Mobiel

Laatst belde mijn tante mij. Tegenwoordig doet ze dat op mijn mobiele telefoon. Lang had ik nog speciaal voor haar ook mijn vaste nummer, maar dat is niet meer nodig. Haar tablet gaat ze binnenkort ook uitvogelen. Ik weet nog wel dat ik voor het eerst een mobieltje had. Nou, 'tje'.... Het was behoorlijk groot. Wat we nu een koelkastje noemen. Hij deed het meestal niet. Vooral niet als ik hem eens nodig had. Later ging ik voor het Brabants Dagblad werken en dat was het moment dat ik besloot een echte, behoorlijk werkende, mobiele telefoon nodig te hebben. Het werd een ladyfoon. Van Samsung. Ik kon er mee gebeld worden, bellen en sms-en en als ik echt wilde kon ik er ook een foto mee maken. Heel klein. Het schermpje was echt te klein om mee te internetten. Jaren ging hij mee. Zo klein en handzaam. Ik was er aan gehecht. Na een jaar of 7 begonnen de toetsjes toch te haperen en er kwam een smartphone. Ja! Ik kan nu appen! En dat is kei-handig. En sms-en maar dat doe je dan bijna niet meer. Mijn mail kan ik nu overal lezen en beantwoorden en de foto's zijn schitterend! Ontelbare foto's van mijn kleinkinderen en van cupcakes. Iets op internet opzoeken doe ik nog steeds niet zoveel per telefoon, maar het kan wel en is nog leesbaar ook. Als ik tenminste mijn bril op zet.

Sinds mijn eerste mobieltje ben ik natuurlijk overal bereikbaar. Als ik net aan de kassa sta, of achter het stuur zit en dus niet op kan nemen, op de fiets waar ik altijd te laat ben tegen de tijd dat ik hem te pakken heb, of mobieltje ligt beneden op tafel en ik ben op zolder was ophangen.... Ik ben toch niet echt van de mobiele generatie geloof ik. Wel ben ik blij met de ontwikkeling. Als ik er nu aan denk hoe ik als kind door bossen zwalkte, of de bus miste en dan van St. Oedenrode naar huis liep, zonder dat mijn moeder enig idee had waar ik uithing, ben ik nu erg blij dat mijn kinderen een mobieltje in hun zak hadden en hebben. Het is ook best grappig om op de meest vreemde plaatsen een totaal normaal gesprek te voeren met iemand die geen idee heeft waar jij nu bent. Trouwens, ik weet ook niet waar de 'iemand' is. Het enige nadeel is dat mijn ladyfoon maar 1 keer in de 2 dagen ofzo aan de lader moest. Mijn smartphone echter moet elke dag aan de beademing en als ik telefoneer is de batterij zo leeg. Een smartphone is kennelijk niet meer echt om mee te bellen. En je hebt wel eens van die dagen dat de foon vaak rinkelt. Nou ja, zijn ringtone laat horen. Op zulke dagen vind ik mezelf staand, vlakbij een stopcontact, waar de stekker van de oplader zit, andere eindje in mijn telefoon. 'Heeft u even een momentje? Mijn telefoon is bijna leeg. Even de stekker er in doen.' Het is nog een kortere draad dan die mij eerst via de vaste telefoon aan de muur kluisterde. Mijn tante heeft een ouderwetsere versie. "Zo, ik zit al lekker op bed televisie te kijken hoor", zegt ze dan. Ik niet. Ik sta heel mobiel naast de kachel en kan wel 2 stappen heen en weer lopen, vastzittend aan mijn kabeltje.