Ik kan er niets aan doen. De tranen stromen over mijn wangen. Hij doet me denken aan mijn kleinkinderen die in dezelfde leeftijd zijn. Gelukkig zijn zij veilig. Hij niet. Hij werd geboren in Syrië. Om hem en zijn broertje te laten overleven vluchtten zijn ouders. Hij stierf. Zijn broertje van vijf ook. Omdat ze in gammele vaak overbevolkte bootjes moesten vluchten. Omdat niemand ze hielp.
Juist omdat ik er niets aan kan doen probeer ik steeds om niet te kijken. Geen wegkijken, maar pijn vermijden. Maar wat is mijn pijn bij het kijken naar dit kind, vergeleken bij de pijn van hen die hem verloren. Vergeleken bij de pijn van zoveel mensen in vreselijke omstandigheden op de vlucht voor vreselijke dingen.
En wat is er aan de hand in Europa. Waarom moet er steeds 'spoedoverleg' worden gevoerd in Brussel, wat vervolgens niets oplevert. Waarom wordt er niet met spoed concreet iets gedaan. In IJsland heeft men door dat het om mensen gaat. In dat land met kleine bevolking wil men vluchtelingen in huis nemen, veel meer dan in verhouding is.
Ook hier zijn mensen die willen helpen maar hoe komen we door de bureaucratie. En altijd zijn er weer de groepen mensen die opstaan en roepen; nee! Wij zijn vol. Nederland voor de Nederlanders. Eigen volk eerst. Laat ze maar in hun eigen land blijven. Vervolgens komen er vaak de meest vreselijke opmerkingen los. Om misselijk van te worden.
Het gepingpong om aantallen, het schuiven van stoepje naar stoepje. Prikkeldraad aan de grenzen. En daar ligt hij dan. Dat kleine jongetje. Het beeld dat Europa moet veranderen wordt hij genoemd. Zal Europa veranderen? Ziet Europa hem als mens? Of als last. Is Europa wel menselijk eigenlijk. Of is dat juist het probleem.
Arm kleintje. Ik weet zeker dat er met mij velen zijn die voor en om jou huilen maar dat helpt jou niet meer. Lief kleintje. Rust, eindelijk in vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten