Soms kan ik het niet laten en meen ik me te moeten bemoeien met grote-mensen-dingen. Dus kan ik me op twitter of in mijn blog wel eens druk maken over dingen die me niet aan staan of gewoon gedachten over heb. Maar ja, wie ben ik. En wie zit te wachten op wat ik vind.
Vandaag noemde toch iemand op twitter mij een 'echt wijze vrouw'. Wauw, dat maakte mijn zondag wel mooi en het was pas aan het begin van de middag! Waar ging het om? Het was een gesprek zoals dat op twitter gaat. Veel korte berichtjes met zo kort mogelijk samengestelde zinnen omdat je altijd te weinig tekens hebt om iets behoorlijk te zeggen. We kwamen met een aantal mensen in een gesprekje terecht dat begon over racisme en de gedachte dat wij allen in NL als een grote familie zouden zijn. Zonder racisme, zonder haat maar met steun voor elkaar. Een utopische gedachte, dat weet ik. Toch steun ik de man die dit twitterde hier in, want waar een droom is is hoop. Als we veel mensen vinden die de droom volgen, komt er misschien beweging want gedachten hebben kracht. Er zijn allerlei initiatieven waar mensen dit proberen. Allemaal voorvechters van een fijnere samenleving. Allemaal eilandjes van hoop. Ik steun ze stuk voor stuk.
In tijden dat ons glas meer dan vol is, is het niet moeilijk om genereus te zijn. Sommige mensen kunnen dat ook als hun glas, zoals vele glazen in deze tijd, maar half vol, een kwart vol, of nog minder vol zijn. Anderen zien de inhoud van hun glas zakken en worden ontzettend bang dat zich dat voortzet. Hun glas is al op een kwart voordat het in feite zo is. Het is ook niet de bedoeling dat een ander zijn glas voller is en het liefst moet er een zondebok zijn wiens schuld het is. Ruim die op en alles komt goed. Maar zo werk het niet.
In mijn Utopia weten mensen dat je juist samen moet werken in moeilijke tijden. Dat jij niet minder hebt omdat een ander iets meer heeft. Je hebt gewoon wat je hebt. Dat is nog steeds hetzelfde als die ander ook minder zou hebben. Dus weg met jaloezie. Gooien we allemaal onze restjes bij elkaar, dan hebben we weer een vol glas met zijn allen. Dat mensen dat meestal niet doen komt volgens mij door de angst dat we te kort komen, dat een ander meer zal nemen dan jij.
In mijn Utopia roept ook niemand dat 'we' ons lang genoeg hebben aangepast aan 'hen'. Want we beseffen dat wij allemaal gelijkwaardige mensen zijn. Wij voelen ons niet bedreigt door verschillende kleuren, geloven en gewoonten, Want waarom zou het bedreigend zijn je buurvrouw een hijab te zien dragen. Het is hetzelfde als met dat glas; de cultuur van een ander maakt de jouwe niet minder aanwezig. Dat sommigen op vrijdag naar de moskee gaan wil niet zeggen dat jij niet op zondag naar de kerk mag of gewoon atheist mag zijn. In Utopia mag alles naast elkaar bestaan. Vinden we het juist leuk om zo kleurrijk te leven, geen probleem. Ieder zijn eigen mens-zijn en met zijn allen de mensheid. Aanpassen heet dan rekening houden met elkaar.
Tsja, Utopia bestaat niet, ik weet het. Toch hoop ik dat we ooit leren dat we samen meer zijn en meer kunnen en verder komen dan met de hokjesgeest die mensen indeelt en ettiketten geeft. Want 'zij' zijn gewoon een andere 'wij'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten