Maar het is superleuk en spannend.
Ondertussen breek ik, en mij nog wat andere mensen, mijn brein over de coverfoto. Wie hem gaat maken is bekend, Gerry van Roosmalen 1ivision in Sint Oedenrode. Maar wat hij gaat maken... daar denken we nog zwaar over na. Het moet uiteraard passen bij de titel en inhoud. En er moet ook een fotootje van mij op de achterkant. Nou, als die maar blijft kleven.
Een contractuele verplichting is dat ik PR doe. Een emaillijst samenstellen voor de promotie is daar een onderdeel van. Alleen wie mij toestemming geeft een promotiemail te sturen, krijgt die daadwerkelijk. Dus mensen, wie interesse heeft in een preview, geheel vrijblijvend, stuur mij je emailadres! Tenminste als ik dat niet al heb. Er wordt geen misbruik van gemaakt, dat beloof ik. Ik ben prive te emailen dragonmouse1@gmail.com Alle emailadressen die speciaal voor dit doel worden verzameld, en die met toestemming door de uitgever worden benaderd met de promotiemail, worden daarna door de uitgever vernietigd! Voorlopig lijkt de verschijningsdatum 23 mei te worden. Whaaaaaa!
Het 'gewone' leven gaat natuurlijk ook door. Kleinkinderen komen logeren, vrienden verhuizen, taarten worden gebakken, rekeningen betaald, de was gedaan en kip in de oven gestopt. Tussen de bedrijven door bedenk ik wat ik allemaal moet doen en hoe. Er hangt een soort energie omdat ik bezig ben met iets aparts. Een boek uitgeven. Het is net of ik uit de kast kom!
woensdag 23 april 2014
Ik ben bijna auteur!
Ik ben auteur! Bijna.......
Whaa!
Ik heb een manuscript ingestuurd naar Boekscout. Het manuscript over de
gebeurtenissen in 2012/2013 in ons gezin. En ik mag naar een
auteursbijeenkomst! Dit betekent dat Boekscout wat in mijn manuscript ziet, dat
ze het misschien uit gaan geven. O, ik ben nerveus! Het uur U breekt aan. Kan
ik schrijven? Kan ik naamsbekendheid krijgen en daarmee kans op meer boeken,
een column ergens, inkomsten wellicht? Hele nieuwe horizonten doemen op aan
mijn einder. In ieder geval kan ik nog dromen tot en met vrijdag. Aan het einde
van de bijeenkomst krijg ik uitsluitsel. Het maakt me sowieso al blij. Een
auteursbijeenkomst….. haha! Ik ben dus een auteur.
Ik
heb ook meegedaan aan een schrijfwedstrijd van de Nederlandse bibliotheken. Een
reisverhaal in 1000 woorden. Abdelkader Benali jureert en alweer vind ik het al
een eer dat een verhaal van mij door hem gelezen wordt. Het mijne en 1800
andere. De vijf beste schrijvers mogen met Benali mee naar Marokko op een
literaire reis. Ik heb dus besloten naar Marokko te gaan. Ik droom gewoon door
tot het tegendeel wordt bewezen. Dat kan natuurlijk heel goed gebeuren, in
feite is de kans te winnen vrij klein. Hoop doet leven, geeft energie. Dat
sprankeltje dat je nodig hebt om de dagelijkse beslommeringen het hoofd te
blijven bieden. Dus ik hoop en droom en schrijf.
In één week tijd heb ik uitsluitsel over zowel mijn boek als de wedstrijd gekregen. Je wint wat, je verliest wat. Naar Marokko ga ik niet, dat zal moeten wachten tot ik genoeg heb gespaard om zelf de reis te betalen. Maar mijn boek wordt uitgegeven!!! En dan bedoel ik ook echt uitgegeven. Geen eigen beheer, geen kosten voor allerlei zaken, geen aantal zelf te kopen boeken. Nee, het wordt echt uitgegeven. Spannend!!!! Ik ben nu aan het corrigeren, wat een hels karwei is maar het is geweldig. Die nieuwe horizonten zijn er nog steeds. Even niet in Marokko, maar wel hier in mijn eigen woonkamer. Ik droom, werk en schrijf en voor wie het leuk vindt blog ik er voortaan over. Over schrijven en mijn dagelijkse beslommeringen zoals ik die zie.
Groetjes, Cis
Abonneren op:
Posts (Atom)