Reis om de wereld in 60 minuten

Afgelopen zondag was ik met dochter en twee mij onbekende dames bij een klankschalenconcert bij Miguel. Miguel is sinds 2008 beroepsmasseur en wil hoofd, hart en lichaam bij zijn cliënten verbinden en zo eventuele blokkades of onbalans helen. In 2013 opende hij zijn eigen praktijk, Curamos, wat heling betekent. De massages doet Miguel met behulp van klankschalen maar in ons geval gingen we voor een concert. Zonder massage, maar wel heel ontspannend.

We werden vriendelijk ontvangen in een heerlijk ruikende ruimte achter zijn woning. Niet groot, maar rustgevend en van alle gemakken voorzien, zoals ligmatjes, kussens en dekentjes zoveel je wil. We gingen er met zijn vieren lekker relaxed bij liggen en Miguel nam plaats achter onze hoofden, waar de klankschalen en andere instrumenten stonden opgesteld. Ik had me er geen voorstelling van gemaakt, deed mijn ogen dicht en liet het over me heen komen. Het enige waar ik me bezorgd over maakte was dat ik in slaap zou vallen en zou gaan snurken.... Dat gebeurde dus niet. Ik ging op reis.

De eerste tonen die ik hoorde waren licht en leken voorzichtig. Om te wennen haast. Niet elke toon vond ik prettig maar ik denk dat dat heel persoonlijk is. Tenslotte resoneren de klanken met iemands innerlijk en dat botst misschien ook wel eens. Toen het concert eenmaal op dreef was zag ik plots regenwoud. Hoge bomen reikten naar de zon en Indianen trokken door het woud. Toen de klanken veranderden zag ik kale bergtoppen. Heel hoog leken ze me. De wind zong er omheen. De lucht was blauw.

Wat volgde was wind die later meer op de branding leek, waarna het weer wind werd. Steeds sterker. Wind die bladeren aan bomen deed ruisen en ritselen en zwiepen. De regen kwam ook met bakken naar beneden. Hiervandaan kwam ik bij een mooie rivier. Het water dartelde over steentjes, stroomde, draaide en gorgelde. Hierna volgde nog een regenbui, maar deze was zomers, weldadig en heel lekker om over me heen te krijgen.

Zo reisde ik over bergen, door dalen en bos, langs de rivier, zee en stad. Sommige klanken deden me denken aan mijn gitaar en zelfs aan de tram. Of een speeldoos, compleet met nieuwsgierig kind dat zocht waar het geluid vandaan kwam. Ondertussen ontspande ik en zakte steeds dieper in mijn matje en in mijzelf.

Na een uurtje gaf een helder belletje aan dat het voorbij was en ik ging zitten. gewoon op hetzelfde matje in Schijndel. Gewoon droog ook, ondanks al dat water. Ik dronk een glas water, at een dadel en we namen afscheid van Miguel die ons een houten hartje meegaf. Na deze wereldreis in 60 minuten reisden mijn dochter en ik heel wakker en ontspannen het laatste stukje, van Schijndel naar Veghel. En, o ja, Miguel heeft ook erg mooie rustige ogen.