Gezinsuitbreiding

Hij kwam voorbij als asielhond en we gingen voor de bijl. Zeven maandjes jong, labradorachtig en volgens de beschrijving kon hij met grote en kleine kids, katten, andere honden en mee in de auto. Alleen thuisblijven was het enige puntje dat hij niet zo goed kon. Ach, dachten we, we gaan gewoon kijken want vooral de kindvriendelijkheid vinden we heel belangrijk gezien we kleinkinderen over de vloer hebben.
We maakten kennis met een al vrij stevige hond die dacht dat hij een kleine pup was. Energie voor tien en het liefst sprong hij bovenop ons of met 20 kilo en een noodgang op de bank, wie daar dan ook al toevallig zat. Maar lief was ie wel. Geen spatje agressie te bekennen en dus besloten we hem in huis te nemen. Na een week was de gezinsuitbreiding een feit.
Met de hond kwamen er natuurlijk hondenspullen; ligkussens, speeltjes, botjes, een riem, etensbakken en boeken. Die laatste voor ons om onze Fynn op de juiste manier op te voeden. De eerste twee nachten jankte en blafte hij. De derde nacht sprak ik hem streng toe en verhip hij bleef stil. In plaats daarvan ging hij het huis herinrichten. Ook als hij overdag alleen moest blijven was het altijd spannend hoe het huis erbij stond bij terugkeer. Toch waren we blij, want hij ging niet janken en blaffen in onze afwezigheid. Dat zou zo vervelend zijn geweest voor de buren.
Een maand later is het nu. Fynn maakt 's nachts (bijna) niets meer stuk. Het huis is veel strakker van inrichting geworden, aangezien hij inmiddels drie planten heeft opgegeten en alles van de vensterbank heeft verwijderd dat hem in de weg staat bij het naar buiten kijken. De laatste overgebleven grote plant heeft hij 'gesnoeid'.Wij laten niets meer slingeren in de woonkamer dus de opvoeding werkt......
Twee keer is hij nu naar de hondentraining geweest om netjes commando's te leren volgen. Ondertussen trachten we hem verder op te voeden met het boek van Anniek Winters in de hand. 'Wees een kalme, assertieve, zelfverzekerde leider', schrijft zij. De hond zal je dan graag volgen. Het klinkt zo simpel. Dus liep ik vanmorgen kalm en zelfverzekerd te zijn, echt waar, met Fynn aan de lijn. Die hield ik losjes vast, zoals het boek zegt te doen. Het zou een trainingsronde worden en dus zei ik 'zit'. Hij deed het. Ik zei 'af' en maakte het bijbehorende gebaar dat ik van mijn zoon leerde, om hem te laten liggen. Toen mijn zoon het deed werkte het. Nu staarde Fynn me glazig aan. 
Een eindje verder kwamen we een andere hond tegen. 'Blijf naast', zei ik heel zelfverzekerd. Fynn trok achterwaarts terwijl ik stug voorwaarts bleef lopen. En toen opeens schoot ik in de lach. Ik bedacht me dat Fynn dat boek natuurlijk niet gelezen heeft! het moet gezegd, de rest van de ronde deed hij het best goed. Hij volgde zelfs heel braaf over een heel smal bruggetje zonder dat één van ons in het water belandde. Als beloning kreeg hij snoepjes en kochten we deze middag een nieuwe riem voor hem, een betere mand en een bal. Bij thuiskomst lag de vuilnisbak in de keuken omver, de inhoud op het kleed. Maar hij leert het wel hoor :)