Week zonder vlees; Is dat een kip?

Voor wie het heeft gemist, het is 'de nationale week zonder vlees'. Deze week is een initiatief van Isabel Boerdam, oprichter van 'de hippe vegetariër'. Volgens de site https://weekzondervlees.nl/ zijn er op dit moment, midden in de week zonder vlees, 56.481 deelnemers. Zij besparen door geen vlees te eten deze week 7.342.530 liter water, 4.292.556 km. autorijden en ook niet onbelangrijk als je een consumptiedier bent, 43.490 kg. vlees.

Voor wie al vegetariër is, is een week zonder vlees uiteraard geen uitdaging. Voor degenen die meedoen en wel tips kunnen gebruiken staan op de site recepten, voedingsinformatie, vega restaurants en nog veel meer. Natuurlijk ook te gebruiken door mensen die wel al vega zijn. De nationale week zonder vlees duurt van 11 maart t/m 17 maart en vandaag, ging ik boodschappen doen met mijn kleinzoon van drie.

Wat heeft dat nou met elkaar te maken, denk je misschien. Nou, dat zit zo. Mijn kleinzoon woont in een gezin dat vegetarisch eet en dat bewust omgaat met milieu, duurzaamheid en klimaat. Dat een jochie van drie al aardig bewust is en oma nog een les kan leren, daar kwam ik vandaag dus achter. Het leslokaal was de plaatselijke Albert Heijn.

Kleinzoon liep hulpvaardig met zijn kleine boodschappenwagentje met verzamelen. Aardappeltjes, fruit, broodjes en groenten. De week zonder vlees gaf de AppieHappie een mooie gelegenheid om allerlei vleesvervangers in de bonus te doen. Oma stond het allemaal te bekijken en probeerde een keus te maken uit verschillende groentenburgers. Het lukte en we draaiden samen een hoekje om. Daar lagen voorgebraden  vleesproducten. De les begon.

Kleine kleinzoon staarde omhoog naar doorzichtige plastic bakjes. 'Is dat een kip?' vroeg hij. Ik bekeek de inhoud van het bakje en moest het beamen. 'Het is geen dinosaurus he?' vroeg hij voor de zekerheid. Hij houdt van dinosaurussen. 'Nee, het is geen dinosaurus verzekerde ik hem, het is een kip.' Afgrijzen droop van zijn gezichtje. Nogmaals keek hij naar het plastic bakje waarin de resten lagen van wat ooit een levende kip was geweest. Of misschien wel een haan. De gedachte was te erg voor hem en hij zei op geruststellende toon: 'Nee, dat is geen kip hoor. Dat doen we niet.'

En opeens besefte ik hoe geconditioneerd we zijn. We vinden het doodnormaal dat delen van ooit levende dieren in plastic bakjes in de supermarkt liggen. We gooien zo een bakje in ons karretje en staan er amper bij stil dat het ooit aan een levend wezen vastzat. Mijn kleinzoon kijkt met hele andere ogen. Hij ziet nog echt een kip en kippen maak je niet dood en die eet je niet op. Hij vindt dat een afgrijselijke gedachte. En ik keek even door zijn ogen was blij dat we spinazie-kaasburgers in zijn karretje hadden liggen. Niet doodgemaakt en zeker zo lekker.