Waar ligt Utopia?

Waar ligt Utopia? Dat leek me een leuke vraag om 2018 mee te beginnen. Utopia ligt natuurlijk nergens, zullen velen zeggen. Daarom heet het Utopia. Een utopie dus en dat is een literaire en filosofische term die men kan omschrijven als onmogelijke werkelijkheid, een ideale wereld die echter niet bereikt kan worden. Eigenwijs als ik ben vraag ik me dan af; Waarom niet?

De korte verklaring is dan; Omdat mensen nou eenmaal mensen zijn en die kunnen nou eenmaal niet met zijn allen door één deur. Hoe breed die deur ook is. Vergeet Utopia dus maar. Eigenwijs als ik ben denk ik: Nee! Dan moeten de mensen maar veranderen en de muren afbreken. Dan heb je ook geen deur meer nodig waar je niet samen doorheen kan. En er zijn heel veel mensen die wel veranderen, of al anders waren. De idealisten, de wereldverbeteraars. De Utopianen. Of zoiets.

Kijkend naar de wereld lijkt Utopia inderdaad nogal een vergezocht begrip. Maar toch... Wat als..... Wat als al het geld dat nu naar oorlogen gaat en wapenwedloop, gestopt zou worden in het planten van bomen, het zuiveren van allerlei vervuilingen, het vruchtbaar maken van woestijnen die zich nu juist uitbreiden. In het bevorderen dus van omstandigheden die ervoor zorgen dat oorlogvoering en vluchten voor die oorlogen of honger en droogte niet meer hoeft. 

Wat als mensen van jongs af aan wordt geleerd respect te hebben voor elkaars overtuigingen, geaardheid en afkomst. Wat als we de angst voor elkaar konden omzetten in belangstelling en open staan voor nieuwe ervaringen. Als onze zielen de zielen van anderen zouden begroeten, ongeacht hoe de buitenkant er uitziet. Wat als vele 'ikken' weer wij worden en we gezamenlijk kijken hoe iedereen baat kan hebben van onze verworvenheden.

Wat als geld geen doel meer zou zijn maar een middel om voor alle mensen goede leefomstandigheden te bewerkstelligen. Wat als bij het nemen van beslissingen door leiders altijd eerst werd afgewogen; Is dit goed voor de aarde en is dit goed voor de mensen.  Zo niet, niet doen.

Natuurlijk ben ik raar en kan het helemaal niet. We zitten in de trein en natuurlijk heeft juist deze trein geen vertraging. Met een rotgang dendert hij door richting eindstation. Ons eindstation. Dat er niet massaal wordt uitgestapt is eigenlijk net zo raar als verlangen naar Utopia. Niemand wil toch dat zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen in een klimaatveranderde, vervuilde wereld moeten leven waar ze te maken krijgen met de gevolgen? Waar ze moeten vechten om te overleven. Iedereen wil toch juist dat zijn nazaten het goed, zo niet beter hebben dan hij of zij? 

Ik denk dat ik weet waar Utopia ligt. Het ligt in de harten van heel veel mensen. Het moet alleen nog de wereld in geholpen worden. Ik ben eigenwijs. Ik denk dat het kan.