Vreemde dromen

Droom jij veel? Ik doe dat in ieder geval. In kleur, geur en geluid. Ik doe van alles in mijn dromen. Soms zing ik zelfs. En dat beter dan wanneer ik wakker ben.... Zal wel een wensdroom zijn dan. Maar soms ben zelfs ik verbaasd over wat ik droom. Zo wist ik nog niet dat in een droom levendig gediscussieerd kan worden, met alle gedachten en gevoelens erbij.

Dus, zaterdag vroeg in de ochtend... Aan de buitenkant slaap ik, maar ondertussen voer ik een discussie met een vroegere collega van mijn man en twee vrienden. We hebben het over de mensheid en het klimaatprobleem. Over de manier waarop de mens omgaat met wat in feite onmisbaar is voor de instandhouding van onze soort; de aarde waarop we leven, waar ons voedsel aan ontspruit en met de lucht, die we ademen. De atmosfeer die ons van regen voorziet. De discussie gaat met name over het hele prachtig in elkaar zittende ecosysteem en hoe wij als mensensoort daarmee om dienen te gaan. Over onze rechten en plichten ten aanzien van de aarde zeg maar.

Tijdens het gesprek vormt zich in mijn dromende hoofd een andere gedachte. Het aardse levenssysteem, de natuur, eigenlijk zit inderdaad alles prachtig in elkaar. Is de mens niet de grote dissonant in het geheel? Horen 'wij' hier wel? Zijn we niet een stel parasieten waarvan een deel op een hoger plan is gekomen en het snapt, en een deel nog volop parasiet is? Dit begin ik onder woorden te brengen wat mijn vrienden, Jehova's Getuigen, erg schokt. Zelfs in mijn droom vind ik dit naar voor ze en op hun: "Maar God heeft de mens geschapen om de aarde te onderwerpen. De mens is zelfs naar zijn evenbeeld geschapen!", probeer ik zo voorzichtig mogelijk mijn punt te maken in de discussie.

En wat was nou mijn gedroomde punt? Dat was dat een groot deel van de mensheid, waaronder vooral degenen die in leidersposities zitten, de aarde alleen maar vernielen. Wat voegt de mensheid nu eigenlijk toe aan een aarde, of voor mijn gelovige vrienden de schepping, dat mooier is dan dat er al is zonder ons. Sterker nog, de aarde/schepping kan heel erg goed bestaan zonder de mens. Zou waarschijnlijk zelfs beter af zijn. Wij niet zonder de aarde. Mijn vrienden beginnen afgrijzen te tonen voor mijn woorden.

In mijn droom begin ik het wat warm te krijgen als ik nog één keer probeer mijn gedachten in woorden om te zetten, met respect voor de anderen. Tegen mijn vrienden zeg ik dat mensen die geloven in de schepping, uiteraard geloven dat de mens hier hoort en dat de aarde hem gegeven is. Daar moet ik aan toevoegen dat dat wel goed rentmeesterschap hoort te zijn en dat zeker mijn vrienden uit deze droom zich daar van bewust zijn. Zelf was ik er niet bij en denk bijgevolg dat hoe we hier ook ontstaan/terechtgekomen zijn we in ieder geval moeten beseffen dat de aarde dus zonder ons kan. Andersom niet. Dat we dus met zijn allen veel meer respect voor deze aarde moeten hebben om het tij, dat de verkeerde kant uitgaat, te keren. Dat er gelukkig al veel mensen zijn die dit proberen te doen. Terwijl ik dit probeer uit te leggen en het steeds warmer krijg word ik door een tingelende wekker uit de discussie gesleurd. Mijn gesprekspartners blijven achter in de droom. Wie weet praten ze nog na.