Mensen kijken

Mensen kijken. Iets wat ik graag doe. Wie kent het niet, zittend op een terras kijken naar wat er voorbij komt lopen... Nu is het wat koud voor een terras maar ik ga regelmatig met de trein en geloof me, daar valt op het perron en in de voertuigen ook heel veel te zien.

Omdat ik maar een korte afstand hoef te reizen blijf ik meestal staan in zo een halletje of portaaltje van de trein waar een paar van die klapstoeltjes zitten. Weet iemand eigenlijk hoe die ruimte officieel heet? Het is meestal druk, ook dat stukje trein en ik vind dat een mooi moment om te observeren. Zoals de dame, zittend op zo een klapstoeltje, met t-shirt waarop haar geloofskreet stond en kleurrijke rok. Ze had een enorme tas bij zich. Zo een soort boodschappen/reistas van plastic die met een rits sluit bovenop. Met een enorme stralende glimlach vertelde zij over God. Hoofdzakelijk tegen een meneer die naast mij stond en die zijn spullen in een andere trein had laten liggen.

Zij vertelde hoe God voor haar zorgde. Had ze geen geld meer voor een treinkaartje; een lief passerend mens gaf haar er één. Waar ze ook terechtkwam, ze ging zitten en wachtte in het volste vertrouwen op wat komen zou. Zo ging het ook met verloren spullen. Van alles was ze al kwijtgeraakt, maar alles vond altijd zijn weg terug naar haar. Zelfs een vergeten laptop had zij dankzij God weer terug gekregen. De man naast mij wilde haar telefoonnummer maar had geen pen en zijn telefoon lag dus in de andere trein. Ze dook in haar enorme tas, want een pen had zij wel. Maar hoe ze ook zocht, de pen bleef onvindbaar en niemand in ons overvolle portaaltje bood er eentje aan om mee te schrijven.... 

Of de man die mij tot ik uit moest stappen vertelde over de Chinese astrologie en graag koffie met me ging drinken, wat ik afsloeg. Of de keer dat ik laat op de avond op het perron stond en mensen hoorde zingen. Ik stapte in hetzelfde portaaltje als zij en de hele weg naar huis kreeg ik een privéconcert. Schitterend en 'speciaal voor u, mevrouw'.  Een andere man, buiten het station op een bankje, zeer druk in gesprek, inclusief armgebaren, met een in ieder geval voor mij totaal onzichtbaar persoon. Trouwens, ook bij mijn werk zijn leuke observaties te doen. Een tijdje geleden zat een zeer getrouwe kopie van Elvis op ons terras. He is alive....