Verhuisperikelen; De spin

We gaan verhuizen! Na twee jaar onder de leegstandswet te hebben gehuurd (te koop staande woning huren van de eigenaar) kregen we een woning toegewezen in Helmond, Brandevoort. We hebben die twee jaar prima gewoond aan de Marslaan. Een knus huisje, aardige buren en een heel fijn contact met de eigenaars. Toch zijn we heel blij om nu verder te kunnen trekken. Het is toch een beetje alsof je op de bushalte staat te wachten, zonder te weten op welk moment (verkoop huis) je in welke bus moet springen. Bestemming onbekend.

Nu gaan we dus weer naar een gewone maar dus eigenlijk heel bijzondere woning. Eentje waar we gewoon kunnen blijven. Het lijkt, met wat fantasie, op mijn droombeeld dat ik als kind had. Een wit boerderijtje met rieten dak. Het is een wit huisje met pannendak. En... met een serre. Ook zo een droom. Het in- en uitpakken is misschien niet zo mijn droom, maar wel het creatieve. Kleuren verf uitzoeken, vloer, bedenken hoe we het gaan doen... en dan heb je de sleutel, de eerste huur is betaald en het klussen mag beginnen.

Manlief dropte me op het nieuwe adres en terwijl hij de auto weg ging brengen, ging ik aan de slag met de eerste muur en vier potten verf. Allemaal in dezelfde kleur hoor. Muziekje

erbij en de pret kon beginnen. Nu had het huis een maandje leeg gestaan en het bleek inmiddels gekraakt.

De krakers waren al aan de tweede generatie aan de maten te zien, hadden allemaal acht poten en zaten vooral boven aan de muur tegen het plafond. Spinnen dus. Ik houd niet van spinnen. De meesten namen gelukkig alle acht hun benen als ik in de buurt kwam met mijn verfroller en kwast, behalve eentje. Misschien wel de matriarch van de kolonie.

Het redelijk forse exemplaar bleef gewoon zitten. Nu ben ik niet van het doodmaken maar beetpakken gaat me ook wat te ver. "Loop dan", zei ik tegen het beest terwijl ik naderde met de kwast. De spin ging wel twee stappen opzij. Spinnenstappen. Die zijn niet zo groot.

"Ga nou", probeerde ik nog een keer en liet de verfroller zien. De spin ging. Vervolgens ging ze precies boven mijn hoofd gezellig tegen het plafond zitten. Duidelijk van mening dat ik hier de indringer was. Zodra ik de muur onder 'haar' plek aan het plafond had geschilderd, wandelde ze bedaard terug. Dat wordt nog wat. De muur heeft namelijk een tweede laag nodig....